ხალხს ჩვენზე

თქვენ შეიძლება დამჭრათ, თქვენ შეიძლება მომკლათ, რადგანაც სხვა არ იცით, დღეს აქ რაიმე რომ ქნათ. თავს გრძნობებს რატომ ვაძლევ, ზოგი მე ამას მკითხავთ, მაგრამ ეს თუ არ გესმით, პასუხი როგორ გითხრათ. თქვენ ახლა თითქოს ყელს მჭრით, თქვენ ახლა თითქოს მირტყამთ,

ხალხს ასეთი ვგონივარ

ზოგს ვგონივარ ბოროტი, ზოგს ვგონივარ კეთილი, ზოგიერთს კი მე ვგონივარ მთვრალი და დაბრედილი. ზოგს აქ მე გიჟი ვგონივარ, ზოგს კი მელანქოლიკი. და ეს ლექსი არის ჩემი გიჟური ნარკოტიკი. ზოგისთვის ვარ საცოდავი და ჩემზე აქვთ მოყოლილი, მე ხომ ფეხებზე თქვენი

ნუ უსმენ ხალხს (სრულად)

დაჩი ისეთი თვალებით უყურებდა, ერთი ჭიქაც რომ დაელია, მივარდებოდა და ალბათ იქვე მიახრჩობდა. მერე არც ის დააკლებდა და ჩემი ერთადერთი დის ქორწილი ფატალური შედეგით დასრულდებოდა. ლელი და დიანა ადგილზე ვერ ჩერდებოდნენ, ასეთი დაძაბულები არასდროს