სად გადის ზღვარი, მწარე რეალობასა და ზღაპრულ სიზმარს შორის? ხშირად გვგონებია ჩვენი თავი სიზმარში, მაშინაც კი, როდესაც რაღაც საშინელის წინ, პირისპირ ვმდგარვართ. გვინატრია, რომ ეს უბრალოდ სიზმარი ყოფილიყო და თვალის გახელის შემთხვევაში, ისე გაჰქრებოდა, როგორც ნისლი...
***
კლარა, პატარა იყო, როდესაც მშობლები, საგზაო შემთხვევის შედეგად დაეღუპა. მასზე ყოველივემ, იმდენად იმოქმედა, რომ ფსიქოლოგის დახმარება დასჭირდა. ამიტომ, დეიდამ და ბიძიამ, ის ქალაქის საუკეთესო ფსიქოლოგთან მიიყვანეს.
-გამარჯობა, კლარა. მე დოქტორი ჯეიმსი ვარ, მაგრამ შენ თუ გსურს, იოჰანი დამიძახე. როგორ ხარ?
-გმადლობთ, კარგად.
-იცი, გავიგე, რომ თურმე რაღაცებს ხედავ.
-დიახ-მოკლედ მოუჭრა გოგონამ.
-არ გინდა მესაუბრო?
-არა.
-კარგი, როგორც გენებოს. შოკოლადები თუ გიყვარს?
-მიყვარს.
-რომელს ინატრებდი ახლა გულით?
-შავ შოკოლადს.
-კარგი არჩევანია. გსურს ვითამაშოთ?
-დიახ-თვალები გაუბრწყინდა.
-მაშ კარგი, მხოლოდ ერთი პირობით.
-და რა პირობით?
-შენ, შენი სიზმრები უნდა გამანდო. ყოველ სიზმარზე, მე შოკოლადით დაგასაჩუქრებ.
კლარა ყოყმანებდა. არ იცოდა რა ექნა. უნდა მინსდობა ფსიქოლოგს, თუ არა, წარმოდგენა არ ჰქონდა. ამ ფიქრებიდან, ისევ ფსიქოლოგის ხმამ გამოარკვია:
-კლარა...
-დიახ, კარგი. თანახმა ვარ.
-მაშ დავიწყოთ. გისმენ...
ღრმად ამოისუნთქა კლარამ. თითქოს ყველაფერი ამ ერთ ამოსუნთქვას ამოაყოლაო და დაიწყო:
-ბნელ ბურუსში ვეხვევი ხოლმე. ირგვლივ სიცარიელეა და ქარის ზუზუნიც კი არ ისმის. თითქოს, ირგვლივ ვიღაც არის, მაგრამ იმდენად ვარ ამ ბურუსით მოცული, რომ ვერც კი ვარჩევ. მივდივარ სადღაც, არც კი ვიცი სად და იმის მაგივრად, რომ გავაღწიო, უფრო ვიკარგები. მე შიში მიპყრობს. ვკანკალებ. მინდა ყვირილი და დახმარების თხოვნა, მაგრამ თითქოს ხმა მიწყდება. ვამბობ რაღაც სიტყვებს, მაგრამ ეს მხოლოდ მე და ჩემს ქვეცნობიერს გვესმის, სხვა ამას ვერ იგებს. შემდეგ უეცრად...-აქ შეჩერდა კლარა. ცრემლი წამოუვიდა და დიდრონი თვალები, დოქტორს შეანათა. თითქოს და ევედრებოდა, რომ გაეჩერებინა და აღარ დაეძალებინა ახლა გაგრძელება. იოჰანი, მიუხვდა გუმანს და უთხრა:
-კარგი, კლარა. დღეისთვის საკმარისია. კარგი გოგო ხარ. ხვალ გავნაგრძოთ და ეს შოკოლადი შენ.-თბილად გაუღიმა იოჰანმა.
-გმადლობთ.
მეორე დღეს, ისევ გაგრძელდა მათი შეხვედრა.
-აბა, დღეს როგორ ხარ?
-გმადლობთ, კარგად ვარ-გაუღიმა კლარამ.
-როგორ დაიწყო დღე?
-ნორმალურად.
დოქტორი დროს წელავდა და თან ფიქრობდა, გაეგრძელებინა თუ არა საუბარი . ყოყმანებდა. არ უნდოდა, კლარა ჩაკეტილიყო და დამფრთხალიყო, თუმცა მაინც გადაწყვიტა, რომ ეკითხა:
-კლარა, შეგიძლია რომ მოყოლა განაგრძო?
-დიახ...იცით? მე შემდეგ ჩემი მშობლების სახეს ვხედავ. მიყურებენ დაჟინებით. ვგრნობ, მათ შეხებას ხელზე. თავისკენ მექაჩებიან. მინდა გავჰყვე, მაგრამ თითქოს და ერთ ადგილას ვარ მიყინული. არ მემორჩილებიან ფეხები. ვეძახი მათ, მაგრამ ჩემი არ ესმით. ვევედრები ცრემლმორეული დაბრუნებას, მაგრამ ვერ ხედავენ ისინი ჩემს სახეს. მტკივა, მაგრამ ვერ გრძნობენ...შემდეგ ვხედავ, ნელ-ნელა როგორ იმოსებიან დიდებული ნათელით, ხელს მშიშვებენ და მიიწევენ ზეცისკენ, მაღლა და მაღლა. მე კი ისევ მარტოდ ვრჩები ბურუსში, სადაც სრული სიჩუმის შემდეგ, საშინელი გოდებისა და კივილის ხმები მესმის. მაშინ ვიაზრებ, რომ იმ ავარიის დროს, გაგონილი ხმები, ჩემს სმენას იმდენად ნათლად ახსოვს, რომ სიზმარშიაც გამუდმებით მესმის. მე...მეტი აღარ შემიძლია, დოქტორო.-ფეხზე წამოდგა კლარა და სასწრაფოდ დატოვა ფსიქოლოგის კაბინეტი.

***
ხანდახან, ჩვენს ქვეცნობიერში დალექილი კადრები, ისე გაცოცხლდებიან, თითქოს და ნამდვილნი იყონ. სიზმრად ნანახს, ისე აღვიქვამთ რეალურად, რომ ჩვენც კი გვეკარგება ხოლმე ზღვარი, რეალობასა და სიზმარს შორის. კადრები, სწრაფად ცვლიან ერთმანეთს და საბოლოოდ, ერთ დიდ ზვირთად იქცევიან და შინაგანად გვაცარიელებს. გაანალიზება იმისა, რასაც სიზმრების სამყაოში ვხედავთ, ხანდახან რთულია. ხანდახან, მტკივნეულია ის, რასაც ვხედვათ, მაგრამ ხანდახან იმდენად ტკბილია, რომ არ გვინდა დასრულდეს. საოცარია, არა? ეს იმდენაც ამოუხსნელი ფენომენია, რომ არავის ძალუძს ახსნას სიზმრების რეალური დანიშნულება, ან თუნდაც მიზანი. ყველაფერი თეორიების დონეზეა და ჩვენ ამ თეორიებთან ერთად ვცხოვრობთ. ვინ იცის, იქნებ თეორიებიც მართალია, გარკვეულ ასპექტებში, მაგრამ ჩვეულებრივი მოკვდავებისთვის, ზედმეტად რთულად შესაცნობია ყოველივე...