მოხუცებულებიიტყვიან ხოლმე,ღმერთო ნეტავ ყველას გააგებინა სიბერის გემოო!ვერ ვხვდებოდი მათ აზრს პატარაობაში,სულ მიკვირდა რატომ ამბობდენ ამ ყველაფერს,ყველას უნდა მიეხწია სიბერემდე ეს ხომ გარდაუვალი იყო! მაგრამ ახლა ვხვდები რომ,მათ აზრს ნამდვილად ვეთანხმები,ნეტავ ყველამ გამოცადოს სიბერის გემო!როდესაც ადამიანი ჩვენგან მიდის გული გვტკივა მაგრამ რაღაც იმედი მაინც გვრჩება რომ იგი კარგადაა,სუნთქავს,ყოველდღე უყურებს მზის ამოსვლას,მთვარის გამოჩენას და ვარსკვლავების სილამაზეს აკვირდება.მაგრამ! როცა იცი რომ აღარასდროს დაბრუნდება სამუდამოდ გაქრა და შუერთდა იმ ზეციურ სამყააროს გკლავს მისი მოგონებები და ვერშეუსრულებული დაპირებები! ყველაზე მწარე მხოოდ სწორედ ის მოგონებებია!რომ გეუბნეოდა გნახავო და ვეღარ მოვიდა ის დღე.როცა მასთან ჩასახუტებლად უნდა გაგცეულიყავიდა ახლა მისი ცხედრის წინ დგახარ.ყველაზე საშინელება კი ისაა რომ გახსენდება მისი განვლილი ცხოვრება რომელიც მხოლოდ 16 წელი გაგრზელდა.მაგრამ ღირსეული და ყველაზე საამაყო 16 წელი იყო.ყველა რომ უყვარდა და ყველას რომ უყვარდა,ცუდს რომ ვერავისგან გაიგებდი.არც ბაბულიკა და არც ძველი ბიჭი რომ არ იყო!საკუთარი სახელით და გვარით რომ ამაყობდა მხოლოდ ისეთი.საჭირო თუ იყო საქმესააც გაარჩევდა და თავის დანაშაულსაც აღიარებდა.არ დანებდებოდა და არც თავის გვერდით მდგომებს მისცემდა დანებების საშუალებას.შგატყობდა რომ ცუდად იყავი? პრობლემაც მოგვარდებოდა.იცოდა რომ გიჭირდა? მაშინ აღარ უნდა გშინებოდა,რაც არ უნდა ყოფილიყო აუცილებლად მოაგვარებდა.ახლა? ახლა მისი ვიდეობი და მისი ფოტოები გაქქვს.მის სახელზე დაწერილი უამრავი პოსტი! უამრავი გაბნეული ცრემლი და გაუსაძლისი ტკივლი...ტკივილი ორმლეიც გახრჩობს.გახრჩობს ის რომ იცი ახლა ის მიწის ქვემოთ წევს.მხოლოდ ოთხი ფიცრის გარშემო და ვერ ხედავს.ვერ გრძნობს,ვერ იღიმის და ვეღარ გამოხატავს თავის სიყვარულს.იცი რომ დროთაგანმავლობაში მის სხეულს მიწა შეჭამს და არაფერი დარჩება მისის თვალებიდან და გამოხედვიდან რომლეიც გოგოებს აგიჟებდა და აყვარებდა თავს.გაგიჟებს ის აზრი ორმ არაფერი დარცა მისგან,საერთოდ არაფერი და ცხოვრებაში პირველად ეგოისტური გრძნობა გიპყრობს,სამყაროს ადანაშაულებ უსამართლობაშიუ,ეგოისტური ნათქვამი გამომგდის მაგრამ ასეა ფიქრობ რომ მის ადგილას შეიძლებოდა ნებისმიერი სხვა ყოფილიყო,რატომ მაინდამაინც ის ? რატომის და არა სხვა? მტკივა საშინლად მტკივა ის რომ ვივი,ვეღარასდროს გაივლის იმ ქუჩებში სადაც სეირნობა უყვრდა,ვეღარ ნახავს მის საყვარელ ძმაკაცებს და დაიკოებს რომელიც გამორჩეულად უყვრდა.ვეღა მოაჯადოვებს გოგოებს მისი გამოხედვით და საერთო ვეღარაფერს გააკეთებს რაც უყვრდა,გტკივა თუმდაც ის უკანსკნელი თარიღი როცა სოციალურ ქსელში აციმციმდა.გტკივაყველა და ყველაფერი რაც მას ეხება,ლამისაა ამ ფიქრებმა გამაგიჟოს და ბოლო მომიღოს.ორმიც დღეც გავიდა და მისი საფლავის ქვიდან მომზიმარი უსისოცხლო სურათი გიყურებს რომელიც გამშვიდებს მაგარამ ტან გტკენს.მტკივა მტკივა შნს გარეშე ყველა და ყველაფერი...როგორ მინდა ამ ყველაფერს გავუძლო.როგორ მინდა შნი მეგობრები შნი ზმაკაცები გავამხნევო და ვუთხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნება.რას წარმოიდგენდნენ რომ შენი მოსახსენიებელი ჭიქა ექნებოდათ ასწავეი,რას წარმოიდგენდენ რომ სამძმარზე მოსული ხალხი უნდა მიეღოთ,არა!და არ მჯერა რომ არ ხარ და აღარ ხარ!უსამართლობაა და უსამართლობაა.ღმერთს თავისთვის კარგები უნდაო მაგრამ პატარა იყავი 16 წელი პატრაა ცოტაა ამ ცხოვრებისთვს.ვაცნობიერებ რომ ყველაზე მტკივნლუი იქნება,უშენოდ გატარებული პირველი ახალიწელი,პირველი შნი დაბადების დღე,პირველი შენი დის დაბადებისდღე შენ გარეშე,პირველად არ მიღებული საჩუქარი და არ მილოცილი,პირველი დედის დღე და პირველი მშობლების არ მილოცილი დაბდების დღე!პირველი აღდგომა რომელიც შესძულდება ყველას იმიტომ რომ შენთან მოუწევთ მოსვლა,შენს საფლავზე,მოსახსენიებლ ჭიქას აგიწევენ,როცა ერთად უნდა გევლოთ და გეგიჟათ ქალქაის ქუჩებში .უსამართლობაა ცხოვრება ზოგჯერ დაუნდობელზე და დაუნდბელია.რა ვქნა მე ? როგორ გავაქრო ეს ტკივილი ჩემიდან მითხარი როგოორ?????