სადღაც სდუმს მთები, სადღაც ნისლია

სადღაც სდუმს მთები, სადღაც ნისლია, ვერ გადურჩები სულის წვალებას მე რომ გაფრენა არ შემიძლია ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.

ახლა ჩემს ირგვლივ მეტი ხალხია...

ახლა ჩემს ირგვლივ მეტი ხალხია, მე მაინც ვფიქრობ ცისფერ ღამეზე. ჩრდილია, ვწევარ და მეშინია, რომ სახურავი თავზე დამეცეს

მოდის ზამთარი, თოვლი და ყინვა

მოდის ზამთარი, თოვლი და ყინვა, თოვლის და ყინვის ცისფერი წვეთი. სნეული სახე დ სიკვდილის წინ ვარ, სიკვდილის წინ ვარ მე, როგორც გედი. დავდივარ ღამით და მე ვარ თოვლი, და მე ვარ ნისლი, და მე ვარ წვიმა. და სულს ცეცხლისკენ მივყავარ თრთოლვით, ისე ვარ,

MEMENTO MORI

ახლა უფრო ხშირია შეცდომების დაშვება, ახლა მოდის ივნისი, ირგვლივ მწვანე მოლია. ჩემი წმინდა სახელი პოეზიას დარჩება, ჩემი გული და სისხლი - ეს “Memento mori”-ა. დღეს სამია ივნისის, მინდა იყოს ცამეტი, ჩემს გარშემო ციხეა - მწუხარების სავანე. რომ მდომოდა

მიცვალებულის დღიურიდან

შენ ვერ მიხილავ და ნურც დამეძებ, სადღაც წამიღეს ბნელი მკლავებით. მე წუხელ მოვკვდი, შუაღამეზე, როდესაც კრთოდნენ ცის ვარსკვლავები.

არ შემიძლია და მე ავად ვარ...

არ შემიძლია და მე ავად ვარ, ქარი ეწვია წუხელ იმ ყვავილს. ცხოვრობდი უწინ, ახლა არა ხარ, მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.

ასე თავდება ჩემი ცხოვრება...

ასე თავდება ჩემი ცხოვრება, იქ დუმილია და ქალი ცხოვრობს. მწყურია ზეცის გამოთხოვება, მთვარესაც მინდა გამოვეთხოვო. მგონია ეს დრო სიკვდილს მავალებს, ვწევარ და მინდა გავიდე ველად, ვწევარ და კივის შორს ორთქლმავალი, კივის და თითქოს თხოულობს შველას.

არავინ არის, გული დაობლდა

მაგონდება ახლა გობრონი. ნოემბერია და ისევ გრილა და ვხედავ, ცისკენ მიფრინავს ქორი. გარშემო ელავს მზიანი დილა და მე ვსეირნობ საფლავებს შორის.