ჟღერადი წამი უკუნ ღამეში
არ მიყვარს ცრემლები, ამ დროს სუსტი ვარ და თან... მას არ სურდა, მეტირა... მე კი უკანასკნელ სურვილს არ ვუსრულებ ან ვერ ვუსრულებ, ვერ ვახერხებ... არ ვიცი, რა იყო ეს ან იყო თუ არა საერთოდ რამე, მაგრამ ერთი რამის თქმა დაზუსტებით შემიძლია: მე ის მიყვარს! მიყვარს ისე, როგორც ჯერ არ მყვარებია, მიყვარს თავდავიწყებით... და მტკივა... მტკივა სიშორე! ტკივილნარევი ბედნიერება... ცრემლნარევი სიხარული... ოდესმე გიგრძვნიათ ასეთი რამე? რა უცნაურია ცხოვრება: თავიდან უხვად გასაჩუქრებს ყველაფრით, შემდეგ კი გართმევს... ტოვებს მხოლოდ იმას, რისი წაღების უფლებასაც აღარ მისცემ, რასაც მთელი ძალით ჩაუბღაუჭები და ხელიდან გამოგლეჯ... ამ მხრივ საქმე საამაყოდ მაქვს! ბევრი რამ წავართვი! წავართვი წამები, წუტები, საათებიც კი (თუ შეკრებ, დღეც კი გამოვა)... წავართვი მოგონებები, გრძნობები, სიტყვებიც წავართვი (მხოლოდ კარგები, დანარჩენი წაიღოს!) და რაც მთავარია, სიყვარული წავართვი! ამ ყველაფერს უკვე ვეღარ წაიღებს... და რა წამართვა? ის, ვისაც ეს ყველაფერი ეკუთვნის! სანაცვლოდ უხვად დატოვა ტკივილი, მტირალი დღეები და უძილო ღამე! უცნაური? არა! ბოროტია ცხოვრება! ჯობია, არასდროს არაფერი მოგცეს, რადგან მაშინ ვერც ვერაფერს წაიღებს... და მე მაინც მიხარია, რომ გიცნობდი, რომ გყვარობდი... თუნდაც ცოტა ხნით... მერე რა, რომ დაგკარგე?! სიზმრები შემივსებს უშენო ღამეებს და მოგონებები იციმციმებს უკვდავი მზის ბრწყინვალე სხივებზე... ოცნება გააქრობს მარტოობას და მოგონებები დაარწყულებენ მწყურვალ სულს... სიყვარული შემმატებს ძალას, ფრთებს ვაჩუქებ გრძნობებს, რომ შენთან მოსვლა შეძლონ... და მეყვარები უცვლელად... სამუდამოდ... ღამეა - უკუნეთი ღამე... ქუჩები ჩაუბნელებიათ, აქა-იქ მხოლოდ რამდენიმე ყვითელი წერტილი ცდილობს გაბატონებული წყვდიადის გაფანტვას... ვზივარ ჩემს ოთახში მარტო, სრულიად მარტო და ვიხსენებ ყველაფერს, რაც ჩემს ცხოვრებაში მომხდარა: რაც მტკიოდა და მიხაროდა... ვიხსენებ და ცრემლი მდის... ორივესთვის... რატომ სიხარულისთვის? იმიტომ, რომ ის წარსულშია... ტკივილი კი ისედაც საცრემლოა! არ მიყვარს ცრემლები, ამ დროს სუსტი ვარ და თან... მას არ სურდა, მეტირა... მე კი უკანასკნელ სურვილს არ ვუსრულებ ან ვერ ვუსრულებ, ვერ ვახერხებ... არ ვიცი, რა იყო ეს ან იყო თუ არა საერთოდ რამე, მაგრამ ერთი რამის თქმა დაზუსტებით შემიძლია: მე ის მიყვარს! მიყვარს ისე, როგორც ჯერ არ მყვარებია, მიყვარს თავდავიწყებით... და მტკივა... მტკივა სიშორე! ტკივილნარევი ბედნიერება... ცრემლნარევი სიხარული... ოდესმე გიგრძვნიათ ასეთი რამე? რა უცნაურია ცხოვრება: თავიდან უხვად გასაჩუქრებს ყველაფრით, შემდეგ კი გართმევს... ტოვებს მხოლოდ იმას, რისი წაღების უფლებასაც აღარ მისცემ, რასაც მთელი ძალით ჩაუბღაუჭები და ხელიდან გამოგლეჯ... ამ მხრივ საქმე საამაყოდ მაქვს! ბევრი რამ წავართვი! წავართვი წამები, წუტები, საათებიც კი (თუ შეკრებ, დღეც კი გამოვა)... წავართვი მოგონებები, გრძნობები, სიტყვებიც წავართვი (მხოლოდ კარგები, დანარჩენი წაიღოს!) და რაც მთავარია, სიყვარული წავართვი! ამ ყველაფერს უკვე ვეღარ წაიღებს... და რა წამართვა? ის, ვისაც ეს ყველაფერი ეკუთვნის! სანაცვლოდ უხვად დატოვა ტკივილი, მტირალი დღეები და უძილო ღამე! უცნაური? არა! ბოროტია ცხოვრება! ჯობია, არასდროს არაფერი მოგცეს, რადგან მაშინ ვერც ვერაფერს წაიღებს... და მე მაინც მიხარია, რომ გიცნობდი, რომ გყვარობდი... თუნდაც ცოტა ხნით... მერე რა, რომ დაგკარგე?! სიზმრები შემივსებს უშენო ღამეებს და მოგონებები იციმციმებს უკვდავი მზის ბრწყინვალე სხივებზე... ოცნება გააქრობს მარტოობას და მოგონებები დაარწყულებენ მწყურვალ სულს... სიყვარული შემმატებს ძალას, ფრთებს ვაჩუქებ გრძნობებს, რომ შენთან მოსვლა შეძლონ... და მეყვარები უცვლელად... სამუდამოდ... |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
