ისევ ვყოფილვარ ავად!

მ ე მიყვაარს შავი თვალები, შორს გავარდი, როგორც გიჟი, ვერ შემატყეს რომ ვარ ავად, ისევ სიყვარულს აქცევ დრამად, ლმობიერი ხარ შენ თავად, ისევ ვყოფილვარ თურმე ავად.

,,ავად ხარ"

შენ, შენი შიშის მთელი სისავსით, რომ ვერ ახერხებ გადამალვას შენი სულის, დამაყრუებელი ხმისგან. ავი კაცისგან რომლის ფიქრები ფანტელებივით გათოვს, თუმცა მძიმეა, როგორც ლოდი და ცხელი, მწველი და საშიში. ავად ხარ, გჭირდება წამალი, საკმარისია მცირე ნუგეში

არ შემიძლია და მე ავად ვარ...

არ შემიძლია და მე ავად ვარ, ქარი ეწვია წუხელ იმ ყვავილს. ცხოვრობდი უწინ, ახლა არა ხარ, მე მივდიოდი, შენ არ იყავი.

ავად ვარ.

დე, დავიგვიანებ, არ ინერვიულო, არ ინერვიულო, დე, დავიგვიანებ, აჰა, შენ ეს ჩემი ლექსების რვეული, თვალები, ხელები და გული მთლიანად. ვიხრჩობი და მაინც არ გეტყვი მიშველე, არ მინდა მოხვიდე, ჩემს დაფშვნილ მუხლებთან, თუ მოვკვდი,