მეც მიხარია, რომ საბოლოოდ, მაინც გადავწყვიტე აქ მოსვლა და საოცარი გარემო დამხვდა. ძალიან დიდი მადლობა ასეთი შეფასებისთვის.

ვფიქრობ, დიდ ხანს ლოდინი არ უნდა გიწევდეთ..) და ვეცდები, არც გალოდინოთ.

იასუუუ..
იასუუუ..
არაფერი შემშლია, მკითხველო..
ეს არ არის ამბავი იესოს შესახებ..
ქრისტესშობამდე მეშვიდე საუკუნე..
ასუს ჩრდილოეთი საზღვარი..
მინ ძინის დაბა..


***
ყველაფერი აქ, ანტიკური ჩინეთის ჩრდილოეთით მდებარე პატარა სამეფო ასუს საზღვრისპირა დაბაში დაიწყო..
გავა კიდევ სამი საუკუნე და მინ ძინის მივიწყებული დაბა შიშის ზარს დასცემს მთელ ჩინეთს..
ის დიდ ხანს აღარ დაავიწყდებათ, ისევე, როგორც ამ დაბის ბინადარს არ დავიწყებია მეწამული ლილიები..
მიზეზი იმ უბედურებისა, რაც ამ პატარა სამეფოს დაატყდა თავს..
ადრეული ზაფხულის გრილ სიოს მოჰქონდა ჯერ კიდევ ვერმოღწეული უბედურების კორიანტელი პატარა, მშვიდობიანი სამეფოსკენ, რომლის საზღვარს ერთი ციხექალაქი და ხუთი
დაბა შეადგენდა..
ჯერ ისევ გრილოდა მინ ძინში.. ეს დაბა უხუცეს ოისის ეკუთვნოდა, სამეფოს დამაარსებლის ბიძას. უკვე ოთხმოცდა ხუთი წლის იყო ოისი, თეთრი, სპეტაკი წვერი მუხლამდე
სცემდა, თვალები თითქო სულ მთლად დაეხუჭა და ნელი, მოზომილი ნაბიჯებით დააბიჯებდა.. უზომოდ ბევრი ენახა და გაეგონა მოხუცს. სამოც წლამდე ორმოცდაცამეტი ბრძოლა და ექვსი ომი გამოევლო,
ამიტომ მისი დაბა ყველაზე კარგად იყო დაცული მთელს ასუში. დაბა აბურცულ ვაკობზე გაეშენებინათ. გარეშემო ჯერ წყლიანი თხრილი შემოევლოთ, შემდეგ ხის ბარიკადები და ბოლოს ქვის გალავანი
შემოერტყათ, რაც სოფელს შესანიშნავად დაცულს ხდიდა მოულოდნელი თავდასხმისაგან. აქ სულ ხუთი ათასი ოჯახი ცხოვრობდა. გალავანზე სათვალთვალო კოშკურები ოთხივე მხარეს იყო დატანებული და
საუკეთესო მონადირეები დარაჯობდნენ. ჰო.. სოფელს არ ჰყავდა არმია, ბრძოლა ყვველამ იცოდა, მაგრამ ძირითადად სანადიროდ იყენებდნენ თავიაანთ უნარებს. მეზობელ სამეფოებში კი ხმები დადიოდა
რომ აქ ცნობილი ხმლის ოსტატები ცხოვრობდნენ. თვითონ ოისი, ჩინებული მოფარიკავე და მჭედელი იყო.. ასაკის მიუხედავად ქარივით მარჯვედ დაჰქროდა ხმლით და ახალგაზრდებს არ ეპუებოდა.
ჩვენ მოდი ნუ დავუჯერებთ ჭორებს, მხოლოდ ის ვთქვათ რომ სოფელი კარგად იყო დაცული..
პატარა შვილთაშვილი ჰყავდა ოისის, იასუ, ნადირობის ქალღმერთის ვაჟის საპატივსაცემოდ დაარქვეს პატარას სახელი. ერთობ მოუსვენარი ვინმე იყო ეს იასუ, საწყალ დედას სულ აქეთ იქით დაარბენინებდა,
თავად კი დაიჭერდა პაპის გამოთლილ ხმალუკას და ებრძოდა სამყაროს..
თავისნაირი ცელქი მეგობარი ყავდა ონვარს, სუ.. გოგონა.. თუმცა ნამდვილი ალქაჯი იყო, როგორც დედამისი ეძახდა. ერთი თვალი წითელი ჰქონდა, მეორე კი მთლიანად თეთრი. თეთრი თმა ქარში ალამივით
უფრიალებდა ხოლმე.. ასე იყო თუ ისე, სხვა მეგობარი არ ჰყავდა იასუს. ჰოდა სწორედ იმ ადრიან ზაფზულის დილას, როცა ნიავს უბედურების სურნელი მოჰქონდა, იასუ, თავის განუყრელ მეგობართან ერთად
მახლობელ ტყეში მდებარე ქვაბულებში თევზაობდა..

საღამო ხანი იყო..
მზე დიდი ხანია ცის თაღიდან გადახრილიყო და ჩრდილები ეტორტმანებოდნენ ამწვანებულ დედამიწას თავიაანთი ბნელი ხელებით.
გუშაგების მახვილ თვალ ადვილად გამოეპარა მოძრავი აჩრდილები, რომელთაც თხრილის გარშემო გამოჩნდნენ..
სამმა მათგანმა ბნელ, ჭუჭყიან წყალში ჩუმად შეცურა, სადაც მათ მოულოდნელი სიურპრიზი დახვდათ.. პირანიები..
თხრილი სისხლით შეიღება და განწირულთა გმინვაზე განგაშიც ატყდა...
იასუმ გაიგონა ბრძოლის ხმები და გადაწყვიტა სოფლისკენ გაქცეულიყო, მაგრამ თავში რაღაც მძიმე მოხვდა და თვალთ დაუბნელდა..
***
მამაცურად იბრძოლა სოფელმა, მაგრამ მრავალრიცხოვან მტერთან ვერაფერს გახდა.. დაბა დაეცა და სამ დღეში დაეცა ასუს სამეფოც... იმ ადგილას მათი მკვლელები დასახლდნენ.. გავიდა ათი წელი და
მკვლელებს მსხვერპლად შეწირულთა ხსოვნა თითქმის დაავიწყდათ. დაბაში ასი ათასი სული დასახლდა და ცხოვრობდა მშვიდად..
ერთ მშვენიერ დილას, ასორმოცდაათი მონადირე მახლობელ ტყეში სანადიროდ წავიდა და აღარ დაბრუნდა... ას ორმოცდაათი კაცი უკვალოდ გაქრა..
შეშინდა ხალხი, დემონზე ალაპარაკდა ყველა.. ორი კვირა აღარაფერი მომხდარა..
შემდეგ კიდევ დაიკარგა ხალხი..
გადიოდა დრო და ადამიანები ქრებოდნენ.. ერთ წელიწადში ათას ხუთასი ადამიანი დაიკარგა უკვალოდ...
ყველა შეშინდა.. ან კი როგორ არ შეშინებოდათ, როცა ვერავის კვალს ირგვლივ ვერ პოულობდნენ?!
გავიდა სამი წელი და ოცდაათი ათასამდე ადამიანი გაუჩინარდა..
დაბა დაცარიელდა..
ყველამ დატოვა იქაურობა..
მხოლოდ ერთი ოჯახი არ წასულა..
ოჯახი რომელიც ოისის სახლში ცხოვრობდა.. ეზოში ისევ ხარობდა ლილიები..
ღამით საშინელება დატრიალდა..
ადამიანური სხეულის მქონე არსებამ ჯერ გარეთ მყოფი მცველები შეჭამა, მერე ოჯახის უფროსი,
შემდეგ კი ლილიებთან მოფუსფუსე მოხუცს ჩაასო ყელში კლანჭები..
- იასუ - გაეღიმა მოხუცებულს და სული ამოხდა..
ბაააა - ბღაოდა უცნაური არსება..
ბაა ნი მუუ - ეუბნებოდა მეორე თეთრთმიანი ალქაჯი..
შუაღამე იყო..
დილამ წითლად შეღება ლილიები და ასე გახდნენ ლილიები მეწამული..

მართლაც რომ უცნაური ჩანახატია..თუმცა, როგორც ყოველთვის ძალიან ლამაზია. ლილიები..) ვერც კი წარმოიდგენ, ლილიების ხილვამ, როგორ გამახარა ამ ჩანახატში. ძალიან დიდი მადლობა ლაზარე, რომ დროსა და ენერგიას ხარჯავ და ასეთი საოცარი ჩანახატებით მხვდები ხოლმე))

მადლობა შენ რომ ასე კარგად წერ.. ბევრი ვიფიქრე ღირდა თუ არა.. ბოლოს მაინც დავდე...

მიხარია, რომ დადე..ნამდვილად ღირდა)

ვიცი რომ არ არის სრულყოფილი. ვფიქრობ, ძალიან კარგად ხვდებით, რომ რთულია გადმოსცე ყველა გრძნობა, რაც შიგნიდან ნელ-ნელა, მაგრამ მტკივნეულად გაცლის სასიცოცხლო ძალებს. ისიც რთულია, რომ ერთ აზრად გადმოსცე ყველაფერი ის, რასაც გული გრძნობს და განიცდის და დიახ, მესმის თქვენი..
თანდათან, უფრო გამოვასწორებ ყველაფერს..დილეტანტი ვარ ამ საქმეში და..)
დიდი მადლობა თქვენ❤️ვეცდები იმედები არ გაგიცრუოთ.

ნეტავ იცოდეთ, როგორ ძალიან მომეწონა და გამახარა ამ ერთმა პატარა, მაგრამ საოცარმა კუპლეტმა..უდიდესი მადლობა))❤️

ბანანიკო❤️ძალიან დიდი მადლობა. გულწრფელად მოხარული ვარ, რომ გესმის ჩემი..)