ჯიშკარიანის წესები (თავი 4)

ტელეფონი ამოვიღე და სალომეს დავურეკე. არ აიღო, უკვე ნერვიულობას ვიწყებდი, ჩემს წინ ნაცნობი ჯიპი რომ გაჩერდა, ფეხებთან ძალიან ახლოს. - უკაცრავად, ქალბატონო ტარებას ახლა ვსწავლობ. თავი ალექსანდრემ გადმოყო, უკან სალომე იჯდა, უკმაყოფილო სახით, გვერძე კი

ჯიშკარიანის წესები (თავი 2)

- რა იყო, ეგ გრძელი ენა გადაგეყლაპა? გაიღიმა და თავისი თეთრი კბილები შემომანათა, როგორ მინდოდა ერთ-ერთი პარკი პირდაპირ სახისკენ გამექანებინა. ვერ ვიტანდი მისნაირ ტიპებს, თავი დიდი ვინმე ეგონა, თავისზე 7-8 წლით პატარას რომ ეჭიმებოდა, თან გოგოს! არა

ჯიშკარიანის წესები (თავი 1)

სიტყვა არ მქონდა დასრულებული, დაბურული მინა მთლიანად რომ ჩამოიწია და ვიღაც ბიჭმა თავი გადმოყო, წარბები შეჭმუხნა და ბოხი ხმით დაიძახა: „როგორ?“ - გაჩერებაზე სულ რამდენიმე ადანიამი იდგა, ხალხიც მოძრაობდა ქუჩაში, შუქნიშანიც უკვე გამწვანებულიყო და ყველა