და საბოლოოდ რატომ ქრებიან ბოლოს ადამიანები? ან რატომ ჩნდებიან იმ მომენტში როცა არ გვითხოვია მისი გამოჩენა? თუნდაც რატო მიდიან როცა ვთხოვთ დარჩენას? გაურკვეველი ამბები ხდება თითოეულ ადამიანის თავში, არეულობა, შინაგანი აჟიოტაჟი. გადის წლები იცვლება დრო, ადგილი, დროსთან ერთად ადამიანებიც. დამეთანხმებით ალბათ, რომ ცვლილება ძალიან კარგია ადამიანში დადებითი ცვლილებაც და უარყოფითიც. წარმოიდგინეთ როგორი უინტერესო იქნებოდა ცოხვრება, რომ ადამიანები არ შეცვლილიყვნენ, ისევ ისეთები ყოფილიყვნენ, გარეგნობითაც და ჭკუითაც. თქვენი აზრით, როდის და რითი მთავრდება პირადი ურთიერთობა? არიცით? მეგეტყვით. ურთიერთობა იწყება მუცელში პეპლების ფრენით ხოლო მთავრდება მუცელში პეპლების სიკვდილით. იცით რატომ კვდება მუცელში პეპლები? რადგან ნდობა დაკარგულია სიყვარული გაქარწ....ბულია, ღალატია ურთიერთობაში და კიდევ ათსი რამ. ყველა ადამიანს თავისი ცხოვრება არგუნა ღმერთმა, შესაბამისად ყველა სხვადასხვა სამყაროდან ვართ. ზოგისთვის სამყარო მეგობრულია, ფერადია, სიყვარულით სავსეა, ხოლო ზოგისთვის ეს სამყარო შავია, მარტოსული, უმეგობროდ და უსიყვარულოდ დარჩენილი ადამიანები. სინამდვილეში კი ეს ყველაფერი ჩვენი წარმოსახვაა, ჩვენი წარმოსახვითი ცხოვრება და ეს ყველაფერი არარსებულია, მხოლოდ ჩვენ ვხედავთ და ჩვენ ვცხოვრობთ ამ წარმოსახვით სამყაროში. ცხოვრება გამართლებაა შეიძლება გაგიმართლოს შეიძლება არ გაგიმართლოს. შენ უნდა იზრუნო შენივე ცხოვრებაზე.



დილით საშინელი ამინდი იყო, ღრუბლიანი და მალევე წვიმაც წამოსულა. გარეთ რამოდენიმე ხალხი შევნიშნე ქოლგით ხელში, დასევდიანებული თვალებით, თავჩახრლები, სადღაც ჩქარობდნენ, სწრაფი პატარ-პატარა ნაბიჯებით მიდიოდნენ. უცბად დავინახე პატარა საყვარელი გრძელთმიანი გოგონა არც ქოლგა ჰქონდა და არც საწვიმარი, პირიქით გაღიმებული სახით დადიოდა და თან დახტოდა. ეტყობოდა სახეზე რომ წვიმა უყვარდა. სიმართლე გითხრათ წვიმა მეც მიყვარს წვიმაში არასდროს ჩანს როდის ტირიხარ და როდის არა. მთელიდღეეა ოთახში ვარ ჩაკეტილი და ვუყურებ შავ ღრუბლებს, მარცხენა ხელში ცხელი კაკაო მიჭირავს, მარჯვენა ხელში კი საწერი კალამი და ჩემი საყვარელი მეგზური ბლოკნოტი. ყველაზე მეტად ამბლოკნოტს ვენდობი, ვიცი რომ არასდროს არ გამყიდის. ყველაფერს ამ ბლოკნოტში ვწერ, ალბათ სხვამ რომ წაიკითხოს კარგ დიდ წიგნს დაწერდნენ. ერთ დღეს გამოჩნდა ჩემსცხოვრებაში ერთი ადამიანი, ერთი გოგო, დავახლოვდით დავმეგობრდით და ძალიან კარგი მეგობრები ვიყავით, ასე მეგონა რაც გავიცანი იმ დღის შემდეგ ჩემი შავი ცხოვრება გაფერადდა ცისარტყელის ფერებით, მოვედი კარგ ხასიათზე, აღარ ვიკეტებოდი ოთახში, იმ ბლოკნოტსაც კი აღარ ვხმარობდი. ხან ჩემთან მოდიოდა ის გოგო ხან მე მივდიოდი მაგასთან. მშობლები გავაცანი ისე შეუყვარდათ ერთმანერთს ჩემს მშობლებს და ამ გოგოს ერთმანერთი რომ მშობლები შვილივით უყურებდნენ და შვილს ეძახდნენ ხოლო გოგოს საკუთარი მშობლებისნაირად შეუყვარდა დედ-მამასაც კი ეძახდა ჩემს მშბლებს. ერთად ვიყავით დღეც და ღამეც. რამოდენიმე დღეში ჩემი დაბადების დღეა, ერთად ვგეგმავდით როგორ გაგვეტარებინა დრო. დადგა ეს დღეც, მოვიდა ჩემი დაბადების დღე დავპატიჟე ძალიან ბევრი ადამიანი ჩემი მეგობრები, მეზობლები, მამაჩემემის მეგობრები და დედაჩემის მეგობრები. ძალიან კარგად ვერთობოდით უცბად მამაჩემმა სადღეგრძელო თქვა გოგოს ძალიან მოუნდა დალევა და მამაჩემთან და მის ძმაკაცებთნ ერთად დაიწყო სადღეგრძელოების თქმა და ღვინის სმა. ბევრჯერ ვუთხარი წამოდი ოთხში ჩვენთის იქ დავლიოთთქო მაგარმ არაო მე აქ მინდაო. აღარაფერი მითქვამს. მეორე დღეს დილით მაგან გამაღვიძა მეორე დღეც კარგად გავატარეთ ვიცეკვეთ, ვიმღერეთ, დავლიეთ, მაგრამ ბოლოში გააფუჭა, ფანჯრიდან თავისი მეგობრები დაინახა და ჩავარდა მაგ მეგობრებთან მე ძალიან მეწყინა. არაფერი მითქვამს ისე გადავაგორე ეს დღე. ამ დღის შემდეგ ყველაფერი აირია. მის მერე ძალიან ბევრს ვჩხუბობდით. რამოდენიმე კვირის შემდეგ ძალიან ცუდი ამბავი გავიგე, ბებია გარდაეცვალა, ტირილით დამირეკა, მისამძიმრება მინდოდა მისვლა მაგრამ სოფელში წაიყვანეს, და მარტო მე სოფელში ვერ წავიდოდი. მის მერე აღარ მეხმიანებოდა, შემდეგ გავიგე, რომ შეყავრებულის გამო ვენები გადაუჭრია გავუბრაზდი, მაგრამ არაფრად ჩამაგდო, შემდეგ ავარიაში მოყვა,ვწერდი ვწერდი, მაგრამ არ მპასუხობდა. მის შეყვარებულს მივწერე, გოგოს მდგომარეობა გავიგე და მეტი არაფერი მიმიწერია. რამოდენიმე დღის შემდეგ მადგება სახლში თავის მეგობართან ერთად, ორივე მაბრალებდნენ რომ თავიანთ შეყვარებულებს ვწერდი და სიყვარულს ვუხსნიდი, ესემესებიც კი ვანახე რომ მიწერილი არაფერი მქონდა გარდა მოკითხვისა, არდამიჯერეს, მის მერე კონტაქტი გავწყვიტეთ აღარ ვეხმიანებოდით ერთმანერთს.რამოდენიმე წლის შემდეგ გარეთ შემხვდა ისე ჩავუარეთ გვერდი თითქოს ერთამნერთს არც კი ვიცნობდით, უცნობები ბევრი მოგონებებით. შემდეგ დანახვაზე გამარჯობა მითხრა გაკვირვებულმა შევხედე და გამარჯობა ვუთხარი. გავიდა წლები არსად ჩანადა წლების შემდეგ ისევ გამოჩნდა, პარკებით ხელში ვიდექი მანქანას ველოდებოდით მე დედაჩემი და მამაჩემი, უკნიდან ზურგზე ცივი ხელის დადება ვიგრძენი, შეშინებულმა შევბრუნდი და დავინახე ეს გოგო, კარგი დაქალებივით გადამკოცნა და მომიკითხა, ხმა ვერ ამოვიღე გაკვირვებულმა ვუყურებდი, ჩემებიც მოიკითხა და წავიდა. მის მერე გავიდა ალბათ უკვე ორი წელი, გავიზარდე ჩამოვყალიბდი, გავიჩინე საუკეთესო დაქალები, ტელეფონზე მომდის მესიჯი , სოცილაურ ქსელში დამატების მესიჯი, ისევ გამოჩნდა ეს გოგო დამამატა და მომწერა, შერიგებას ითხვოვს, გაკვირვებული დავრჩი არვიცოდი რა მეპასუხა.
ახლა ისევ გამოჩნდა და შერიგებას მთხოვს, და მე ვთქვი.......!