ლოდინი (სრულად)

მელოდიას ფეხაკრეფით მიჰყვებოდა. უჩვეულო ბგერები მის სმენას იმ სინათლესავით სწვდებოდა, გვირაბის ბოლოდან რომ ანათებს ხოლმე გზას. რამდენიმე ადამიანმა შეხედა, მაგრამ არავის დაუნახავს. სწორედ ისე შეხედეს, როგორც გზაზე გადასვლისას თავად უყურებდა

ლოდინი,ლოდინი და ლოდინი...

ოცნებებში ყველაფერი სხვაგვარადაა.იმის წარმოდგენა,რომ ჩემთან ხარ იმაზე ადვილია,ვიდრე რეალობას გავუსწორო თვალი.არ აქვს აზრი რამდენი ხანი გავა,ჩემი გრძნობა უცვლელია და ალბათ,არც შეიცვლება.ჩემში ცხოვრობ,ის დღე,როცა ვერ გხედავ,ჩემთვის დაკარგულია.რა იყო

პაემანის დღიურები: ლოდინი, წუწუნი და ფეისბუქის მეგობრების სახე

ექვსი ნომერი ჩემკენ მოდიოდა, მოდიოდა რა, სამ ნაბიჯში ჩემთან გაჩნდა. ხბოს მზერით ავხედე. მე მას მხოლოდ მხრებამდე ვწვდებოდი. - რა? - მხოლოდ ეს ვკითხე და გული ყელში მომაწვა. - არაფერი, - მიპასუხა ღიმილით. გაკოცებ ახლა და სახლში რომ ახვალ, დაგირეკავ,

ლოდინი..

ყველა ადამიანი იღლება რაღაც დოზით ბეზრდება ყველაფერი, სიყვარული და უსაზღვრო ლოდინიც კი..არ უნდათ , ხშირად გვაქვს მომენტები როცა მარტო ვგრძნობთ თავს, ირგვლის ვერავის ვერ ხედავ,ან ხედავ და უბრალოდ ვერ უმხელ რადგან გეშინია მისი ზედაპირული ლაპარაკების