შენზე ფიქრებიც კი ტვინში ჩვევად დამრჩა

ახლა უაზროა ყველა ემოცია, ალბათ საზრიანად აღარც მოვიაზრებ... სხეულს სითბოება სულ მთლად შემოცლია, თითებს ვათამაშებ ბინძურ როიალზე

მწვავე შეგრძნებები

მწვავე შეგრძნებები სულში დაწანწალებს თითქოს ყველაფერი ჩემში ჩამკვდარია ვგავარ უნაყოფო უდაბნოს და ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია...

სადღეგრძელო

ეს იმ ადამიანს გაუმარჯოს< ვისი ცხოვრების გზა შვეულია< ვისაც არასოდეს გაუმართლა მაინც სიხარული შეუძლია .

დასრულდა...

ყოველ წამს ვგრძნობდი მენატრებოდი და უშენობა სუნთქვას მიკრავდა... არ ვიცი იქნებ შეცდომა იყო, მაგრამ ეს გული შენ ერთს გეტრფოდა...

არ დამტოვო

რატომ წაუკიდე ჩემს გულს ხანძარი, ყოველდღე რატომ მტკივა და მეწვის? იცი ყოველთვის როცა ვფიქრდები ცრემლები თავად მომდის და მომდის შენ შეგიძლია ჩააქრო ცეცხლი

ფიქრის იმედათ..

როდესაც ხედავ, როგორ მიქრის, რასაც აშენებ, ხედავ , ინგრევა სადაც ცხოვრობდი, ტრიალებს ფიქრი, ნისლებს ასველებს, ტრფობის ფიალად გამონაცხობი..

ერთი დარდი სარეცელზე

რა ამბორი? რომ ამბობენ და რა გრძნობა დედის სიტყვა, და შეხება ჩახუტება. რა გურმანი? რომ აქებენ შეიგრძნობა რომ დედა ყავთ, ალბათ სახლში. თითო სტროფზე და ტაეპზე, ვგრძნობ რომ სული მეხუთება.

ჩემო ფერიავ

მინდა ჩაგეხუტო, მინდა გაგათბო, მინდა ჩვენი სამყაროს გზები განახო, ლამაზი გზა, ხსნილი დედამიწა შავად დავქანცო და შენი ცხოვრება სიყვარულით , მოელვარე ზღვაში ჩავახშო.

ყველაფერი გაქრა

ყველაფერი გაქრა, როგორც მოჩვენება ღამის... შორით მოჩანს თეთრი სივრცე და წარსულში მიხმობს ეს, ძვირფასო, ტყუილია, არ დამტოვებს დარდი ჩემი სულის მიტოვებას სიკვდილიც არ ფიქრობს...

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი...

გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი. სული საზღვარს გადასცდება ფრენით, ახლაც მახსოვს მისამართი შენი.