ისევ შევყურებ ცას

ისევ აივანზე ვზივარისევ ისევ შევყურებ ცას ისევ შენზე ფიქრი მათბობს ისევ უშენობა მკლავს

ცდუნება

არ ენდო თვალებს სიყვარულის ცეცხლით ანთებულს, მათი კაშკაში მაცდურია, მალე ჩაქრება, გულში დაგინთებს სიყვარულის ელვარე კოცონს, შემდეგ კი უხმოდ, უგზო-უკვლოდ სადღაც გაქრება.

ტკივილი

უშენოდ მიდიან ეს ჩუმი დღეები, მივყვები დინებას და არვიცი, როდემდე ... დამღალა ყველამ და უაზრო ფიქრებმაც დღეს ბოლო მოუღეს ადრინდელ ოცნებებს...

4love.ge-ელების ლექსი

საიტის რამოდენიმე წევრმა ვითამაშეთ ორი დღის წინ და გავრითმეთ შეძლებისდაგვარად სტრიქონები. შედეგად ეს გამოგვივიდა. ძალიან კრიტიკულებიც ნუ იქნებით, გაითვალისწინეთ არცერთი არ ვართ პოეტი. მხოლოდ მე დავკრეფ ვარდებს უთვალავს, ვარ სიყვარულის ჩრდილში

თუ დაიმალები

თუ დაიმალები, მოგძებნი სულ სხვაგან, ნუ ფიქრობ ჭიდილმა მაშინოს მანძილთან, მე ახლა გრძნობები ისეთი სუფთა მაქვს, ისეთი თამამი, არ ვიცი რა გითხრა,

ოცნების ქალაქი

მინდა ვიცხოვრო ისეთ ქალაქში, სადაც იმეფებს სიკეთის სითბო, სადაც არავის სჭირდება ფული, და ერთ ღიმილზე ყველაფერს გითმობს.

თუ სახეზე შემომხედავ, დაინახავ უცებ ღიმილს,

თუ სახეზე შემომხედავ, დაინახავ უცებ ღიმილს, ვერ მიხვდები, რომ მე ჩუმად ამით ვფარავ გულის ტკივილს... გავუყვები ღამით ქუჩას და ავხედავ სავსე მთვარეს,

მინდა...

მინდა ვიყვირო, ვიტირო... წამით ყველაფერი ფეხზე დავიკიდო... მინდა ეს წყეული ცხოვრება ჩვეულ სანაგვეში წამით მოვისროლო...

ყორანი (ედგარ ალან პო)

ერთხელ ღამით როცა ბნელი მაძალებდა ფიქრი ძნელი უცნაური თავსატეხის, მივიწყებულ ცოდნის აზრს მომეჩვენა, ვიღაც მიხმობს შემომესმა უცებ თითქოს, აკაკუნებს ვიღაც ითხოვს თავშესფარს, აღებს კარს

ჩვენ და ზღვა

ზღვის ნაპირს ჩუმად მივუყვებით და თითქოს ვხვდები, ამ წამს ველოდი მოუთმენლად მრავალი წელი, შენი ხელები მეფერება ნელ-ნელა ვთბები, როგორ კლებია ჩემ ცივ ხელებს სათუთი ხელი.