არარსებულის არსებობა [ სრულად ]

-დაიკო გარეთ წვიმს -მითხრა პატარამ, მე უბრალოდ გავუღიმე და თავი დავუქნიე -იცი რა? შეგიძლია ფანჯრიდან გაიპარო -მითხრა მან რამაც ძალიან გამაკვირვა -გავიპარო? -კი გაიპარო, რომ გავალ კარი ჩაკეტე და მე დედას ვეტყვი, რომ ძალიან გეწყინა და დილამდე

გავუღიმე მოგონებებს!

ხომ არის წუთები როდესაც ყველა ტკბილ-მწარე მოგონება ერთად გაწვება და იტირო თუ იცინო ვერ ხვდები? ამ დროს თუ მარტო არ ხარ და თავშეკავებაც შენი სტიქია არ არის მაშინ "გიჟის იარლიყი" გარანტირებული გაქვს. სწორედ ასეთი წუთი დამიდგა ახლა და არ ვიცი ეს ემოცია

ბედნიერებას გავუღიმე ...

ის მიღიმოდა, მე ღიმილებს სევდას ვატანდი, აღარ მინდოდა გრძნობის გამო მენახა დარდი. ჰო მე არვიცი. . . მას არვიცი სწყინდა თუ არა, ერთი ვიცი, რომ არეული ისევ მე დავრჩი...