ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა...

ცოტა.. ო, ძლიერ ცოტა დარჩა ჭეშმარიტებას, რომ გაიაროს ცხოვრებიდან გზა დიდ მითამდი.. ცოტაღა დამრჩა და ნუ ჩათვლით გადამეტებად, რომ ბოლო კარის მიხურვამდეც ძლიერ მიყვარდით..

ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

გადის დღეები უღიმღამოდ, ერთფეროვნულად... ვხვდები ცოტაც და ეს ცხოვრება ჭკუიდან შემშლის, დავემსგავსები გამოფიტულ არარაობას... დღეს ყველაფერი გაფერმკრთალდა, გარდაისახა... უკვე ვხვდები, რომ ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

მე - წამოვედი ის - დარჩა

მე - წამოვედი ის - დარჩა მითხრა მეგობრები ვიყოთო არ შემეძლო რა ვქნა. მოგონებები მაინც გაგვაჩნდეს მაგით ვიცხოვრებდი მახსოვხარ

მას გახელილი დარჩა თვალები...

მზეო თიბათვის, ყოფნა უმზეო! მზე მიიცვალა ღია თვალებით! ის მიიცვალა რაღაც უმწეო და საოცარი გარდაცვალებით! მას გახელილი დარჩა თვალები, ოჰ! გახელილი დარჩა თვალები! ის უცხო მხარეს გარდაიცვალა და გახელილი დარჩა თვალები! და ეს თვალები საღამოთა ხმას

დრო'ც მოვიდა და წარსულის ტკივილი უცვლელი დარჩა გულში!.. [1]

წვიმდა, ისეთი ამინდი იყო როგორც განწყობა ...უშენო დღეებს დავათრევდი და უკანასკნელს ვიკრებდი ძალას...სადღაც ჩემს ირგვლის,ჯერ არ გადაფრენილ მერცხლებს სციოდათ.ისევ წვიმდა,და ყველაფერი შენ იყავი,სულ შენ...სულ ყველა.მივდიოდი

ამბის დასასრულამდე წერტილიღა დარჩა

ამბის დასასრულამდე წერტილიღა დარჩა გახსოვს ჩვენი ერთად ყოფნის ბოლო დღე? -ამაზე რატომ მელაპარაკები? - როცა წავედი. წავედი ისე რომ უკან არც მომიხედავს , სახურავზე ავედი , ვგრძნობდი როგორ სუნთქავდა ნიავი ჩემით. ვგრძნობდი როგორ მეხეთქებოდა ზურგზე ქარი.