დარჩი ჩემთან... (თავი მეათე)

-გიგა! ხმა არავინ გამცა, ნელ-ნელა კიბეებზე ჩავედი, მაგრამ იქაც არავინ იყო. კიდევ უფრო შემეშინდა, და ოთახში შევვარდი, დანარჩენებს ეძინათ და აღარ გავაღვიძე. მერე როგორც ჩანს ჩამეძინა, რომ გავიღვიძე ოთახიდან გამოვედი და სამზარეულოში ჩავედი, გიგა არსად

დარჩი ჩემთან... (თავი მეცხრე)

ავარიის მერე აღარაფერი მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს როგორ დავტოვე სხეული, და ზევიდან როგორ დავყურებდი ყველაფერს.... თითქოს ჩემი სხეული საავადმყოფოში იწვა, გარს ექიმები ეხვივნენ, დედაჩემი და ელენე დერეფანში ტიროდნენ, გიგაც ჩანდა ანერვიულებული და ნუცა

დარჩი ჩემთან... (თავი მერვე)

ბიჭებმა როგორც კი დედაჩემი დაინახეს მაშინვე წავიდნენ, გოგოებიც გაყვნენ. მე დედაჩემს აღარ დავაცადე ლაპარაკი დავიწყე -მისმინე დედა, ვიცი რომ ძალიან ცუდი შვილი ვარ, ისიც ვიცი რომ შენ არ გეკუთნის ჩემნაირი შვილი, ისიც ვიცი რომ უვარგისი ვარ, მაგრამ ძალიან

დარჩი ჩემთან... (თავი მეშვიდე)

მასწავლებელმა ყვირილი დაიწყო და კლასიდან გავარდა, მე მივხვდი რომ დედაჩემი გაიგებდა ამ ყველაფერს და ცრემლები წამომივიდა -ანუკი რა გატირებს?! -გიგა ვერ ხვდები რა მატირებს?! -ვერა -დედაჩემი გაიგებს -მერე რა? გიშლის ბიჭებთან ურთიერთობას? მე არაფერი

დარჩი ჩემთან... (თავი მეექვსე)

მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა... აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, გიგა მიხვდა რომ არასწორად მოიქცა და ბოდიში მომიხადა -ბოდიში-არაუშავს, უფროსწორედ... არვიცი რა გითხრა-არაფერი არ მითხრა, უბრალოდ ეს ამბავი არავის უთხრა-კარგი. ამდროს ნატოც მოვიდა

დარჩი ჩემთან... (თავი მეხუთე)

სასწრაფო სახანძრო და პოლიცია ერთად იყვნენ ჩემს სახლში. ძალიან შემეშინდა და შევვარდი-რამოხდა? -გამარჯობა, ანუკი. დილით თქვენს სახლში გაზმა გაჟონა, რის შედეგადაც დედათქვენი და თქვენი მოიწამლნენ, ეხლა უგონოთ არიან. -რომელ საავადმყოფოში? -ღუდუშაურში

გთხოვ, დარჩი ჩემთან. (2)

– მე ვიფიქრე მამასთან ხომ არ წავსულიყავი რუსეთში – ვიცოდი რომ ამაზე სულ გადაირეოდა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე მეთქვა. – მაგაზე მეორედ კრინტი არ დაძრა. იცოდე ძალიან გამაბრაზებ ლიზი.– კარგი, დავბრუნდები სახლში და მერე რამე სამსახურს მოვძებნი. – ფინჯანი

გთხოვ, დარჩი ჩემთან. (1)

ალბათ ერთი წუთიც არ იქნებოდა გასული, შეტყობინება რომ მომივიდა. ღამის 2 საათი იყო დაწყებული. – ღმერთო ლიზი როგორ დამღალე – ჩავიბურტყუნე ჩემთვის, კედები ჩავიცვი, ჟაკეტი მოვიცვი და გარეთ გავედი. საშინლად ბნელოდა, თბილისის ქუჩები ამ დროს ისეთი ცარიელია.

დარჩი ჩემთან... (თავი მეოთხე)

-გიგამ თქვა რომ.... -მითხარი მალე -მოკლედ, გიგა შეყვარებულს დაშორებია -შეყვარებული ყავდა? -ხო -აღარ ვიცი, გამიხარდეს თუ მეწყინოს -გოგო პირიქით უნდა გაგიხარდეს, დაშორდა და შანსები გაქვს -კაირაა -წამო კლასში, ზარია -წამო დღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა.

დარჩი ჩემთან... (თავი მესამე)

მეც აღარ დავაყოვნე, ტელეფონს ვუპასუხე -გისმენთ -გიგა ვარ, ჩანთა მე დამიტოვე? -უი, დამრჩენია, კაი 5წუთში მოვალ გიგამ გამითიშა, როგორც ჩანს იქიდან ისე გამოვიქეცი ჩემი ჩანთა სულ გადამავიწყდა. კიბეები ავირბინე და კარებზე დავაკაკუნე, კარები გამიღო -შემო