სევდიანი ცა.

ცა სევდიანად იღრუბლა, თითქოს იწყებს იგი ტირილს, ელის ვარსკვლავს,ელის მნათობს მაგრამ არჩანს ის ამ დილით.

საღამო

ვაწყობ ლამბაქებზე ლექსის სტრიქონებს და ვცდილობ ვახშამი და რითმა დავალაგო, შენზე მონატრება ამტვრევს ჯებირებს და გრძნობა აღარ ვიცი როგორ დავამაგრო...

*უსათაუროდ*

ალბათ სჯობია აქვე დამთავრდეს, რეალურია დღეს ეს ოცნება, ჩემი სხეული ცოცხლად დამარხეს, რაც კი არ მინდა ახლა მოხდება.

ლევან კაპანაძე----გაიბუტე ?

გაიბუტე ? არა აღარ გიხდება ეგ თვალები ირმის თვალნი სევდით რატომ ივსება ? ვიცი ეგეც ოინია პაწაწინა, ცქრიალა, ერთხელ შენმა გაღიმებამ გული გამიწიაღა.

არ ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა

არ ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა, თავს ვეღარ ვართმევ სიტყვებით სათქმელს, და მაინც არის ამ ქვეყნად ვიღაც, ღიმილს რომ გჩუქნის და გულს რომ გართმევს...

ქუჩის ბოლოს ()

მე შენით ვარ მთვრალი და ამ სიმთვრალით დავიწყებ ბარბაცს გავყვები ქუჩის ბოლომდე მიმავალ დახეულ გზა-კვალს, სიმთვრალით ვიცი სიყვარულის ბოლომდე დაცლა რომ ეს გული ავავსე გრძნობით და არ მომიწევს დაღლა, რომ ვათრიო მთელი ცხოვრება გესმის? ვათრიო

დაზამთრდა თითქმის...

დაზამთრდა. შენი ტყუილთა გროვა, სასაცილოა, მჯერა არც ერთის. ჩემი ცხოვრება გახდა სიზმარი, შენი ცხოვრება სიზმრის ნაწყვეტი! და მაინც თითქოს რაღაც წინ არის, რაღაც უბრალო, მაგრამ მთავარი,

მე მტანჯავს დარდი, მე ფიქრიც მტანჯავს!

მე მტანჯავს დარდი, და ვიცი ბევრი,იგივე გულის ტკივილით დადის...მე მტანჯავს ფიქრი, სხვას რომ არა აქვს,სხვას არც კი ესმის ეს ცრემლი რად ღირს!რამდენად მტკივა ყოველი სიტყვა,ღიმილთან ერთად ნათქვამი რაც მაქვს,რამდენად მტანჯავს უთქმელი სევდა,სევდა რომელიც

ტიტები ; არ დაგთმობ

არ დაგთმობ გამინათე ეს სავალი გზები, ნუ დამტოვებ,მხოლოდ ამას გევედრები, შენი ხელით გამიკვლიე გზა, არ დამტოვო მე არ მინდა სხვა... როცა შავ ცას თეთრი მთვარე დაამშვენებს, მე შენს ყელს ჩემი კოცნით ავაჭრელებ, და როცა დილით მზე შენს სახეს ათბობს, მე

ბიცოლას ხსოვნას...

მიდის ოქტომბერიც წვიმებს ეპარება, ამ შემოდგომითაც ვრჩები მარტოსული, ყვითელი ფოთლები ერთურთს ეფარება, ერთურთს ეფარება წვეთიც თვალს მოსული...მიდის ოქტომბერიც წვიმებს ეპარება, ამ შემოდგომითაც ვრჩები მარტოსული, ყვითელი ფოთლები ერთურთს ეფარება, ერთურთს