- მაპატიეთ დაგვიანებისთვის და წინასწარ მაპატიეთ იმისთვის რომ ალბათ შემდეგ თავსაც დააგვიანდება, ეს ყველაფერი ჩემი მოუცლელობით არის განპირობებული, ეს ბოლო რამდენიმე კვირა ძალიან მოუცლელი ვარ, მთელი დღე ხანდახან ერთ წუთს ვერ ვპოულობ დასასვენებლად ????
-
-
-
-

მიუხედავად იმისა რომ ახალი გაღვიძებული და ნახევრად გაბრუებული ვიყავი მაინც უსწრაფესი რეაქცია მქონდა, ხელი მომიქნია თუ არა მაჯაში ვტაცე და შევეცადე შემეჩერებინა, ძლიერი იყო, ძალიან ძლიერი, თუმცა არც მე ვიყავი სუსტი, საწოლზე წამაქცია, ზემოდან დამაწვა, ყველანაირად ცდილობდა დანა ჩემს ყელამდე მოეწვდინა, ღრმად სუნთქავდა და თვალები არაბუნებრივად უელავდა, მთელი ძალა მოვიკრიბე, ხელი ვკარი, საწოლიდან გადავაგდე და მეც გადავყევი, ახლა მე მოვექეცი ზემოდან, სხეულზე სხეულით ვაწექი, ვხვდებოდი რომ ქალი იყო, ცალი ხელით დანიანი ხელი დავუჭირე, მეორე ხელით კი ნიღაბი ჩამოვგლიჯე...
- სიჯეი? -აღმომხდა გაოგნებულს, ხელი ვუშვი და წამოვიწიე, ბოროტი ღიმილი აუელვარდა სიბრაზისგან მობრეცილ ტუჩებზე, ჩემი დაბნეულობით ისარგებლა და დანა მთელი ძალით გამიყარა ფერდში, უმწეოდ ვახამხამებდი თვალებს, საშინელი ტკივილისგან მოგვრილი ყვირილი ყელში მქონდა გაჩხერილი და ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი...
- კი მაგრამ რატომ? -მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე.
- გაინტერესებს რატომ? ყველაფერს მოგახსენებ პრინცესა, -ირონიულად ჩაიცინა და დანა ჭრილობიდან გამომაძრო, -ჭრილობაზე ხელი მიიჭირე, არ მინდა მანამ მოკვდე სანამ არ გეტყვი ასე ძალიან რატომ მეზიზღები, -ღვარძლიანი ხმით ჩაილაპარაკა, უხეშად მომეჭიდა მხრებში, სავარძლამდე მიმათრია და შიგ ჩამსვა, თვითონ კი საწოლზე ჩამოჯდა, მოჭუტული თვალებით მიყურებდა და სისხლიან დანას ატრიალებდა ხელში, ცუდად ვიყავი, ჭრილობა საშინლად მტკიოდა, ბევრ სისხლს ვკარგავდი...
- არ დაიჯერებ და ხანდახან მენატრებოდი ხოლმე, -მშვიდი ხმით მითხრა, წამოწვა და თავქვეშ ბალიში ამოიდო, ახლა იღიმოდა, ისე იქცეოდა თითქოს ცოტა ხნის წინ სასიკვდილოდ არ გავემეტებინე, აშკარად ვერ იყო კარგად.
- ხმას რატომ არ იღებ მირა? ჩემი გეშინია?
- ასე ნუ მომექცევი სიჯეი, მე თუ მომკლავ გგონია რომ ეს შეგრჩება? გგონია რატი გაპატიებს ჩემს სიკვდილს?
- რატიმ არ იცის რომ აქ ვარ, ბანაკიდან ერთად წავედით მაგრამ გზაში რაღაც პატარა პრობლემა შეიქმნა სხვა ადგილზე და მის მოსაგვარებლად გამიშვა, ყველაფერი სწრაფად მოვაგვარე და ახლა აქ ვარ, -ღიმილით გაშალა ხელები და გადმომხედა, -მალე სისხლისგან დაიცლები, ბანაკიდან ისე გავალ ვერავინ მიხვდება რომ აქ ვიყავი, ვერავინ გაიგებს ვინ არის შენს სიკვდილში დამნაშავე, ან მოიცა, ერთი ძალიან კარგი იდეა მომივიდა, -ისევ წამოჯდა საწოლზე და ჩაფიქრებული სახე მიიღო, -ეს სისხლიანი დანა იკას ნივთებში ხომ არ დავმალო? იქნებ რატის ანონიმური შეტყობინებაც გავუგზავნო?
- ნამდვილი ავადმყოფი ხარ, -ვეღარ მოვითმინე, -გგონია ამ ყველაფერს დაიჯერებენ?
- რატი ძალიან მენდობა, თუ მოვინდომებ ყველაფერს ისე დავანახებ როგორც საჭიროა, დავანახებ როგორ უღაკლატა საუკეთესო მეგობარმა.
- ირაკლის რაღას ერჩი?
- იკას არასდროს მოვწონდი, ყოველთვის ეჭვით მიყურებდა...
- მე? ვერ ვხვდები მე რა დაგიშავე, -სასოწარვეთილს აღმომხდა.
- ვერ ხვდები არა? -გველივით ჩაისისინა და ჩემსკენ გადმოიხარა, შენ წარმოდგენაც არ გაქვს რა გადავიტანე სანამ შენ მიწისქვეშ კომფორტულად ცხოვრობდი, მაშინ როცა ჩემი და შენს თვალწინ დაიფერფლა.
- მე რატომ მადანაშაულებ? რა შუაში ვარ? რუბის ვერ გადავარჩენდი, ძალიანაც რომ მომენდომებინა მის გადარჩენას მაინც ვერ შევძლებდი.
- ერთი საკუთარ თავზე შეყვარებული ძუკნა ხარ და მეტი არაფერი, -დამარცვლით ცრიდა პირიდან ღვარძლით და ბრაზით სავსე ტყვიებს, -ასე უცბად გამოგვეცხადე სადღაც ჯანდაბიდან და გინდა რომ რატი წამართვა? ასე უბრძოლველად გინდა იმის მიღება რისთვისაც უამრავი რამ გადავიტანე?
- რატის არ უყვარხარ სიჯეი, რატომ არ გინდა რომ გაიგო?
- ვუყვარვარ უბრალოდ შენ მიშლი ხელს იმაში რომ მიხვდეს მხოლოდ მე შემიძლია მისი გაბედნიერება, ვერ წამართმევ გესმის? -ავისმომასწავებლად აათამაშა ხელში დანა.
- როგორ უნდა წაგართვა როცა შენი არ არის? -ვკითხე და მაშინვე ვინანე, გამწარებული წამოხტა, ჩემთან მოიჭრა, ცალი ხელი ყელზე მომიჭირა და ცალით სისხლმდინარე ჭრილობაზე დამაწვა, სიმწრისგან ამოვიღმუვლე და თვალზე ცრემლი მომადგა, ერთხანს გაცოფებული დამყურებდა ზემოდან მერე უკან დაიხია და ისევ საწოლზე ჩამოჯდა...
- არ იცი რა გადავიტანე სანამ აქამდე მოვაღწევდი, სასწაულით გადავრჩი როცა ეს ყველაფერი დაიწყო და ცეცხლმა თითქმის მთელი მსოფლიო მოიცვა, -ისეთი ღიმილით და მშვიდი ხმით დაიწყო თხრობა თითქოს რაღაც სასიამოვნო ამბავს მიყვებოდა, -სხვა გადარჩენილებთან ერთად ვიმალებოდი, უამრავი ხმა დადიოდა, უამრავი ვერსია, უამრავი ლეგენდა და გამოგონილი ისტორია, ხალხს ეშინოდა, ვირთხებივით ვიმალებოდით, სამი კვირის შემდეგ მიპოვეს ჯარისკაცებმა, თავიდან როგორც ყველას მეც მეგონა რომ ჩემი დახმარება უნდოდათ, მაგრამ არ ვიცოდი რა მელოდა, ან საიდან უნდა მცოდნოდა... სადღაც მიგვიყვანეს, ბნელი უსახური შენობა იყო, უზარმაზარ დარბაზში შეგვყარეს ცხვრებივით, ჩემს გარდა სხვაც ბევრი იყო, ქალები, კაცები, ბავშვები, მოხუცები, ახალგაზრდები... ჯარისკაცები ჩვენს შორის დადიოდნენ და ადამიანებს ჯგუგებად ანაწილებდნენ, არავის უსმენდნენ, კითხვებს პასუხს არ სცემდნენ, ოჯახის წევრებს, ნაცნობებს, მეგობრებს, სხვადასხვა ჯგუფებში ანაწილებდნენ, იმათ კი ვინც შეწინააღმდეგებას ბედავდა სასტიკად უსწორდებოდნენ, მე სხვა რამდენიმე დაახლოებით ჩემი ასაკის გოგონასთან ერთად გარეთ გამიყვანეს, მათთან ერთად ავტომობილში ჩამსვეს, რამდენიმე საათი ვიყავით გზაში, ქალაქში მიგვიყვანეს, არ ვიცი რა ადგილია, რა ჰქვია, როდის მოასწრეს მისი აშენება ან რა მიზნით, საოცარი ადგილია, შთამბეჭდავი შენობებით და ინფრასტრუქტურით, დაბურული მინებიდან ვათვალიერებდით ქალაქის ქუჩებს სადაც ზომბებივით მოძრაობდნენ ერთნაირ უნიფორმაში ჩაცმული სახეზე ემოცია შეყინული ადამიანები, ქალაქის ცენტრში მდებარე უზარმაზარი შენობაში შეგვიყვანეს, თავად შენობა აშკარა იყო რომ გასართობ დაწესებულებას წამოადგენდა, ერთგვარ სამორინეს თუ რაღაც მაგდაგვარს, მესამე სართული მთლიანად იყო იზოლირებული და იქ ჩვენ ვცხოვრობდით...
- თქვენ? ანუ?
- ძნელი მისახვედრია? ჩვენ ანუ მეძავები, -სიმწრის სიცილი აუტყდა და ერთხანს ვეღარც კი ლაპარაკობდა, თავჩაღუნულს მხრები უცახცახებდა, -ჰო მირა სანამ შენ იმ მიწისქვეშეთში ისვენებდი მე უმაღლეს მთავრობას საკუთარი სხეულით ვუწევდი მომსახურებას.
- ღმერთო ჩემო, -სისხლით დასვრილი ხელი ავიფარე პირზე.
- მე იქ ღმერთი არ მინახავს, -ზუსტად გაიმეორა იკას სიტყვები, -მსოფლიო შეშლილების ხელშია მირა, ამ ყველაფრის ერთ-ერთი სულის ჩამდგმელი, მატილდას მამაა, იმ ბანაკის ხელმძღვანელის სადაც რატი გავიცანი, სწორედ მატილდას მამას ვემსახურებოდი, მისი პირადი მეძავი ვიყავი, ნამდვილი ჰარამ ხანა აქვს მოწყობილი, თვითონ და მისი დამქაშები რათქმაუნდა ინექციას არ იღებდნენ და არც ჩვენ გვიკეთებდნენ, რომ გაეკეთებინათ იქნებ უფრო გაადვილებულიყო ყველაფერი მაგრამ არა, მოსწონდათ როცა წინააღმდეგობას ვუწევდით, ჩვენი ტკივილით და ტანჯვით იკვებებოდნენ...
- ძალიან ვწუხვარ, მართლა...
- გაჩუმდი და ხმა არ ამოიღო, -გაცოფებული ძაღლივით დამიღრინა და შეშლილივით აატრიალა თვალები, -ის ბებერი ყოველ დღე ძალადობდა ჩემზე, მაბავდა, მცემდა, მაუპატიურებდა, როცა ვეწინააღმდეგებოდი მაიძულებდა ორგიებში მიმეღო მონაწილეობა, ხელიდან ხელში გადავდიოდი, ერთი თვე გავატარე იმ ჯოჯოხეთში, ჯოჯოხეთური ერთი თვე, ეს შეშლილი მთელ მსოფლიოს რომ წესრიგისკენ მოუწოდებს და მორჩილებას რომ ქადაგებს ორგიებში მონაწილეობისგან გადაღლილი გადიოდა ხოლმე ხალხთან სალაპარაკოდ, წმინდანის ნიღაბს აიკრავდა ვითომ აქაც არაფერიო და მოყვებოდა ხოლმე შეგონებებს, აი ზუსტად ასეთი რამდენიმე მანიაკის ხელშია მთელი მსოფლიო, დაუჩემებიათ დედამიწა უნდა გადავარჩინოთო...
- სიჯეი გთხოვ, შენს გამო ძალიან ვწუხვარ მაგრამ ახლა თუ ვინმეს არ დაუძახებ მართლა მოვკვდები, -უკვე ლაპარაკიც მიჭირდა, თვალებიდან ძლივს ვიყურებოდი, ვგრძნობდი როგორ იჟღინთებოდა სავარძელი ჩემი სისხლით.
- სწორედ ეგ მინდა რომ მოკვდე, რომ სამუდამოდ გაქრე და აღარასოდეს ჩადგე ჩემსა და რატის შორის, თავიდან სხვა გეგმა მქონდა, მინდოდა შენი თავი მათთვის გადამეცა რომ შენც იგევე წამება გამოგეარა რაც მე გამოვიარე, რომ იცოდე როგორ დაამშვენებდი მმართველის ჰარამხანას, შენით კარგად გაერთობოდა, გიჟდება შენნაირ ძუკნებზე, მართლა მინდოდა ამის გაკეთება თუმცა მერე გადავიფიქრე, თუ მეცოდინება რომ სადღაც, სადაც არ უნდა იყოს ცოცხალი ხარ და სუნთქავ, მშვიდად ვერ ვიქნები, ასე რომ უნდა მოკვდე, გესმის? უნდა მოკვდე, -ჯიუტი ბავშვივით წამოიყვირა.
- რა გინდა? გინდა შეგპირდე რომ რატისა და შენს შორის არ ჩავდგები? გინდა რომ თქვენი ცხოვრებიდან გავქრე? ამის გაკეთება შემიძლია, -უნდა მეცადა, როგორმე უნდა დამერწმუნებინა რომ მისთვის საფრთხეს არ წარმოვადგენდი.
- ტყუილად ნუ დაიღლი ენას, ვიცი რომ რატის არ დაშორდები, მითუმეტეს ჩემს გამო, -გაეღიმა და თავი გადააქნია, -გინდა მოყოლა გავაგრძელო?
- სხვა რა გზა მქონდა, თავი დავუქნიე, ჩემი ასეთი მდგომარეობა რომ არა ისტორიის სიმძიმის მიუხედავად მართლაც ძალიან საინტერესო მოსასმენი იყო უნდა მომესმინა და თან მელოცა რომ ვინმე გამოჩენილიყო და დამხმარებოდა, დრო შეძლებისდაგავარად უნდა გამეწელა, იმედია სისხლისგან სანამ დავიცლებოდი მანამ მოახერხებდა ვინმე ჩემს დახმარებას.
- იქ ყოფნის ერთი თვის თავზე როგორც იქნა შანსი გამომიჩნდა და გაქცევა ვცადე, არ გამიმართლა, დამიჭირეს, მატილდას მამამ საშინლად მცემა, ჩემი თავი თავის ჯარისკაცებს მიუგდო და უბრძანა ჩემზე ძალა ეხმარათ... სამნი იყვნენ, რიგრიგობით მაუპატიურებდნენ ის კი იჯდა და ღიმილით უყურებდა ამ ყველაფერს, მეორე დღეს კი მატილდას მოსამსახურედ გამამწესა იმ ბანაკში სადაც პირველად ვნახე რატი... თავიდანვე მომეწონა დავინახე თუ არა მაშინვე, მატილდამ ჩემზეც დაიწყო ინექციის გამოცდა თუმცა სანამ ინექცია ისე იმოქმედებდა რომ ჩემთვის ყველაფერი სულ ერთი გახდებოდა მისი შეყვარება მოვასწარი, შეუძლებელია რატის იცნობდე და არ გიყვარდეს, უბრალოდ შეუძლებელია, -გამოხედვა შეურბილდა და ხმა დაუთბა, სადღაც ჩემს მიღმა გაუშტერდა მზერა, აშკარა იყო რომ რატიზე ფიქრობდა...
იქ ყოფნისას რამდენჯერმე მოახერხა ჩემი დახმარება, მატილდა საშინლად მექცეოდა, ისე როგორც ცხოველსაც კი არ მოექცევიან, რატი კი ყოველთვის ახერხებდა მისი ჩემდამი რისხვის შერბილებას და მატილდას გამოგონილი ჩემი არარსებული დანაშაულების საკუთარ თავზე აღებას, შემიყვარდა, ისე შემიყვარდა როგორც არასდროს არავინ მყვარებია, მაგრამ მერე როცა არ მიმატოვა და ბანაკიდან მეც წამომიყვანა, როცა გადამარჩინა, პატარა ბავშვივით რომ მივლიდა სანამ ინექციის მოქმედება გაივლიდა სამუდამოდ მივეჯაჭვე, ის მე მეკუთვნის და მე მას ვეკუთვნი გესმის? დიდი ხანია ერთად ვართ, დიდი ხანია მისით ვსაზრდოოდ და ვცოცხლობ და არ ვაპირებ მის დათმობას შენს გამო, უკვალოდ გაგაქრობ და დაგივიწყებს, რომ აღარ იარსებებ, მისი ცხოვრებიდან რომ გაქრები აუცილებლად დაგივიწყებს, -შეშლილივით უელავდა თვალები, დანა მოიმარჯვა, ფეხზე წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა თუ არა, ვიღაცამ ხმაურით შემოგლიჯა კარი...
-
- გაიღვიძე მირა გთხოვ, არ მიმატოვო, გემუდარები თვალები გაახილე, გთხოვ მირა, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ, -ტირილნარევი ხმა ჩამესმოდა და ყველანაირად ვცდილობდი თვალი გამეხილა, ელის ვერ დავაღალატებდი, მარტო ვერ დავტოვებდი ამ ულმობელ სამყაროში.
- თავზე ისე ნუ დამტირი თითქოს მკვდარი ვიყო, -ვეცადე ღიმილით მეთქვა მაგრამ ტკივილმა სახე დამიმანჭა და ამოვიკვნესე.
- არ გაინძრე შენთვის მოძრაობა არ შეიძლება, -გახარებული მეცა და ჩამეხუტა, -როგორ მიხარია რომ კარგად ხარ, როგორ მიხარია... -იმეორებდა და სახეს მიკოცნიდა.
- ასე თუ გააგრძელებ გამგუდავ, -ძლივს მოვიშორე და ტირილისგან ჩაწითლებულ თვალებში ჩავხედე, -მოდი დამეხმარე რომ წამოვჯდე.
წამოჯდომაში დამეხმარა და ზურგს უკან ბალიშები ჩამიწყო, ოთახი მოვათვალიერე, ფანჯრიდან მზის შუქი შემოდიოდა, ისევ იკას და რატის კოტეჯში ვიყავი, რატის საწოლში ვიწექი, ჩემი პატარა გოგო კი ჩემს წინ იჯდა და ცრემლიანი თვალებით და ბედნიერი ღიმილით მიყურებდა, მაისური ავიწიე, ჭრილობა გადახვეული მქონდა...
- იკა სად არის? რა მოხდა წუხელ? -სიჯეი გამახსენდა და უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა, არაფერი არ მახსოვდა, როგორც კი კოტეჯში ვიღაც შემოვარდა მაშინვე გავითიშე.
- მე უკვე მეძინა, იკა გარეთ იყო გასული, ბანაკის შემოსავლელად და მცველების სანახავად, კოტეჯიდან ხმაური მოესმა თურმე, დაეჭვებულა, მარტო იყავი და ვერავის დაელაპარაკებოდი, არადა აშკარად ორი ადამიანის ხმა მომესმაო...
- ესე იგი იკამ გადამარჩინა?
- ჰო ასეა, -ელის სახეზე ისეთი ამაყი გამომეტყველება გადაეფინა ღიმილი ვერ შევიკავე.
- სად არის იკა?
- სიჯეის აცილებს.
- სად აცილებს? როგორ თუ აცილებს?
- სხვა ბანაკში გაუშვა, აქედან საკმაოდ მოშორებით, დღეიდან აღარ შეგაწუხებს, უნდოდა რატის მოსვლამდე მოეცადა და მანამდე აქ დაეკავებინა მაგრამ სიჯეი ისე ემუდარებოდა გამიშვიო...
- მოიცა ეს როგორ? ასე უბრალოდ გაუშვა სხვა ბანაკში? ეს... ეს...
- ყველაფერს მე აგიხსნი, -ოთახში უხმაუროდ შემოსული იკა დაგვადგა თავს, -ელი შეგიძლია ცოტა ხნით მარტო დაგვტოვო? -ღიმილით გადახედა და ისიც სიტყვისუთქმელად ადგა და გარეთ გავიდა, საწოლზე ჩამოჯდა იკა და ჩემი ხელი ხელში მოიქცია, ვიცოდი ხვდებოდა როგორი გაცოფებულიც ვიყავი მაგრამ ისიც ვიცოდი რომ ჩემი გაბრაზების ნამდვილ მიზეზზე წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა.
- როგორ ხარ მირა?
- კარგად ვარ მაგრამ სიჯეი ასე უბრალოდ არ უნდა გაგეშვა.
- შენი მესმის მირა, ვიცი რომ სიჯეი საშინლად მოიქცა, შენი მოკვლა სცდა მაგრამ...
- არაფერიც არ გესმის, -სიმწრის ღიმილმა გამიპო ბაგე, -გგონია იმიტომ ვბრაზობ რომ ჩემი მოკვლა სცადა და შენ უბრალოდ გაუშვი? გგონია მასზე შურისძიება მინდა? სიჯეი ავად არის იკა, თავში ყველაფერი რიგზე ვერ აქვს, რატი ისე ჰყავს აკვიატებული მის ხელში ჩასაგდებად ყველაფერს გააკეთებს, ჩემს გამოჩენამდე ეგონა რომ მასთან შანსი ჰქონდა ახლა კი ფიქრობს რომ შეიძლება რატი დაკარგოს, კარგად დაფიქრდი, ისეა შეშლილი ამ უპასუხო გრძნობისგან რომ თავს დამესხა და ჩემი მოკვლა სცადა, ვერც შენ გიტანს და მგონი რატის მეტს ვერც ვერავის იტანს ამ სამყაროში...
- რის თქმას ცდილობ ვერ ვხვდები, -დაძაბული მიყურებდა და ცდილობდა ჩემი აბდაუბდა სიტყვებიდან აზრი გამოეტანა, ვხედავდი როგორ ეღუშებოდა თანდათანობით სახე...
- არ უნდა გამეშვა, -ცივად გამოსცრა კბილებში.
- არ უნდა გაგეშვა, ჩემს გასანადგურებლად და იმისთვის რომ ისევ რატისთან ახლოს იყოს მტრებთან გარიგებაზეც კი წავა, ამაზე მიმანიშნა კიდეც, მითხრა საშუალება რომ მქონოდა მათ გადავცემდი შენს თავს რომ შენც იგივე გადაგეტანა რაც მე გადავიტანეო, ყველაფერს გავანადგურებ და გავწირავ იმისთვის რომ რატის გვერდით ვიყოვო...
- ჯანდაბა, ამის დედაც, საშინელი შეცდომა დავუშვი, -წამოხტა და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა კარისკენ, ის იყო უნდა გასულიყო რომ კარი დაუკაკუნებლად შემოაღო, შავ უნიფორმაში ჩაცმულმა კბილებამდე შეიარაღებულმა ახალგაზრდა ბიჭმა.
- მაპატიე იკა მაგრამ სასწრაფო საქმეა.
- რა ხდება?
- სიჯეი ბანაკამდე ვერ მიიყვანეს, შუა გზიდან გაიქცა.
- რა თქვი?
- თანმხლები მცველები დახოცა და ავტომობილი გაიტაცა, ვეძებთ მაგრამ კვალი დაგვეკარგა თუმცა ვვარაუდობთ რომ...
- დედაქალაქისკენ მიდის, -უემოციოდ ჩაილაპარაკა იკამ.
- როგორ მიხვდი? -გაკვირვებისგან ლამის პირი დააღო ბიჭმა, მძიმედ შემობრუნდა იკა და ისეთი სახით შემომხედა თითქოს პატიებას მთხოვსო, მერე კი ისევ მას მიუბრუნდა.
- სასწრაფოდ ევაკუაცია გამოაცხადეთ და რატის შეატყობინეთ ამის შესახებ რომ დანარჩენი პუნქტებიც გააფრთხილოს, სათადარიგო დაცულ ადგილზე გადავდივართ...