მეორე დღეს ლურჯი, მოკლე სარაფანი გადაიცვა თეთრი კოპლებით, იგივე ფერის კედები ამოიცვა და ფრიალ-ფრიალით წავიდა მისი კორპუსის ქვეშ მდებარე კაფესკენ. შესასვლელშივე მოათვალიერა ხალხი და კინაღამ შოკი მიიღო ერეკლეს გვერდით ლევანი რომ დაინახა. ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა, იფიქრა ახლა გავიპარები და სულ აღარ ვნახავ არცერთსო, მაგრამ ლევანმა ზუსტად მაშინ გაიხედა მისკენ და კატოს აწურული სახის დანახვაზე გულიანად გადაიხარხარა.
- მოდი, მოდი, ნუ გრცხვენია!
- რა უსიამოვნო სიურპრიზია. - ძალით გაუღიმა კატომ და მაგიდასთან მისული სკამზე მოკალათდა.
- ერეკლე მინდა გაგაცნო, ჩემი ძმაკაცის შვილია, რა პატარაა არა თბილისი?
- ძალიან!
- სასიამოვნოა კატო. - ბიჭმა ღიმილით გაუწოდა ხელი, კატერინამ დახედა თუ არა ცხვირი აიბზუა და ლევანს მიუბრუნდა.
- არ გრცხვენია?
- მე? რისი?
- შვილის ტოლ გოგონასთან სიარულის. - ლევანი ,,აიჭრა".
- მაგაზე მერე გიპასუხებ!
- ლევან წავალ მე, ბიჭები მელოდებიან... - ერეკლე ისედაც უხერხულად იყო და კატომ სულ მოუღო ბოლო მის თავმოყვარეობას.
- წადი, მამა მომიკითხე და როგორც შევთანხმდით, კაი?
- კარგი, ნახვამდის! - ამ სიტყვებზე კატოს დახედა, წარბშეკრულმა გააყოლა გოგონამ თვალი მიმავალ ერეკლეს, მერე წასასვლელად მოემზადა.
- მეც მივდივარ!
- არ ადგე თორემ ყველაფერს ავაყირავებ რაც ხელში მომხვდება!
- ძაან მანაღვლებს! - ფეხზე წამოდგა კატო და როგორც კი შებრუნდა მის ფეხებთან მაგიდიდან გადმოცვენილმა ჭურჭელმა ისეთი ჭახანი გაადინა გოგონა ინსტიქტურად შეხტა და ყურებზე ხელი აიფარა.
- რას შვები, ველური ხარ?! - მის სიტყვებს აყირავებული მაგიდის ბრაგუნი მიყვა. ხალხი ფეხზე წამოდგა, დაბნეულმა ბარმენმა და მენეჯერმა ლევანთან მიირბინეს.
- ბატონო ლევან, კარგად ხართ? - მამაკაცს ყურადღება არ მიუქცევია შეკითხვისთვის, საფულედან რამდენიმე კუპიურა ამოიღო და გაუწოდა ისე, რომ დაჟინებული მზერა კატოსთვის არ მოუშორებია. შემდეგ ნამსხვრევებს გადააბოტა, გოგონასთან ძალიან ახლოს მივიდა და ყურში უჩურჩულა.
- ძალიან ფრთხილად იყავი კატო, ყოველი ჩემი სიტყვა, ასრულებადია! - მერე მის ხელს დასწვდა, ღიმილით ეამბორა და გასასვლელისკენ წავიდა.
- რას მომაჩერდით, ფული ხომ მოგცათ?! - შეუბღვირა გაღიზიანებულმა სახტად დარჩენილ სტაფს და ჩქარი ნაბიჯებით გაეცალა იქაურობას.

რებე მშვიდად იჯდა საბაგიროზე და მტკვარს ზემოდან დაჰყურებდა.
- რა პატარა მანძილს გადის. - ჩაილაპარაკა დანანებით. - რაღაცნაირად არ მყოფნის... ნეტავ უფრო დიდი გაეკეთებინათ.
- ესეც რომ გააკეთეს არ გიკვირს? - სივრცეს თვალი მოაცილა დემეტრემ. - რებე...
- რა იყო?
- არ მინდა რომ წახვიდეთ...
- შენც წამოდი...
- მე როგორ წამოვიდე რებე, საქმე მაქვს, კაფე სულ ახლახანს ამუშავდა, ჯერ მოგებაზეც არ გავსულვარ, თინას და ავთოსაც ვერ დავტოვებ ამდენი ხნით. თანაც სულ არ მომდის ჭკუაში ეგ თქვენი წამოწყება.
- ვიცი, მაგრამ ასე უნდა გაკეთდეს. ამას წყალი არ გაუვა, აქამდე თუ ძალით დავყვებოდი კატოს, ახლა მან რომ უარი თქვას, მე წავალ მარტო, ისეთი გამწარებული ვარ!
- შენ ასეთი არ იყავი...
- ხო არც კატო იყო ასეთი, მაგრამ ხომ ხედავ ცხოვრება რაცაა, რასაც ვერ იფიქრებ, იმას გაკეთებინებს....
- შენ არჩევანი გაქვს რებე...
- ხოდა ესაა ჩემი არჩევანი... - სევდიანად გაუღიმა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა.
- ანუ მტოვებ?
- დემე...
- პირდაპირ ვილაპარაკოთ რებე, შენ მიდიხარ, რა როგორ განვითარდება კაცმა არ იცის, უკან ან ჩამოხვალ, ან არა... რა გამოდის?
- მოდი უბრალოდ გავყვეთ დინებას...
- და ბედს მივანდო ჩემი სიყვარული? - რებე გაჩუმდა. - იცი რა... გამომყევი ცოლად!
- რა?
- ხო, დიდი ხანია ამის თქმა მინდა, ბეჭედიც კი ნაყიდი მაქვს. - დემემ პიჯაკის გულის ჯიბიდან კოლოფი ამოიღო, გახსნა და რებეს გაუწოდა. - გამომყევი ცოლად რებე!
- მე... - გოგონა ერთიანად დაიბნა, ამას საერთოდ არ ელოდებოდა, მითუმეტეს ახლა. - დემე რას აკეთებ? - ჩაილაპარაკა ნაღვლიანად.
- რაც აქამდე უნდა გამეკეთებინა, იმას!
- დემე, მე... იცი... ახლა არ შემიძლია... - ამოისუნთქა საცოდავად და სიტყვებს მთელი რიგი იმედგაცრუება ამოაყოლა. ყოველთვის ეგონა, რომ სიყვარული სიძულვილზე ძლიერი იყო, მითუმეტეს რებესთვის, მაგრამ ასე არ მოხდა. უფრო მეტიც, თვალებში უყურებდა ნირწამხდარ დემეტრეს და საკუთარი თავი ეჯავრებოდა. ბიჭმა სევდიანად გაიღიმა, კოლოფი დახურა, რებესთან მისული ოდნავ დაიხარა, ცხელი ტუჩები შეახო გოგონას შუბლს, ძლიერად, მთელი გულით, თითქოს უკანასკნელად კოცნისო, ჩაეხუტა და გოგონას აწყლიანებული თვალები რომ დაინახა სწრაფად მოშორდა, მერე ხავერდის კოლოფი ერთი მოქნევით გაისროლა სივრცეში და დაღმართს დაუყვა...
ერთხანს უყურა რებემ მიმავალ დემეტრეს, ტუჩები ერთმანეთს მაგრად მოუჭირა რომ სულიდან წამოსული ტკივილი შეეკავებინა, მაგრამ ვერა... რებე არ იყო იმდენად ძლიერი... არავინ იყო ისეთი რკინის გულის მქონე ადამიანი, რომ შეეძლო შეეჩერებინა ამხელა ემოციის უზარმაზარი ცუნამი... გოგონა ატირდა, იქვე, ბარდიულზე ჩამოჯდა და პატარა ხელებში ჩამალა ლამაზი, ლურჯი თვალები. უღირდა ეს ყველაფერი ამად? შურისძიება მოუტანდა იმხელა ბედნიერებას, რაც დემეტრეს შეეძლო მისთვის მიენიჭებინა? რა თქმა უნდა - არა... იცოდა ეს რებემ, მან ყველაფერი ძალიან კარგად იცოდა...

მზეს ჯერ კიდევ არ დაეტოვებინა თავისი სამფლობელო, არც თბილ სიოს გაუხელია თვალები. პატარა გორაკზე ორი სილუეტი გამოჩნდა, ისინი ნელი ნაბიჯებით მიუყვებოდნენ უკვე მრავალჯერ დატკეპნილ ბილიკს. ამჯერად ვიქტორიას აღარ ეჭირა ხელში სანთლები, არც ლაშა მოაბრძანებდა კოლმეურნეობაზე ნაყიდ, უზარმაზარ თაიგულს, მათი გულებიც აღარ შეეპყრო ჩუმ სევდას. ისინი სიცილით მიდიოდნენ, ერთმანეთს ალბათ სამხიარულო ისტორიას უყვებოდნენ, გამოძებნილს მძიმე წარსულიდან.
ეზოს კარი გააღო ქალმა და გაპრიალებულ, ორ პატარა ქვას თვალი მოავლო. შუაში ჩადებული საყვავილედან ძველი, დამჭკნარი ყვავილები ამოიღო და გაიღიმა.
- პირველად ვარ აქ, ასეთი ბედნიერი...
- მესმის... რაღაცნაირად მეც... - მიწაზე ჩამოჯდა თუ არა ლაშა ქალი მაშინვე გაუჯავრდა.
- ასე ნუ აკეთებ, რამდენჯერ გითხარი, გაცივდები!
- კაი რა დე... ახალი თაიგული რომ არ გვიყიდია?
- ცოცხლებს მიუტანე სულელო. - გაეცინა კვლავ ვიქტორიას და შვილს თმა მოუჩეჩა.
- რას აპირებ?
- რაზე მეკითხები?
- მამაზე... ტყუპებზე... რომ არ დაგიჯერონ?
- ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს ლაშა, მთავარია, რომ ცოცხლები არიან... მე კი... მე ვიზავ რამეს ჩემო ბიჭო.
- თუ გინდა მე დაველაპარაკები...
- არა დედი, არა... ვაცადოთ... დაფიქრდნენ, გაიაზრონ... ისინი ძალიან ჭკვიანი გოგონები არიან... ისე კი... ერთი სული მაქვს ვნახო... კატო... რომ იცოდე რა გოგოა... მე სულ არ მგავს... აი რებე კი ჩემი ასლია...
- ისინი ხომ ტყუპები არიან?
- ხასიათით ვამბობ ლაშა, ხასიათით. ფიქრი ნუ გეზარება!
- არ მეზარება... - ჩაიდუდუნა ბიჭმა და თავი დახარა. კიდევ უნდოდა რაღაცის თქმა, მაგრამ კისერზე ჩხვლეტა იგრძნო, ხელი მოისვა, მაგრამ არ გაუარა, ვერ მოისვენა და უკან გაიხედა. რებე და კატო ყვითელ სარაფნებში იდგნენ და ღიმილით უსმენდნენ მათ საუბარს. თმა აქეთ იქით ჩაეწნათ, სკოლის მოსწავლეებს გავდნენ. პატარა, ჭინკებანთებულ ბავშვებს. ვიქტორიამ ლაშას მზერას თვალი გააყოლა და გაშრა, არ ელოდა, ვერც წარმოედგინა ახლა, აქ, მათი დანახვა. ტყუპებმა კიდევ უფრო გაიცინეს. მერე კატომ წარბები მოღრუბლა და ისედაც დაბნეულ ლაშას გაუჯავრდა.
- მიწაზე ნუ ზიხარ, გაცივდები და მე ძმიშვილები აღარ მეყოლება!
ოთხნი იდგენ ორ პატარა საფლავთან და რაღაცეებზე გულიანად იცინოდნენ, კატომ რამდენჯერმე თმაც მოუჩეჩა ლაშას და მანაც გაბრაზებით გადაისწორა ქოჩორი. ოთხნი იდგნენ... მათგან სამს ყვითელი, ქოლგის ფორმის სარაფნები ეცვათ, კატოს და რებეს თმა აქეთ-იქით ჩაეწნათ და ჩუპა-ჩუპსს წუწნიდნენ. ლაშას ჩაჩაჩული ჯინსი და თეთრი მაისური... შედარებით გრძელი და უფრო დახვეწილი კაბა ეცვა ვიქტორიას. ბეტონის დაბალ ღობეზე ჩამოჯდა და ღიმილით გადახედა შვილებს, რომლებიც უკვე გაცხარებით კამათობდნენ. მერე ლაშამ მზერა ქალისკენ გამოაპარა, მას ტყუპებიც მიყვნენ და თითქმის ერთდროულად წარმოთქვა სამივემ.
- გაცივდები დედა!
გაჯავრებით იყო მათი ნათქვამი, მაგრამ ისეთი თბილი და მზრუნავი. თანაც ეს სიტყვა, - დედა, რამდენ სითბოს და სიყვარულს იტევდა ტყუპებისგან წარმოთქმული. ვიქტორიას თვალები აუწყლიანდა, პირველად, მის ცხოვრებაში, ის უბედნიერესი ადამიანი იყო მთელ მსოფლიოში. არ უნდოდა ვინმე სხვა, არც ქმარი, არც დედა, არც მამა, არავინ, გარდა მისი შვილების... ცრემლიან თვალებს ავლებდა გამხიარებულ სამეულს და იგრძნო, რომ ტყუილად არ იტანდა ამდენს, რომ აღმართს დაღმართი მოყვა, ღამეს - დღე, ქარიშხალს - სიმშვიდე, ბნელს - ნათელი. დამშვიდდა მისი მუდმივად დაძაბული სხეული, მოეშვა მძიმე ლოდი და დაისადგურა სიმშვიდემ, ბედნიერებამ და მომავლის საოცარმა იმედმა ააშენა ბუდე მის გატეხილ გულში.
რამდენიმე დღე იკამათეს საცხოვრებელზე, ბოლოს ვიქტორიამ მაინც თავისი გაიტანა. იქვე, ტყუპებთან ახლოს იქირავა პატარა, მყუდრო ბინა რათა მათ არ დასწოლოდა კისერზე. არც უნდოდა ასე მალე გადაბარგებულიყო შვილებთან, რომლებიც სულ ახლახანს ძლივს შეეგუვნენ, რომ საერთოდ ჰყავდათ მშობელი. რებეს გული მოუსვენრად დახტოდა. საშა და დემეტრე, მუდმივად აწუხებდა ეს ორი სახელი. სად იყო მამა, როგორ იყო, რა რეაქცია ექნებოდა ტყუპებზე, მან ხომ არც იცოდა შვილების არსებობის ამბავი. გაეხარდებოდა? - რა თქმა უნდა... ფიქრობდა გოგონა. ვის არ უხარია შვილი... ვის არ უნდა მისი ნახვა, შეხება, მოფერება... შვილი... ხელი მუცელზე მოისვა რებეკამ და მაშინვე გაახსენდა დემეტრე. დიდრონი ცრემლი მოადგა მის თვალს და რომ არ გადმოგორებულიყო ლურჯი თვალები დაჭყეტით ჭერს მიაპყრო.
- რა გჭირს? - ისე წამოადგა თავს კატო ვერც გაიგო და ინსტიქტურად გადმოუვიდა ლოყაზე ძლივს შეკავებული ცრემლი.
- არაფერი, თვალები ამეწვა.
- შენ ვის ატყუებ?! აბა დროზე დაფქვი რა ჩაიდინა იმ ავაზაკმა!
- კატო კაი რა, დამანებე თავი...
- გაააფრინე? რა თავი დაგანებო რებე, ტირი... მომიყევი მალე თორე ხომ იცი მივუვარდები და სულ აგურებს ვურტყავ თავში, ხომ იცი რომ ვიზავ მაგას?
- ვიცი. - გაეღიმა რებეს და საწოლზე გაწვა.
- ხოდა თქვი... - გული დაეწვა კატოს რებეს ამ მდგომარეობაში ნახვაზე.
- მას არაფერი ჩაუდენია... მხოლოდ ის დააშავა, რომ შევუყვარდი... ცოლობა მთხოვა...
- მერე?
- ვუთხარი რომ არ შემეძლო... - ამოიხვნეშა გოგონამ და ბალიშისკენ გადატრიალდა.
- რატო კი მაგრამ? - კატომ უცებ იფიქრა რომ ეს მისი ბრალი იყო და უსიამოვნო შეგრძნება ყელში მიაწვა.
- არ გამოდის ერთად ორივე...
კატერინა მიუხვდა, მეტი აღარაფერი უთქვამს, უბრალოდ ადგა და ოთახიდან გავიდა. რებეს გული ეტკინა, როგორ უნდოდა გაემხნევებინა დას, ეთქვა, რომ სიყვარულზე ძლიერი არაფერია ამ ქვეყნად, რომ უნდა მისულიყო დემეტრესთან და შეერიგებინა, რომ ეთქვა თანახმა ვარო, რომ გახდებოდა მისი შვილების დედა, მაგრამ კატო უბრალოდ ადგა და წავიდა. ისე გავიდა ოთახიდან, სიტყვა არ დასცდენია, არც კარგი უთქვამს რამე და არც ცუდი. კიდევ ერთხელ, თუმცა ამჯერად უფრო ძლიერად ეტკინა რებეს მუცელში რაღაც... ვინ იცის რამდენად უკანასკნელად...
დილის ათი საათი და ისევ გაბმული ზარი კარზე.
- აი ვიცოდი რომ შენ იყავი! - ძალიან სწრაფად და გაგულისებულმა შეუბღვირა თინამ კატოს.
- თინანო, რა კარგად გამოიყურები! - შეფრიალდა სახლში ისე, თითქოს მისი ყოფილიყოს. - კიდევ ეს ფორმა გაცვია?
- აქ ასეა წესი! - კარი მიაჯახუნა ქალმა და ამოისუნთქა. მერე თავზე ხელები მოიჭირა. - უნდა გავაფრთხილო დაცვა შენ რომ გამოჩნდები სანამ ზარს დარეკავ გამაფრთხილონ და პირდაპირ ღია კარში დაგხვდები!
- ასეთი პატივი არ არის საჭირო. - მიესვენა დივანზე. - აბა, რა ხდება სახლში, იასნია მოიწყინეთ უჩემოდ.
- იასნია! - გამოაჯავრა ქალმა. - ვის დავუძახო, თებეს თუ ლევანს?
- სახლშია? - გული აუფართხალდა გოგონას.
- ხო. ძინავს!
- მოიცა, რომელს?
- ორივეს!
- რა ჭკვიანი ქალი ხარ. მე თებეს გავაღვიძებ, შენ ლევანს უთხარი რომ მოვედი.
- პირიქით კი მერჩივნა, - აბუზღუნდა ქალი და კიბეებს აუყვა. - რა გააღვიძებს ახლა ამ კაცს, ისედაც ისეთი მთვრალი მოვიდა!
- მთვრალი? - ჩაილაპარაკა კატერინამ. მერე ზანტად წამოიწია და თებეს საძინებლისკენ წავიდა ფიქრებით. ცოტა ხანს იდგა მის კარში და უყურებდა მძინარე ბავშვს, მერე უცებ გაიქცა, ერთი ძლიერად ახტა და მოწყვეტით დაეცა თებეს საწოლზე.
- გიჟი ხარ? - გამოერკვა დაფეთებული გოგონა და თმა ნერვიულად გაისწორა. კატომ მხოლოდ გაუცინა. - რას გეკითხები, რაც უკვე ვიცი! ოხ, კატო რაა... ნუ მაღვიძებ ასე, არ შეიძლება! - კატერინა ისევ იღიმოდა და არაფერს ამბობდა. - მომენატრე! - თქვა ბოლოს ღიმილით თებემ და გოგონასკენ გაიწია. ცოტა ხანს ეხუტებოდა, შემდეგ მოშორდა და დიდი თვალებით შესცინა, - რა კარგია, რომ ისევ მოხვედი. მამამ აგიყვანა?
- არა, მამაშენმა ჯერ არ იცის აქ რომ ვარ. უბრალოდ მოვედი, თან მასთან საქმე მაქვს.
- ოჰო, როგორ მაინტერესებს რას საქმიანობთ თქვენ ორნი. - ეშმაკურად ჩაიცინა გოგონამ.
- შენ წარმოიდგინე და მართლა ვსაქმიანობთ. ადექი მიდი, მოწესრიგდი, მე ლევანს დაველაპარაკები რაღაცაზე და მერე გავისეირნოთ სადმე წავიდეთ მე და შენ.
- აუუ... დღეს ვერა კატო, დეიდაჩემთან მივდივარ, დაბადებისდღე აქვს, მთხოვა რომ გაიღვიძებ წამოდიო, დეიდაშვილებიც ისე მომენატრა...
- ანუ იქ გირჩევნია?
- ოო, ნუ ხარ ასეთი. ხომ აგიხსენი...
- კაი კაი. მესმის... მართლა. მაინც ადექი საქმე გქონია, ვერ ვიტან დილით რომ გძინავს. - ხელით ანიშნა და წამოდგა. - ვნახავ ლევანმა თუ ინება თვალის გახელა.
დერეფანში განარნარდა. ლევანის ოთახის კარი ღია იყო. თინა აშკარად უშედეგოდ ცდილობდა მის გაღვიძებას. ფეხს შეუნელა. მამაკაცმა რაღაც თქვა მაგრამ კატომ ვერ გაიგონა. ბოლოს თითქმის გაუსწორდა ოთახს, იქიდან კი გაბრაზებული თინა გამოვიდა და კატოს შეხედა.
- არ ნებავს ადგომა, ამბობს თუ საქმე აქვს თვითონ მოვიდესო.
- სად, იქ შევიდე? - სუნთქვა აუჩქარდა გოგონას.
- ხო ასე ამბობს, მე ვერ ვაყენებ თავი დამანებეთ! - ჩაიფრუტუნა ბოლოს და კიბეებზე დაეშვა. კატომ ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და ნელა მიუახლოვდა კარს. ოდნავ შეღებული იყო, მაგრამ ყოველი შემთხვევისთვის მაინც მიაკაკუნა.
- შემოდი! - მოისმა საძინებლიდან ბოხი ხმა. გოგონამ ფრთხილად შეაღო კარი, ოთახში შევიდა და თვალები გაუფართოვდა საცვლების ამარა ლევანი რომ დაინახა საწოლზე წამომჯდარი. უკუნით მზერას მიეყინა და ვერ ბედავდა მის გარდა თვალი სხეულზე რომ გადაეტანა. ბოლოს ისღა მოიფიქრა რომ სწრაფად შებრუნდა და ხელი შემართა.
- ან გადაიფარე, ან ჩაიცვი და მერე შემოვალ.
- სუსტი გული გაქვს? - დასცინა მამაკაცმა ისე რომ არც განძრეულა.
- ლევან სერიოზულად. - ნერვიულად განაგრძობდა კატო თავისას. - აქ საქმეზე მოვედი!
- მერე მოდი! - ვერ ხედავდა, მაგრამ იცოდა რომ იღიმოდა.
- გადაიფარე თქო!
- კარგი ჯანდაბას. - გადასაფარებლის ხმა გაიგო კატომ და შემობრუნდა.
- ლევან საქმე მაქვს, უნდა გელაპარაკო.
- მელაპარაკე მერე, რა ქალიშვილივით დაიბენი! - კატოს წამოახურა, რატომ ეგონა ლევანს, რომ გოგონას სხვაც ჰყავდა მანამდე ვინმე ვერ მიხვდა. მართალია ქურდობდა და არაპატიოსან ცხოვრებას ეწეოდა, მაგრამ რა შუაში იყო ეს მის პირად ურთიერთობებთან? ერთიანად ბრაზმა აიტანა.
- სერიოზული თემები საწოლში არ განიხილება!
- შენ წარმოიდგინე საწოლში ყველაზე მნიშვნელოვანი თემები ხდება.
- არ მაინტერესებს სხვასთან რა როგორ არის. ან ადექი, ჩაიცვი და სალაპარაკოდ გამოდი, ან მე მივდივარ!
ლევანმა სწრაფად გადაიძრო საფარი და ფეხზე წამოდგა.
- რას აკეთებ? - დაიძაბა კატო.
- ხომ მითხარი ჩაიცვი და წამოდიო, ხოდა ვდგები!
- მე... მე გარეთ დაგელოდები... - შეტრიალდა კატო წასასვლელად მაგრამ ლევანი ერთი ნახტომით გაჩნდა მასთან და ოდნავ გამოღებული კარი გოგონას ცხვირ წინ მიუკეტა. კატო სულ დაიბნა და აწითლდა მასე ზემოდან დაყუდებული მამაკაცის ხშირი სუნთქვა რომ იგრძნო კისერზე და ნელა მოტრიალდა. ფრთხილად ააყოლა თვალი დაკუნთულ სხეულს, ახედა სახეზე მომღიმარ ლევანს და სუნთქვააჩქარებულმა ამოილუღლუღა. - რას შვები?
- რავი, არაფერს, შენ? - იცინოდა მამაკაცი და თავზე დაჰყურებდა კარებთან მიმწყვდეულ კატერინას. როგორ მოსწონდა მის სიახლოვეზე ენა რომ ერთმეოდა გოგონას. საერთოდ პირველი ქალი იყო ასეთი მგრძნობიარე ვინც კი ლევანს შეხვედრია ოდესმე. თან ასეთი ლამაზი, პატარა და მისთვის საშინლად მიმზიდველი. ,,ახლა სახეს ახლოს მივუტან და უფრო დაიბნევა" გაიფიქრა ლევანმა, გაეღიმა და კატოს უფრო მიუახლოვდა.
- გაჩერდი, რას... რას აკეთებ?
- გაკვირდები.
- შორიდან დამაკვირდი! - აღარ იცოდა რა ეთქვა ან სად წასულიყო. უშნოდ გაჭედილი აკრობოდა კარებს და მოულოდნელობისგან შიშჩამდგარი თვალებით უყურებდა მამაკაცს.
- მე ასე უფრო მომწონს! - სახე სახესთან მიუტანა ლევანმა. კატო მიხვდა რომ მალე აკოცებდა, მასაც ისევ მიებნიდებოდა თვალები ნეტარებისგან და გონებამ გამაფრთხილებელი სიგნალი ატეხა.
- გაიწიე! - თითქმის იყვირა და ხელი ჰკრა ლევანს მაგრამ ძვრა ვერ უყო. - ლევან მომშორდი! - თავს იწყევლიდა რომ საერთოდ მოვიდა მის სანახავად. ლევანმა უფრო მიიმწყვდია კართან. არაფერს ეუბნებოდა, უბრალოდ ჩაჰყურებდა უკუნითი თვალებით და ტკბებოდა რამდენიმე ხნის წინ ძლიერი, ენატლიკინა კატერინა მის წინ დაბნეულ, შეშინებულ ბარტყად რომ გადაქცეულიყო. - რის მიღწევას ცდილობ? - ამოიოხრა კატომ.
- შეგიყვარდი! - იღიმოდა ლევანი და მის რეაქციას აკვირდებოდა. გოგონა შეცბა, ეს სწორად ის სიტყვა იყო, რასაც ამდენი ხანი გაურბოდა. მამაკაცმა კი პირდაპირ მიახალა და თითქმის დააჯერა კიდეც უცებ გონს რომ მოვიდა.
- შემიყვარდი? - გაიცინა. მერე უცებ გადაიხარხარა. ლევანს ბრაზისგან სახე მოერყა.
- უარყოფ?
- რა თქმა უნდა, გაიწიე!
- თორემ რას იზავ?
- ვიყვირებ!
- ხომ იცი რომ აქ არავინ დაგეხმარება?
- სხვათაშორის თებეა სახლში და ხომ იცი რომ მის წინ ვერაფრით იმართლებ თავს? - ლევანმა თვალები მოჭუტა, მერე ცალყბად ჩაიღიმა, კატოს მოშიშვლებულ დეკოლტეს დახედა და ყელიდან მკერდისკენ ხელი ნაზად ჩააყოლა.
- იქნება ისეც, რომ მე და შენ, ასე ახლოს დავრჩებით ერთმანეთთან, ირგვლივ კი არავინ იქნება საკუთარი ვნებების შეკავებისგან რომ გიხსნას! - ტუჩით ყურთან გაეხახუნა, ნელა მოშორდა აღელვებულ, ვნებამორეულ კატოს და ჩასაცმელად მოემზადა...
ნერვიულად მიმოდიოდა კატო კაბინეტში და ლევანს სიტუაციას უხსნიდა.
- მე და შენ ვეყოფით, დამიჯერე, ახლა ვიქტორიასთანაც და ლაშასთანაც ახლოს ვარ, ეს საქმის ნახევარია ხომ იცი!
- ვერ ვიტან როცა ყველაფერი ირევა!
- უბრალოდ რებეს ვეტყვით რომ არ გამოდის საქმე და ვსიო, რომ ვერ შევძლებთ, შანსი არ გვაქვს. მერე კი მოვემზადებით, შენი სანაცნობოც დაგვეხმარება. ასე ჯობს დამიჯერე!
- და ყველაფერი მარტო იმიტო რომ რებე დემეტრეს შეურიგდეს?
- შეურიგდეს კი არა ცოლად გაყოლაზეა აქ საუბარი! ოჯახზე, შვილებზე, სიყვარულზე და სიმშვიდეზე! თუმცა ნეტა შენ რას გიხსნი...
- ეგ ყველაფერი მქონდა მე, თავისდროზე... - კატოს გულზე მოხვდა მამაკაცის ჩაფიქრებით ნათქვამი სიტყვები. - მაგრამ ვერ დავაფასე...
- ხოდა მიეცი შენსი რომ მათაც გამოსცადონ! - მაგიდას ხელებით დაეყედნო კატო და ლევანს მიაშტერდა.
- ანუ ჩემზეა დამოკიდებული?
- აბა ვისზეა? ამდენი ხანი რისთვის ვიღლები შენი აზრით?
- სამაგიეროდ?
- რა სამაგიეროდ?
- რას მივიღებ? - ისე ჩაიღიმა მამაკაცმა და ააყოლა თვალი კატოს მთელ ტანზე ბუსუსებმა დააყარა.
- რესპექტს! - ხელები უშვა მაგიდას და კარისკენ წავიდა. - დამირეკე საღამოს და გამაგებინე პასუხი.
ეზოს გასცდა თუ არა, მხოლოდ მაშინ ამოისუნთქა. როგორ ძაბავდა ეს კაცი, რა ემართებოდა, სად იყო ძველი კატო უტიფრად რომ აჰყურებდა თვალებში და რაც ენაზე მოადგებოდა ყველაფერს რომ პირდაპირ ახლიდა. ახლა? ახლა საერთოდ მუნჯდებოდა მის სიახლოვეს და ფიქრებს თავს ვერ უყრიდა.
- რა ვქნა, რა ვქნა?! - თავი ხელებში ჩარგო და იქვე სკამზე ჩამოჯდა. - რას მიშვება ეს კაცი? რატომ ვარ ასე... - ატირებას ცოტაღა აკლდა. - რატომ ვერ გიკ*დებ ლევან, რატომ... რა მიყავი...
რამდენიმე დღე გავიდა, რებე ეჭვის თვალით უყურებდა ,,დანებებულ" კატოს, ვერ ეჯერა, რომ ასე მალე დაყარა ფარხმალი და შურისძიებაზე აღარ ფიქრობდა, მეორეს მხრივ გულში უხაროდა, საოცარ ბედნიერებას გრძნობდა იმის გამო, რომ აღარსად წავიდოდნენ და ისევ შეძლებდა დემეტრეს გვერდით ყოფნას. კატოს უემოციობას, შურისძიების შანსის ხელიდან გაშვების გამო, თავის თავს აბრალებდა, ფიქრობდა, რომ დამ მისი ბედნიერება უფრო წინ დააყენა და აღარ დარდობდა ზურაბის გამო. ხვდებოდა ლევანთანაც რომ ვერ იყო რაღაც ისე და გადაწყვიტა ყველაფერი თვითონ მოეგვარებინა. აქამდე თუ კატო იღებდა თავის თავზე ასეთ რაღაცეებს, მას რატომ არ შეეძლო ყველაფრის მოგვარება? ამიტომ ტელეფონი მოიმარჯვა, საათს ყურადღება არც მიაქვია და ლევანის ნომერი ღიმილით აკრიფა.
შუაღამე ახლოვდებოდა, ფურცლები გვერდზე მიყარა ლევანმა და კაბინეტს თვალი მოავლო. ტელეფონი ჯერ კიდევ ხელში ეკავა და იღიმოდა. ძალიან მოეწონა რებეს წინადადება, ახლა მხოლოდ ის დარჩენოდა, რომ დემეტრე გაეცნო და რამენაირად თავის აგარაკზე აეტყუებინა. ყველაფერი კარგად დატრიალდა, რებე კატოს წამოიყვანდა, ბედნიერ წყვილს ერთმანეთის გარდა სხვა არავინ გაახსენდებოდა, ფაქტიურად იქ დაინიშნებოდა რებე და ბინგო! კატო მას ისე შერჩებოდა, რომ გოგონა გააზრებასაც ვერ მოასწრებდა. როგორ მოსწონდა, საშინლად იზივდავდა ეს პატარა ლაწირაკი, თან მისი რაღაცნაირი ჟინი ჰქონდა. სახლში შეეპარა, გაქვურდვა მოუნდომა, მერე ჩაეპარტნიორა და საქმეზეც წაყვა, ხოლო როცა უთხრა ცოლი არ მინდაო საშინლად გაბრაზდა და დაშორდა. აი რას ვერ ინელებდა ლევანი. ოცდაცამეტი წლის მანძილზე არცერთ ქალს არ შეუკავებია ამდენ ხანს თავი მასთან, არავის გაუბრაზებია და უეჭვიანებია ისე, როგოც რს კატერინამ გააკეთა, ყველაფერთან ერთად ბაბუას ეძახდა და ნერვებს უშლიდა. დღეს კი რატომღაც აღარ უწოდებია მისთვის მოხუცი, გაეღიმა ლევანს.
- გაები პატარავ, მაგრად გაები... მე ხომ გამაბი, ხოდა შენც უკან მომყვები! - სავარძლიანად დატრიალდა გაღიმებული და დემეტრეს გაცნობის გეგმა დასახა წამებში.
საღამოვდებოდა რებე რომ ათასი კაბით ხელში მოადგა სახლს და ბედნიერი დაეშვა დივანზე. კატომ ერთხანს უყურა დაკვირვებით, ელოდებოდა როდის ეტყოდა და რამეს, მერე ვეღარ მოითმინა.
- რა ხდება, რა შოპინგია, რა ღიმილია, რა გამოვტოვე?
- არაფერი გამოგიტოვებია, ახლა დავიწყებ ჩაცმას თითოეულის და რომელი მომიხდება ყველაზე უფრო ის მითხარი.
- სად მიდიხარ?
- მივდივართ.
- სად მივდივართ? - გადაატრიალა თვალები კატომ.
- სად და დემეტრეს სიურპრიზს ვუწყობ!
- ანუ?
- ანუ იქ გაიგებ ყველაფერს, შენ გამოიპრანჭე მიდი და დანარჩენი მე მომანდე.
- რებე!
- მაინც არ გეტყვი არაფერს შანსი არ გაქვს, უბრალოდ ჩაიცვი და წამოდი. გააკეთე ეს ჩემთვის!
- ოხ, რებე... ოხ, რებე რაა! უკვე ჩავიცვა?
- ხო, უკვე!
- ვერ ვიტან იმას, რაც არ ვიცი! - წამოდგა ბუზღუნით და ოთახისკენ წავიდა. - როგორ ჩავიცვა ის მაინც მითხარი, რა სტილი?
- ნებისმიერი, კომფორტული და ლამაზი იყოს მთავარია.
- ძაან მაბნევ. - გამოსძახა ოთახიდან და არჩევა დაიწყო.
კატო ხმას არ იღებდა მანამ, სანამ ტაქსმა უკან არ მოიტოვა თბილისი. ერთიანად აჯუჯღუნდა, უამრავი კითხვა დასვა, თუმცა პასუხი ვერ მიიღო. მანქანა დიდი ჭიშკარს მიადგა, რატომღაც ეცნო ორსართულიანი სახლის ეს სტილი, ეზო მოათვალიერა, მანქანები აშკარად ფარეხში იყო შეყვანილი. ზანტად გააღო კარი და გადმოვიდა. რებემ ფული გადაუხადა ტაქსს და უკან გაუშვა.
- ვისი სახლია?
- გაჩუმდი და წამოდი.
- რებე არ მომწონს ეს ამბავი. მუცელი უსიამოვნოდ მევსება.
- ალბათ არაფერი გიჭამია და იმიტომ.
- ნუ მასხარაობ! - რებემ დიდი კარი გამოაღო და შიგნით შევიდა. კატოც უკან მიყვა. მისაღებიც ჩაბნელებული, არა ნამდვილად ეცნობოდა ეს სტილი. ბუხართან პატარა მაგიდა იდგა, მასპინძელს სუფრა გაეშალა, ხილის ასორტი, ტეკილა, ლიმნები და ნამცხვრები. რატომღაც შეუსაბამოება იგრძნობოდა. აშკარად არ იყო ეს ქალის ხელი. დივანზე დემეტრე იჯდა, ზურგით. ტელეფონს ჩაჰყურებდა, ვერც გაეგო სტუმრის მოსვლა. რებემ კატოს ანიშნა ჩუმადო და ფეხაკრეფით გაემართა მისკენ, უკნიდან მიეპარა და ხელები თვალებზე ააფარა. ბიჭი აშკარად არ მოელოდა და შეცბა. ტელეფონს ხელი გაუშვა, ფრთხილად მოსინჯა მის თვალებზე აფარებული თლილი თითები და გაოცებული თვალებით სწრაფად შემოტრიალდა.
- რებე?
- ხო... - იღიმოდა ის.
- შენ... დაბრუნდი? - ფეხზე წამოდგა დემეტრე.
- მე არც წავსულვარ... შენ წახვედი... და ახლა... მინდა რომ დაბრუნდე... თუ შეგიძლია... მაპატიე რომ... მე არ უნდა მეთქვა შენთვის უარი...
- ანუ?
- ანუ მე... თანახმა ვარ გავხდე შენი ცოლი, თუ... თუ შენც გინდა კიდევ, რა თქმა უნდა...
- რებე... - გაეღიმა დემეტრეს და დივანს დახედა მათ შორის უშნოდ რომ გაჩხერილიყო. კატომ ისედაც იცოდა დასასრული, ამიტომ დინჯად წავიდა სავარძლისკენ, თან ცდილობდა ხელი არ შეეშალა გაშტერებული წყვილისთვის. ნეტავ მასაც თუ სთხოვდა ოდესმე ხელს ლევანი... სევდიანი ღიმილი მოავლო ბედნიერ წყვილს და თავი გვერდზე გადახარა.
- დაჯექი ნუ გერიდება. - კატო გაშრა. უცებ ეგონა რომ მოეჩვენა ლევანის ხმა და შეტრიალება ვერ გაბედა. დემეტრე რებეს მოსცილდა და კატოს გაუღიმა.
- გაიცანი, ეს ლევანია... თუმცა, თქვენ ალბათ უკვე იცნობთ მას, რადგან... ახლა ვხვდები ძმაო. - გაიცინა ბიჭმა გულიანად. - მაგრად გამიჩალიჩეთ!
- საკითხავია, ვის გაუჩალიჩეს! - გაბრაზებულმა გახედა კატერინამ დას.
- კარგი რა, უბრალოდ ცოტა დავლიოთ და ჩვენი ბედნიერება აღვნიშნოთ. - გაუღიმა მან.
- წასვლა მინდა!
- სად კატო?
- სახლში, სად? გილოცავთ, ბედნიერები იყავით. მორჩა, გამოიძახე ტაქსი!
- კატო კარგი რა... - ხასიათი წაუხდა რებეკას. კატერინამაც იგრძნო და თავისი საქციელის შერცხვა.
- თავისი ქაჯობა ხომ უნდა გამოავლინოს! - მის წინ, სავარძელზე ჩამოჯდა ლევანი და ვისკის ჭიქას ხელი წაავლო. კატომ თვალები მოჭუტა და ტუჩი აიბზუა.
- ბაბუების სასტავი არ მევასება უბრალოდ! - და მაშინვე ენაზე იკბინა. რებეს გადახედა, გოგონა არ გაოცებულა ამ ამბით და უფრო მეტად მოეშალა მის თავზე ნერვები.
- თხუთმეტი წელი იქით-აქეთ, რა დიდი სხვაობაა? - ჩაიცინა რებემ და დივანზე ჩამოჯდა. - დაჯექი რა კატო, გთხოვ! - ისე უთხრა დას, რომ გოგონას შერცხვა. სავარძელზე ჩამოჯდა და ხელები გადააჯვარედინა. ლევანმა დაბლა დადგმულ, წინასწარ გამზადებულ შამპანიურს ხელი მოკიდა, რებემ ტაში შემოკრა საცობმა რომ დაიბათქუნა, დემეტრემ ჭიქა შეააველა გადმომდინარ სითხეს. ყველა ბედნიერი იყო, კატოც მათ შორის, მაგრამ გული მოულოდნელი, შეუცნობელი შიშით იპყრობდა ლევანის გამო, გრძნობდა, რომ დიდ ხანს ვეღარ შეძლებდა ამ კაცისთვის თავის არიდებას. შამპანიურზე უარი თქვა. არც დალევა აწყობდა, მაგრამ ასე დაძაბული მეტად ვეღარ გაჩერდებოდა. ყინულები ჩაიყარა ჭიქაში და მიხვედრილ დემეტრეს გაუწოდა ვისკის მისაღებად.
- გაგიმარჯოთ, - თქვა კატომ და ჭიქა მიუჭახუნა. - რებე ბედნიერია ნიშნავს, რომ მე ბედნიერი ვარ. ამიტომ, ჩვენს ბედნიერებას გაუმარჯოს!
- მაინც რა ეგოისტი ხარ ცოლისდა. - გაიცინა დემემ.
- საცოლისდა! - ერთწამიანი, ვითომ ღიმილით დააჯილდოვა კატომ და ჭიქა მოსვა თუ არა დაიჭყანა.
- მიაყოლე. - სიცილით გაუწოდა თავისი ვაშლისწვენიანი ჭიქა ლევანმა. კატომ ნახევრამდე ჩაცალა და თავისთან დაიდგა. იგრძნო, როგორ გაათბო სითხემ მთელი სხეული და სასიამოვნო გრძნობა დაეუფლა.
- ახლა მესმის ლოთების. - გაიცინა და ანანასის მოზრდილი ნაჭერი დაითრია. - სულ რომ ასე ვიყო, რა კარგი ინებოდა, რაღაცნაირად... მსუბუქად.
- ასე მალე გეკიდება სასმელი გოგო? - გაკვირვებით ჰკითხა სიძემ.
- ხო, ეგრევე... აი ერთი ჭიქა და თბილი ვარ უკვე.
- მგონი ახლახანს შენი საიდუმლო გაამხილე. - გვერდულად გაიღიმა ლევანმა.
- და შენც როგორ გესიამოვნა!
- იმდენად, რომ კიდევ უნდა დაგისხა. - ბოთლს წამოავლო ხელი ლევანმა.
- ზედმეტი არაფერი არ ვარგა, ხომ გაგიგია?
- ნამდვილად.
მეორე ჭიქა... მესამე... მეოთხე და კატო უაზროდ ვეღარ იკავებდა ღიმილს. მერე ნერვები მოეშალა, საპირფარეშოში გავიდა. ცოტა ხანს უღიმოდა თავის თავს. შემდეგ უცებ დასერიოზულდა.
- დადასტოინდი! - დაუქნია თითი მომღიმარ მეს და მანაც უცებ შეკრა წარბები. - რა კარგად ვარ! - ჯერ გაიღიმა, მერე გულიანად გაიცინა. კარზე კაკუნმა დედამიწაზე დააბრუნა და ხასიათი წაუხდა. - აბა თუ დამაცდით! - მოწყვეტით გამოაღო კარი და მომღიმარ ლევანს შეეფეთა.
- კარგად ხარ?
- რა თქმა უნდა, მე ვიცი ჩემი ზომა! - თითი მრავალმნიშვნელოვნად აღმართა გოგონამ და ლევანს ჩაუარა. - მარა მეტს ვეღარ დავლევ. სად არიან ესენი? - თვალი მოავლო მისაღებს.
- დაიღალნენ და უნდა დაისვენონ. - ღიმილით მიყვა ლევანი.
- სად, აქ?
- ხო რა იყო? აბა ამ დროს სახლში ხო არ წავლენ? - კატომ საათს ახედა, ჯერ მხოლოდ თერთმეტი იყო.
- ხო, დაისვენონ უნდა, ძაან დაიღალნენ! - წარმოთქვა გაჯავრებით და მეორე სართულს ახედა. - მე სად უნდა დავისვენო?
- კიბიდან მარჯვნივ, პირველივე კარი.
- კარგია, ადვილი... ისინი სად არიან?
- მარცხნივ, ბოლოში.
- ერთად?
- ხო კატო, ერთად!
- ვაიმე... - შეცბუნდა უცებ. - რებე... ის... ის...
- ის უკვე დანიშნულია! - მიუხვდა ლევანი და ვისკის ჭიქა გამოცალა. ისევ ჩაყარა ყინულები, კატოსაც უწილადა და ნახევრამდე გაავსო ყავისფერი სითხით.
- უნდა ავიდე ლევან...
- სად გოგო? - გაბრაზდა მამაკაცი.
- სად და რებესთან... - ხელით მშრალი ტუჩის კანი მოიძია გოგონამ და ნერვიულად მოიკვნიტა.
- დაჯექი ახლა აქ და თავი დაანებე იმათ!
- ლევან ის... მას არავინ ჰყოლია... - ამოიკვნესა თითქმის და სავარძელზე დაეშვა.
- მათ უყვართ ერთმანეთი, ვერ ხედავ? მალე ცოლ-ქმარი გახდებიან და რასაც შენ გულისხმობ, ისედაც მოხდება. და საერთოდ, სულ არ მინდა შენ დაზე ასეთი რამეების ცოდნა, რაზე მალაპარაკებ ტო? დალიე რა... - კატო შეუცნობლად დასწვდა ჭიქას და როდესაც მოსვა მხოლოდ მაშინ გაიაზრა, რომ მეტის დალევა აღარ უნდოდა, მაგრამ ლევანმა ხელით აუწია ჭიქა და იქამდე არ მოეშვა თვალებდაჭყეტილ გოგონას, სანამ ბოლომდე არ ჩააცლევინა.
- გაგიჟდი? - ძლივს ამოისუნთქა და წვენის ჭიქას დასწვდა.
- მთვრალი ბევრად კარგი ხარ.
- არც ისე! თანაც... არა არა... უნდა დავწვე... მოდი მე აქ დავიძინებ. - ფეხები სასწრაფოდ მოკეცა კატომ და კაბის ბოლოები ხელით გაისწორა.
- აქ ვერ დაწვები ნორმალურად. უკვე გითხარი სადაცაა შენი ადგილი!
- რა უჟმური ხარ. - ფორთოხლის ნაჭერს დასწვდა გოგონა და ზლაზვნით წამოდგა. - დილით ტაქსი გამომიძახე თუ შეიძლება, საქმეები მაქვს. - გამოსძახა უკვე კიბიდან. ლევანმა სიგარეტს მოუკიდა და თვალი ააყოლა მიმავალ კატოს. საოცრად დახვეწილი ტანი ჰქონდა. მისი ვიწრო წელი საერთოდ აგიჟებდა. წვრილი წვივები შესამჩნევდ ქალური და სწორი ჰქონდა. შავ კაბაზე ჩამოყრილი ქერა, ტალღოვანი თმა თითქმის წელამდე სწვდებოდა. განიერი თეძოები... ლევანმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
- იცი რა... უცებ შემობრუნდა გოგონა. - სიგარეტს ავიტან, ერთ ღერს... რაღაცნაირად მომინდა. - ფარფატით ჩამოირბინა საფეხურები და კოლოფს დასწვდა. ლევანმა ურცხვად შეათვალიერა მისკენ დახრილი კატოს მიმზიდველი მკერდი და ჭიქას ხელი მძლავრად მოუჭირა. - ასანთი?
- რა? - გამოერკვა მამაკაცი.
- ზაჟიგალკა.
- წაიღე. - დაუთმო ლევანმა და ვნებიანი მზერა გააყოლა კიბეზე მიმავალს.
საძინებლის ვერანდაზე იდგა კატო და ხარბად ისუნთქავდა სიგარეტის ბოლს, იგრძნო როგორ შეემატა სიმთვრალე და მოუდუნდა ისედაც გაბუჟებული სხეული, თავბრუ დაეხვა და ღრმად ჩაისუნთქა ღამის ჰაერი, მეტს ვეღარ ,,გაქაჩავდა" იცოდა, ამიტომ ერთიანად, თითქმის ზიზღით მოისროლა ნახევრად ჩამწვარი ,,ნელი მკვლელი".
- რა კარგი ჰაერია არა? - კატო შეხტა უკან შეუმჩნევლად მოპარული ლევანის ხმაზე და პირი მისკენ იბრუნა.
- შემაშინე, აქ რა გინდა?
- სად აქ?
- ამ ოთახში!
- ჩემ საძინებელზე მეკითხები? - ჩაიღიმა ირონიულად ლევანმა და კატო მოაჯირთან მიიმწყვდია. ერთიანად დაუარა გოგონას ცხელმა ტალღამ და თვალები რომ არ მილულოდა გამეტებით დააჭყიტა.
- რატომ არ მითხარი შენი თუ იყო?
- იმიტომ, რომ აქაა შენი ადგილი!
- მაშინ შენ სხვაგან წადი, სერიოზულად ლევან, - ხელით მოიშორა და საძინებლის კარისკენ წავიდა ერთი ნახტომით წინ რომ აესვეტა მამაკაცი და გზა გადაუღობა. - ან შენ წადი, ან მე დავიძინებ სხვაგან.
- როგორც გინდა. - შებრუნდა ლევანი. გოგონას შეაკანკალა კართან მისულმა მამაკაცმა გასაღები რომ გადაატრიალა, გამოაძრო და ირონიული ღიმილით ჩაიდო შარვლის ჯიბეში.
- რას აკეთებ?
- ვწვები! - გახდა დაიწყო ლევანმა. პერანგი უცებ შეიხსნა და იქვე მდგარ სავარძელზე მოისროლა. მერე შარვლის ბალთას დასწვდა და გახსნა დაიწყო. შეშინებულ კატოს სუნთქვა შეუგუბდა და ისედაც გამომშრალ პირში ძლივს გადააგორა ნერწყვის პატარა ყლუპი.
- ახლავე გააღე კარი!
- ხომ გინდოდა აქ დაძინება, ხოდა დაწექი!
- გასაღები მომეცი, ახლავე!
- არ გამოვა პატარა. - ლევანი მიხვდა დამკეტის გვერდიდან მოშორება რომ არ შეიძლებოდა გამოცდილ ქურდთან და გახსნილი შარვლით მიწვა საწოლზე. კატოს სიბრაზემ წამოუარა, მაგრამ გაახსენდა, რომ ლევანი მთვრალი იყო და მალე ჩაეძინებოდა. ამიტომ მხოლოდ გაუღიმა და ვერანდაზე გავიდა. დიდ ხანს იცადა. დროდადრო გამოხედვდა მამაკაცს, ის გაუნძრევლად იწვა ერთ პოზაში და თვალებს არ ახელდა. გოგონა ფრთხილად შევიდა საძინებელში და მიაყურადა. ლევანი მშვიდად და თანაბრად სუნთქავდა. კატოს ჩაეღიმა. ნელა მოუარა საწოლს და გულის ფანცქალით წაიღო ხელი მისი შარვლის ჯიბისკენ. ასე არავის გაქურდვა არ გასჭირვებია. ,,ქურდის ქურდი ცხონდაო" - გაახსენდა რატომღაც. ჯიბეში სანახევროდ ჩაყო ხელი.
- მანდ არა, ცოტა მარჯვნივ! - კატო შეცბა, ხელი სწრაფად გამოსწია უკან და უკუნით თვალებს მიაშტერდა. - რასაც შენ ეძებ, ოდნავ გვერდითაა, პატარავ!


ხოომ ^_^ ველოდები შეფასებებს თორემ დაგვიანების სურვილი მიჩნდება დემოტივაციის გამო :))