მივდივარ დილით კარებს ვკეტავ შენ რომ გამიღო ...

მივდივარ დილით კარებს ვკეტავ შენ რომ გამიღო, დაბრუნებისას ჩვევად მექცა კართან ლოდინი. გზა ერთი მქონდა შენს შემდეგ კი ორად გაიყო, ვერ ვაპატიე საკუთარ თავს შენი ლოდინი.

მეჩხუბები როცა ვთვრები

მეჩხუბები როცა ვთვრები და მოვდივარ შენთან იმას კი ვერასდროს ხვდები თუ რამინდა შენთან მე ხომ მათრობს ფიქრი შენი, შენი ბაგე მათრობს

ადგილის ძიებაში

სულის ამონარიდს, გრძნობად ამონახვითქს, მთვარეს მე ვუამბობ რაც მზემ ჯერ არიცის. სასთუმალთან სხივი მაკრთობს, ვმალავ წადილს. ნაკვთთა დირიჟორი სიხარულსაც წაშლის...

ნუთუ მართლა...?

ნუთუ მართლა ისეთია ცხოვრება, ყველა რომ აღწერს? უშენოდ ყველაფერი აზრს კარგავს, შენი მზერა ჩემს გულში აღწევს... ნუთუ მართლა მშვენიერია ცხოვრება, ყველა რომ ბოდავს? შენ რომ არ მყავდე, ვერ ვიცოცხლებდი, ვით ლოდი, ვგორავ...

ბედი მქონია

საით მივყავარ ამდენ ფერებას რა სასწაული ბედი მქონია ღვთის წმინდანისგან განებივრება, სიზმარია და ცხადი მგონია? ცრემლები უკვე თითქმის გამიშრა გული თავს მაინც მარტოს შეიგრძნობს

ჩვენ ერთი ფიქრით

ვგრძნობ გულის ფეთქვას მუდამ წუთს და წამს ჩემიც მის ნებას ჰყვება უყვარს სწამს ჩვენ ერთი ფიქრით ყოველ წუთს და წამს

შენს გვერდით

შენ რომ ჩაიარე ვითარც შენელებული კადრი სუნთქვა შემეკრო კინაღამ ავყირავდი გამახსენდა პირველ ნაბიჯს როგორ ვდგამდი გავიფიქრე, “უჰ რა მაგრად დი”

დუმილის საფარქვეშ

რა დუმილია ასეთი მჭექი, რომ ჩამოქცევას აპირებს ჭერი. სათქმელი ალბათ დაგროვდა ბევრი, ვიღაცაც დარდის გამხელას ელის...

იორდანეს წყალი უსვამს

იორდანეს წყალი უსვავს თაბორს ისე აუვლია მისიონერთ, პატიოსანთ ცეცხლი თბილისს წაუღიათ. ცეცხლი წყალი ნისლი თაბორს სასწაულნი ქადაგებენ

ეგ არაფერი მამა

ეგ არაფერი მამა ეგ არაფერი მამა ნახე შენი ხმა მაქ ნახე შენი თმა მაქ შენ ბიკიკებს სანთლით ვკვალავ