პატივისცემით გალაქტიონს

"ოჰ , როგორ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა" ჩამონაქროლი მუზის სხივების დილით, სარკმლიდან ანკესით ჭერა.

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე..!

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე და მე ვხვდები ვერ გაგიშვებ ისევ, არ წახვიდე გთხოვ მითხარი რამე, მე უშენოდ ვეღარ გაძლებ ვიცი.

მთელი ცხოვრებაა გეძებ

მთელი ცხოვრებაა გეძებ, მთელი ცხოვრებაა გნატრობ, იცი?!… შემეშალე ერთხელ, ახლა მოგაგენი ვატყობ. აი, ის ღიმილი სადაც ერთ დროს დავიკარგე უკვე, ჟამის გარდახდომის დროდან, ახლა სიგიჟისკენ ვუხვევ. აი… გაწვიმებას იწყებს, ხალხიც მოეფარა კედლებს, მე კი

მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!

გტკივა !

გტკივა ეს როცა დაეშვა ფარდა, და აღარ გესმის მისი სიცილი. გტკივა როდესაც კვლავ გინდა ნახვა და არ იხსნება ისევ კულისი.

აზრი არა აქვს მაინც მახსოვხარ..

მე მომენატრე და ამიტომ გწერ... მე იმას მოგწერ რაც არ მითქვია გაცნობის დღიდან გულში მიზიხარ შენი გული კი მგონი სხვისია.

წამ(ებ)ი წვეთავს

რითმებს დავეძებ წელშიმოხრილ ბერიკაცივით, მინდა ცხოვრება ლექსის სტროფად კვლავ ავამღერო, მაგრამ ფიქრები სადღაც მიდის არაკაცივით და შეშლილივით ვათამაშებ კალამთა ღეროს.

წვიმის წვეთები

მელოდიური წვიმის წვეთები სევდას ერწყმიან ჰარმონიულად, განწყობას ქმნიან მელანქოლიურს, იბადებიან პათეტიკურად...

***

თუმც დაგვიანებით, სიტყვას გაძლევ, გაზაფხულდება. კვლავ ყვავილებით აივსება ცხოვრების გზები. ჩემს ყველა დილას შენი სითბო ისე უხდება, როგორც ანგელოზს, სისპეტაკით, გაშლილი ფრთები.

შენი მონატრება

შენი მონატრება მე მკლავს და მშთანთქავს, ფიქრებთან ერთად სიტყვებიც მკარგავს,