თემო არაბული-შველას ითხოვენ თათ!

შველას ითხოვენ თათ!ჩემი თითები,შველას.ნისლი შეჰყრია მთათ,თოვლი დაედო მწვერვალს.ახლა ღამეა თათ,დილა თეთრ კაბას იცმევს,შენ ჩამობნეულ თმათ იბნევ პერანგის ღილზე.გამო(ვ)იღვიძე თათ! თვალებზე თითებს მისმევ. არ გაუგია მათ,

მშვენიერი ღამე

გაზაფხულის ერთ მშვენიერ ღამეს,ცას გამოჩნდა მშვენიერი მთვარე,ჩემი გული კვლავ დაიწყებს ტირილს,და როგორღაც აღვმოვჩრები ბაო,ბარბით უკრავს მთვარეს კაცი,ავარა ვარ ჩუმად მღერის მუდამ,ენამზეს და ელეგიას თავს დამატეხს, არ მიცოდებს,

ვარდისფერი სიყვარული გალურჯდა...

სიყვარული გულის ხიდის ბეწვია გაექეცი,ვაი,ის თუ გეწვია იქ იქნება შენი გლოვის საწყისი ვერ გიშველის არც ღვინო,არც სასმისი

მთვარევ

ახლა უფრო ხშირია მარტოსული დღეები, ჩემი გული და სისხლი პოეზიას დარჩება, პოეზიის საღამოს გავმართავდი ქუჩაში, მახსოვს ჩემი ქალაქი მისი ბნელი ქუჩები,

სერენადა

ღამ ღამობით ჩვენი შვილი მინდა მკერდზე დავიწვინო, მინდა ჩემი ეს დარდები ფოთლებივით გავიცვინო. მერე ჩუმად რომ მაკოცებ ეშმაკურად გამიცინო, ისე ჩაგეხუტები რომ ყინვაშიც არ გაიყინო.

01.13.19 (ცამეტი)

იყო დრო როცა, საზეიმოდ ნაკეცი კაბა ტანზე მომჯდარი გქონდა როგორც ქარის ალერსი. ახლა უშენოდ აწ უკვე განვლილ ქუჩებს რომ დავალ მტკივხარ რატომღაც. მაგრამ ასეა... უნდა გამეშვი.

სად ჩემი და სად შენი

დილა ისევ ღამის ნიავს ასაღებს, ახლა არ ვარ აღარავის სარჩევი, ღიმილები ნერვიულად ცახცახებს, პრობლემები - სად ჩემი და სად შენი.

(გარყვნილი სიცივე გაპარებს მკლავებს)

გარყვნილი სიცივე გაპარებს მკლავებს. წელზე შემოდგომა დგება ... წითელი კაბა მოიკლავს ხავერდს, სიცივის ეკალი შენს კანზე ჩნდება.

ლოცვად მითქვია სამყაროვ და

უფლის ნიშივით სიზმარეთში ამეკვიატე, დამაგვიანდა გარდამოხსნა შენი ამჯერად, ღმერთთან მიმავალს სიყვარული ლექსად გიამბე, მაგრამ ვერ შესძელ უსხეულოდ ჩემთან დარჩენა..

დილა გათენდა

დილა გათენდა, საშინლად ვტირი, მთელ მსოფლიოში უწყვეტად ვყვირი. თურმე ჩამიცვამს თეთრი პერანგი, წითლად მოსილა ჩემით ვერაგი. იმ დღეს გამხსნია ყველა იარა, მე სისხლის ლავამ გადამიარა. ის ლავა იყო მწველი და დიდი, მე მხოლოდ შენით ვიყავი მშვიდი. სისხლისგან