თავს მარტო სულად ვგრძნობ, თან ვარსებობ თან არა....ვიხრჩობი.....არ ვიცი ნეტავ ცოცხალი ვარ?ალბათ კი...ან არა.....ამ ტკივილთან გამკლავება გაუსაძლისი ხდება.... რატომ?...რატომ გამწირე ღმერთო ასეთი ტკივილისთვის? არ გეცოდებოდი? არ გიყვარდი? მაგრამ არა, არავის ვუყვარვარ....არავის......თავს ცუდად ვგრძნობ...ეს არ არი არც გაციება, არც ვირუსი, ვერც წამალი უშველის და ვერც ექიმები....არ იციან რა არი....მე ვიცი.....სული მტკივა....ყველაფერი მტკივა....არ გეგონოთ მოტეხილობა ან რამე...ეს სულის ტკივილია....რომლის წამალიც არ გამოუგონებიათ.....ზოგჯერ ვუფიქრდები...ისე, თავისით მოდის ფიქრები...თუ არავის არ ვუყვარვარ მაშინ რა აზრი აქ ჩემს სიცოცხლეს...არ ვიცი....ჩავფლავდი....დავეცი...ჩემს დასახმარებლად კი არავინ არ მოდის...მიჭირს ადგომა....ის აქ რომ იყოს შევძლებდი...მისთვის შევძლებდი....მხოლოდ მისთვის....მაგრამ არაა აქ....აღარაა....ამ ტკივილს ვერავინ განკურნავს...ის ყოველთვის ჩემთან ერთადაა...ეს სულის ტკივილია.....