მოჰყევი დათოვლილ ნაკვალევს

მოჰყევი დათოვლილ ნაკვალევს, ვიაროთ ამაყი მთებისკენ, ნისლების სიანცე მახარებს, მწვერვალთა სიშორეს ვერ ვითმენ.

მტკივა

მტკივა...შენიი ტკივილი მტკივა, ცრემლი ვერ დამალავს ყველაფერს, ვერც ღიმილი უშველის ტკივილს, მარადმწვანე ხომ არასდროს იცვლის ფერს.შენში ვამჩნევ სიცარიელეს, შენს თავს შევსთხოვ ღმერთს, თუნდაც მე წამიყვანოს, შეგინარჩუნოს სიცოცხლე მხოლოდ შენ ერთს, მე

ერთ დღეში ერთი თვეა

ერთ დღეში ხომ ერთი თვეა უბრალოდაც მხოლოდ ჩემთვის რადგანაც ეს, მკვდარი გული, ამ ერთ დღეში ერთ თვედ გელის.

მახრჩობს უშენობა...

შენი სურნელია ქუჩის ყოველ კუთხეს... თითქოს ამ ქალაქში სუნთქვაც გამიჭირდა... მახრჩობს უშენობა... ვეღარ ვეგუები...

მოცელეს ხმები..

მოცელეს ხმები.. აღარ ისვრიან,ვიღაც გადურჩა სიბრძნით წვალებას,მელოდებოდი.. მე არ მისვრია..არც ტყვია ნიშნავს გარდაცვალებას..გიჟი არა ვარ, მინდა, იცოდე, სულმკვდართა სახლის ხისფერ კედლებში,მიჰკივის ისევ, უხმობს

ლოცვათა სამყარო

პირველად როცა ვიგრძენი სითბო,პირველად როცა სიბნელე მორჩა,ეს იყო წამითი ფიქრი როდესაც,პირველად ვისმინე დედისგან ლოცვა.თვალები დავხუჭე, მითრევდა ფიქრიც, თითქოს ზღვებმაც ღელვა შეწყვიტეს,თითქოს

დაუვიწყარ გოგოს

მე ყოველ დილით ვიღვიძებ ფიქრით თუ როგორ გითხრა ეს სიყვარული მაგრამ ყოველთვის ვარ იმის შიშით ეს პასუხი არს უარ ფარული

ერთადერთ მშვენიერს

მივუძღვნი მე ერთ ლექსს ქეთევანს მშვენიერს რომელიც მამყოფებს მე მუდამ ბედნიერს მაგრამ მან არ იცის სულაც არაფერი არ იცის რომ არის ამ სიცოცხლის ფერი

დღე და ღამე...

საღამოობით, როცა ბნელდება,შენ მისი სახე ლანდად დაგყვება,და მთვარე როცა ამობრწყინდება თვალწინ გიდგება მისი მშვენება...ზოგისთვის ღამე არის დაწყება, დაწყება სევდის, გრძნობათა ღელვის,ღამე, როდესაც ცდილობ ივიწყო მისი სახე

მომეძალა ლექსის წერა

ისევ მომეძალა ლექსის წერა ფერებს დაეკარგა ხიბლი ემოციის. დილა აღარა გავს წინა დილას ფიქრსაც აეშალა სევდა უშენობის.