მაგ მონცაინზე...

აღარ ხარ არსად.. აღარ გეძახი.. დამაგვიანდა საშველად მოსვლა, სახსოვრად შთენილ ეულ შეძახილს, მაგ მონცაინზე ვუპირებ მოცდას..

ოჰ როგორ მომწონს(უცნობ ნიას)

ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი ტუჩები! მაგ ვარდისფერის დანახვით ვხურდები! ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი თვალები, მათი ცისფერი, მცხუნვარე ალები! ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი თმები! მათი შეხებით მე მუდამ ვთბები. ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი ცხვირი! როცა ვერ გხედავ

ნუ მეთამაშები.! (თავი 5)

-ძალიან მიყვარხარ-მაგრად მოვხვიე ხელები და ზუსტად მაგ დროს გამოვიდა ბექაც. ჩემს სიტყვებზე შეკრთა. ხან მე შემომხედა ხან გეგას. ხელები მომუშტა და საპირფარეშოში სწრაფი ნაბიჯით წავიდა.-აუ ეხლა ამის

ნამიან ქარით მაგ თვალების ფერება მინდა!

ნამიან ქარით მაგ თვალების ფერება მინდა და სიყვარულის ქალღმერთისგან ერთი ამბორი, შენ ჩაგაბარე რაც რამ სადმე მოვნახე წმინდა სხვას არაფერს გთხოვ, წამაშველე, შენი ამბორი..

მე ხომ მაგ დარდში ჩარჩენილი კვლავ შემიყვარდი..!

იცი? დაგიცდი, რად მაკმარე დღეის ნადარდი? მე ხომ მაგ დარდში დარჩენილი კვლავ შემიყვარდი?! რისთვის ვიცოცხლებ მეთქი, დარდებს, გაათნაკეცებს.. მაგრამ რა ვუყო, რომ სიცოცხლეც შენ ერთს დაგეძებს..