თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობ, მიუხედავად იმისა რომ ბევრი კარგი მეგობარი მყავს და ხშირად ვუზიარებ მათ ჩემს ემოციებს მაინც არ აროს ეს საკმარისი, ზოგჯერ მგონია რომ არავინ არის ისეთი ვინც მართლა მომისმენს, მთელი არსებით და დამეხმარება ფეხზე წამოდგომაში. რეალურად ვიცი რომ პრობლემა ჩემშია, თავად ვუქმნი საკუთარ თავს პრობლემებს, ვენდობი ისეთ ადამიანებს ვისაც არ უნდა ვენდო, იმაზე მეტ თვისებებს ვაწერ ვიდრე მათ ერგებათ და როცა ისინი გულს მტკენენ ვცარიელდები, ძალიან მინდა ვაიძულო თავი ასე აღარ მოიქცეს მაგრამ არ გამომდის. მინდა რომ ბოლო ხმაზე ვიტირო და მთლიანად ამოვიღო გულიდან დაგროვილი ყველა განცდა, მაგრამ ესეც არ გამომდის, ნორმალურადაც ვერ ვტირი. არ ვიცი საკუთარი თავის გარდა რას შეიძლება დავაბრალო ჩემი ასეთი უიღბლობა, სასაცილოა სიყვარულში არასდროს არ მიმართლებს სულ არასწორ ადამიანებს ვირჩევ, როდესაც პირველად შევიყვარე პატარა ვიყავი, ბევფი არაფერი გამეგებოდა არც მეგობრები მყავდა, ისეთი არავინ იყო ვისაც დახმარებას ვთხოვდი, დიახ დახმარებას რადგან საყვარელი ადამიანისგან თავის დაცვა მჭირდებოდა, ფსიქოლოგიურად გამანადგურა. ესეც გადავლახე, წლების შემდეგ ისევ შევიყვარე ადამიანი, რომელიც მუდამ ზრუნავდა ჩემზე და მეც მუდამ გვერდით ვედექი თუმცა წლების შემდეგ ისე გაცივდა და ისე უეცრად მიმატოვა დღემდე ბოლომდე ვერ ვიგებ რატომ მომექცა ასე. ყველაფერ ამას სხვა პრობლემებიც ემატება, წლენია მარტო ვცხოვრობ, ვმუშაობ და თავს დამოუკიდებლად ვირჩენ მაგრამ ძალიან მირთულდება ხელფასის ნახევარზე მეტი ვალდებულებებში მიდის და საჭმლის ფულიც კი აღარ მრჩება, კარიერასაც ვერ ვიწყობ ნორმალურად საკუთარ თავს ვერ ვპოულობ და რისი კეთებაც მიყვარს ვერ ვანხორციელებ ფინანსების არ ქონის გამო, ეგეც რომ არა მუდმივი შიში მაქვს დამარცხების, რომ არ გამოვა ისე როგორც მე მინდა. უბრალოდ არ ვიცი საით წავიდე რა გავაკეთო რომ თავს ვუშველო. მინდა რომ ჩემ ცხოვრებაში ბედნიერი დღეები ჭარბობდეს. ეს ყველაფერი აქ იმიტომ დავწერე, რომ უბრალოდ მომისმინოთ, ძალიან ბევრჯერ დამეხმარა აქაურობა და უცხო ადამისნების ნუგეში და როცა ეს ძალიან მჭირდება მხოლოდ ეს მშველის.
