ზეცის პოეზია

ზეცის პოეზია ცრემლებია,ხალხმა წვიმის სახით რომ შეიცნო.როგორც პოეტები ნებდებიან,სწორედ ისე მინდა რომ შეგიგრძნო.ანუ არასოდეს მიგატოვო,ანუ შეგიყვარო სიკვდილამდე.თუკი წავედი რომ ვიმარტოვო,მხოლოდ იმიტომ

ზეცის ცრემლები მინდა, რომ ვიყო…

ასობით მეტრის სიმაღლიდან მიწაზე გამოდევნებული საკუთარი ფრთების ჩრდილს მინდა ვხედავდე და ვიცოდე, რომ დღეს კიდევ ერთი მეათედით მივუახლოვდი თავისუფლებას… წვიმის შემდგომი სურნელი მინდა ვიყო და საკუთარ თავში თვითონვე ვიძირებოდე და ვიკარგებოდე…

,,ზეცის მონა"

თქვენ არ იცით რა გრძნობაა, რომ ერთს ელი ათას კაცში, თქვენ არ იცით რა გრძნობაა, როცა ელი მთაშიც, ბარშიც, თქვენ არ იცით, რას განვიცდი, როცა რჩება სული მარტო, ამ დროს ისევ სევდას ვუხმობ და ვეუბნები გნატრობ! ვერ იგრძენი სიმარტოვე ან არ იცი მისი ფასი,

მე არც ზეცის და არც მიწის შვილი ვარ

მე არც მიწის და არც ზეცის შვილი ვარ მე უფრო სხვაფერი სამყაროს გმირი ვარ, გადარეული და მთლად ეული... ასევე სხვგვარი ფიქრებიც კი მიყვარს!