მოხუცის სევდა

უსასრულო სევდა იკითხებოდა მის სახეზე, ვინ იცის ახლა რაზე ფიქრობდა მისი გონება, იჯდა და ხელში ფსკვნილს ათამაშებდა, მისი სიცოცხლის ხიდან ჩამოცვენილი წლებივით ჰყრიდა ფსკვნილის მარცვლებს.

მოხუცის დღიური, რომელიც ისტორიას შემორჩა

პარიზის მწველმა მზემ ჩემს თითქმის უჩინო თვალებში შემოაღწია და გამაღვიძა. ის არის ჩემი მაღვიძარა, მას შემდეგ რაც სრულიად მარტო დავრჩი. ყოველ დილით მზე მეუბნება:”გაიღვიძე, ახალი დღე დაიწყო”. ავდექი, ჩემს ღარიბულ ოთახს თვალი შევავლე, ამოვიოხრე და

მოხუცის ხვედრი

ოჰ,რა ძნელია მოხუცის ხვედრი აუტანელი,დაუნდობელი,შენ კარგი გინდა შენი თავისთვის მაგრამ გაგტანჯავს წუთისოფელი.რა კარგი იყო ახალგაზრდობა, სახე ლამაზი,ტანი წერწეტა აწ სახე მახინჯს, წელში მოხრილსა აღარც კი გინდა თავის შეხედვა.

მოხუცის თვალების სითბო

შემომხედა იმ სითბოთი და სიკეთით რომლითაც მხოლოდ მოხუცებს შეუძლიათ ყურება. ისინი გასცემენ სთბოს, რომლის გაცემას სხვას არავის შეუძლია და ამის ფასი სამყაროში არაფერი არ არის. მე იმ მომენტში ვიგრძენი ნაცნობი, მაგრამ უკვე მივიწყებული ბედნიერება.

მოხუცის სევდა ...

ასეა ჩემო... ჩაგითვლიან გრძნობას ბოდვაში, ცოცხლად მოგკლავენ, მოგაყრიან ტკივილის ამბორს. ოჰ... როგორ გინდა ამდებ ყალბ თუ მართალ გრძნობაში, სულს რომ აგივსებს სიყვარულით ის გრძნობა ნახო.

მოხუცის გრძნობა...

იცი რა ძნელია როცა გეტყვიან, რომ არ ხარ სიყვარულის ღირსი იცი რა ცუდია როცა ქუჩის ბოლოს დღეს უკვე აღარავინ გიცდის ახლა გაზაფხულიც ზამთარია თეთრიც შეგპარვია თმაში შენზე აღარავინ აღარ ფიქრობს და მარტო ზიხარ ცხოვრების ნავში აღარ გიხარია ვარდების

მოხუცის სიტყვა

როცა დაიწყო ცხოვრება და გაიზარდე შენ შენი თავი თავს აღარ გავს აღარ ჩერდება ეს გული სულ სხვას გთხოვ,შენ ცდილობ დაემორჩილო მას სული რომ სულ სხვას გეძახის შენ ვეღარ არჩევ ხმას როცა დაიწყო დიდი ფიქრი შენმა გონებამ შენ ხომ ბევრ რამეს ეხლა იგებ ეს