სიამოვნებით დავისვენებდი ამ ზამთარს ზღვაზე. იქნებ ზღვას მაინც წაეშალა დარდი ჩემს გულში. იქნებ სანაპიროს ნისლში გახვეულსა და გონდაკარგულს მთლად მომშორებოდა გულს მოფენილი ბურუსი და დარდი. მაინც ვივლიდი მის ტალღებთან ახლოს და ცივი წყალი დამისველებდა ფეხებს, მეც გაყინული შვებას ვიგრძნობდი და თავისუფლად ამოვისუნთაქვდი. ბრიზი ,რომელიც სახეზე დამიბერავდა მაგრძნობინებდა ,რომ შესაძლებელია ადამიანი იყოს თავისუფალი როგორც ქარი, ნაღველისა და დარდის გარეშე გაქრეს ისევე უეცრად როგორც გამოჩნდა ამ ქვეყნად, ისევე როგორც ნაზი სიო,რომელსაც არც დასაწყისი აქვს და არც დასასრული. ზღვაზე ყოფნისას ცას ავხედავდი,თვალს არ მოვაშორებდი მას. ზეცად მფრენ თოლიებს მომღიმარი სახით მივაცქერდებოდი და შემშურდებოდა მათი თავისუფლების.რატომ? ისინი ხომ ისეთი ლაღები არიან. მიდიან სადაც სურთ,არავის აზრს არ ეკითხებიან და ამავ ედროს არც არაფერს აშავებენ. მეც ვინატრებდი ,თუნდაც ერთი დღე ამ ფრინველად ქცევას,ჰაერში აჭრას და სამყაროს ზემოდან დანახვას.ქართან ერთად ვინავარდებდი ცაში,მაღლა და მაღლა.გავყვებოდი მას იქ,სადაც წამიყვანდა.გრილი სიო ჰაერში ამიტაცებდა,ისევე,როგორც მუსიკოსი იტაცებს და იმორჩილებს როიალის კლავიშებს.
