შეშლილი პიანისტი

თანდათან წყდებოდა, სულ უფრო ჩუმად მოისმოდა ბგერების ხმა. კლავიშებზე ყურმიდებული, ცდილობდა უკანასკნელად მაინც შეეგრძნო ჟღერადობა, სასოწარკვეთილების გაბმულ ზარად რომ გაისმოდა მთვარის შუქით განათებულ ოთახში. გამეტებით ახეთქებდა თითებს, დააცურებდა ერთი

პიანისტი-თავი მეორე

–შენი აზრით, შენს ოჯახს დამატებით შემოსავალი აწყენს?–მკითხა სერიოზული ხმით. სიცივისგან ცხვირი და ლოყები გასწითლებოდა.პირს გააღებდა თუ არა კი, ორთქლი გამოსდიოდა. ყინულივით ცივი, ცისფერი, უმეტყველო თვალები ჩემთვის შემოენათებინა და დაჟინებით

პიანისტი-თავი პირველი

უეცრად, საერთოდ რომ არ ველოდი, მისი ტუჩის კუთხეში ღიმილი დავლანდე, რომელიც შემდეგ მის მთლიან ბაგეს მოედო. –შენ უნდა დაუკრა – მკაცრი, მაგრამ ამავდროულად თბილი, თითქოს მბრძანებლური, მაგრამ თანაც დამრიგებლური ტონით მითხრა და თვითკმაყოფილი ისევ