იცით, ადრე ბედნიერი ვიყავი.
მე ჩემი ადამიანი მყავდა... ადამიანი, რომელიც მუდმივად ჩემს გვერდით იყო, ჩემთან ერთად იცინოდა , ტიროდა... ყოველთვის მამშვიდებდა მასთან საუბარი. ვიცოდი, რომ ჩემი ესმოდა, რადგან ერთადერთი იყო, ვინც მე მიგებდა.
ჩუმად ჩამოვჯდებოდი ხოლმე მის გვერდით და არაფერს ვამბობდი, ჩემი უსიტყვოდაც კი ესმოდა, რაც მთავარია მასთან თავის სხვა ადამიანად მოჩვენება არ მჭირდებოდა. ყველასგან განსხვავდებოდა და სწორედ ეს მიყვარდა მასში.
მახსოვს ჩემთან საუბრის დროს, როგორ იწევდა ყურებზე ჩამოყრილ თმებს. პატარა კულულებს თითებზე როგორ იხვევდა და ბედნიერი სახით შემომყურებდა.
მის გვერდით თავი განსაკუთრებული მეგონა.
ერთხელ მითხრა, რომ სხვებს არ ვგავდი, უცნაური ვიყავი და ამიტომ ვერ მიგებდნენ ადამიანები, ამიტომ არ მოვწონდი მათ.
მახსოვს ის დღე ეს რომ მითხრა. ზაფხულის წვიმიანი დღე იყო... ჯინსებზე შავი სვიტერი ეცვა, თავი ახალ გადაპარსული ქონდა და უცნაურად გამოიყურებოდა. ჭრელი წინდები მოუჩანდა, მე რომ ვაჩუქე სწორედ ის წინდები. მითხრა, რომ ცვლილებებისთვის ემზადებოდა.
მაშინ ბოლოჯერ ვნახე... ეს უკანასკნელი შეხვედრა იყო, ალბათ ამიტომაც დამამახსოვრდა ის დღე.
ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ის მე გამოვიგონე. ამით მის დავიწყებას ვცდილობ, რადგან ის სადღაც წავიდა. ჩემგან შორს არის და ალბათ ასეც სურდა. არასდროს მიცდია მასთან დაკავშირება, ეს ჩემი გადაულახავი სიამაყის ბრალია. ვერ გადავლახე ეს რაღაც. ვერაფრით ვუთხარი, რომ ჩემი ადამიანი იყო!
ახლა აღარ მყავს ჩემი პიროვნება, ბედნიერიც აღარ ვარ.
მე ახლა უბრალოდ მარტო ვარ , უიმედო სევდით შეპყრობილი. ცინიზმით შევყურებ ადამიანებს, რომლებიც ერთმანეთს ყოველ წამს ტკენენ და ბედნიერი ვარ, რომ მათთან აღარ ვურთიერთობ. მე შეუმჩნეველი გავხდი, ისე დავდივარ ადამიანებს შორის, რომ ვეღარ მამჩნევენ. სიმართლე გითხრათ მათ შორის იმ ჩემს ადამიანს დავეძებ, რომელიც ვერა და ვერ მიპოვნია!