ათინას დამღუპველი მომენტი

იმ ორ უცნობს შორის, ერთმანეთს სხვა გარემოში რომ შეხვედროდნენ შეიძლება სულ სხვა ურთიერთობა, სხვა დიალოგი არსებულიყო, თუმცა ახლა ისევ ისეთი უცნობები არიან ერთმანეთისათვის, როგორებიც სულ რამდენიმე წუთის წინ.

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი2)

დგება მომენტი როცა ყველაფერი უნდა აღიარო, საკუთარი ნაჭუჭიდან გამოხვიდე და ყველას დაანახო თუ როგორ გტკივა, როგორ განიცდი, როგორ გეშინია. ჩემს წინ იდგა მარიამი, ჩემი და რომელიც 6 წელია არ მენახა და გაშეშებული ვიყავი, გაქვავებული, ალბათ ისიც რადგან

"გატაცებული" (თავი 3)

ნახევარი საათი უაზროდ ვიჯექი, მარტო. მხოლოდ გაქცევაზე ვფიქრობდი, მაგრამ ახლა აჩქარება არაფერს მარგებდა. კარგად უნდა შემემუშავებინა გეგმა და ხელსაყრელი მომენტი შემერჩია.თუ დამიჭერდნენ,

ყველაზე საშინელი მომენტი როცა საყვარელ ადამიანს დაკარგავ (სრულად)

-ნიკა, სად ხარ? -სახლში სალო რა იყო, რა ხმა გაქ? -მიპასუხა ნიკამ -უნდა გნახო და გამოდი რა.. -ხო მშვიდობაა?? - გამოდი და გეტყვი -კაი ნახევარ საათში მოვალ. -გელოდები . . . -რა გჭირს სალო?- უნდა დავშორდეთ -მეღადავები ტო? -არა, სერიოზულად გეუბნები..