მძვინვარებს მიწა

მძვინვარეებს მიწა რომ ჩამიტანოს, დამასამაროს მოკვდავი რწმენით...

იმეფებენ დრონი

აქ მეფობდა და  კვლავ იმეფებენ დრონი. მეფენი ისვენებენ და აღარ ბრაზდებიან.

სიყვარულიაა

სიყვარულია ის რასაც ვეძებთ სიყვარულია ის რაზეც ვმღერით სიყვარულია რისთვისაც ვბრობთ სიყვარულია რისთვისაც ვკვდებით

* * *

უკვე მერამდენე ღამე მათენდება, დილა სუსხიანი ღრუბლებს ესალმება; მე კი მეღიმება, აღარც მერიდება; ქარი ჩადგება და მალეც გათენდება;

ქალის სურნელი

ეს ლექსი ეძღვნება ყველა იმ მანდილოსანს, რომელსაც სიყვარულის აღქმა და შეთვისება შეუძლია. ჩემი პირველი ლექსი.

არარაობად ნუ დარჩები...

არარაობავ არსი აზრი ცხოვრების ჰპოვე, ნუ დაემდური ბედისწერას სიავეს შენსას, ჩაუთრევიხარ მრუდე აზრთა, ულმობელ მორევს, ისე ჩანთქმულხარ, აღარ გესმის მაგ გულის ძგერა...

კვლავ სისხლიანი ოცდასამია...

ვიცი იბრძოლებს, ბოლო სუნთქვამდე წინ მიუძღვებათ უშიშრად ლომი. შენ გეშინოდეს მისი თვალების! რადგან მან უკვე მოიგო ომი!

სიყვარული

უკვდავება რომ დაიწყოს ღმერთს მოსურდეს აღწერა ღმერთს ვფიცავარ ღმერთს დავტოვებ ნაწყენად

(.....)

ალბათ გამიმართლა იმ დღეს სხვაზე მეტად, ალბათ მივიქციე შენი ყურადღება, ალბათ მოვიხიბლე შენი სილამაზით, ლაღი, მხიარული,  ჩანდი უდარდელა.

ბეცის მონოლოგი (დაეჭვების პოემა)

უცნაურად ვწერ ლექსებს - ქუჩა-ქუჩა, კარდაკარ... და ჩემსავე ცრემლებზე დავალ ცოცხალ ქანდაკად…