ოდესმე გიფიქრიათ რამდენად მისტიურია თვალები, ყველას ჩაგვიხედავს ალბათ თუ სხვის არა საკუთარ თვალებში მაინც ...თითქოს როგორი ერთნაირი და ამავდროულად რადიკალურად გასნხვაებულია, ყველას თავისი სამყარო აქვს ,....
ბავშვობაშi ხშირად მივდიოდი სარკესთან დავგდებოდი და ვუყურებდი ,ვუახლოდებოდი, კიდევ და კიდევ ,და ისევ ...თითქოს მიკროსკოპით ვაახლოვებდი, ვუყრუებდიდ ა ვიკარგებოდი როფორ იყოფოდა ერთი თეთრი ბურთი პატარა მწვანე წრედ ის წრეები კიდევ პატარ პატარა ნაწილაკებად, თოთქოს გალაქტიკა იყო, პატარა, მოციმციმე და მოკაშკაშე ვარკვლავებით, თოთოზე თითქოს პატარა სამყაროს მქონე პატარა პლანეტები იყო, პატარა მოგონებებით და იმ ამბებით რაც ნახეს...რაც დრო გადიოდა მით უფრო ვიკარგებოდი... უზომოდ ამოუცნობია, თითქოს ტვინი და და გალაქტიკა ამასთან შედარებით 2 უცნობიანი განტოლება იყოს, ვერც ირმის ნახტოტმის და დდი დატვის თამნავარკვლავეი ვერ მივა ახლოს მის სილამაზესთან, არ იმიტომ რომ ჩემია, არა უბრალოდ ყველასი ეგეთია , უბრალდო დანახვა უნდა შეგვეძლოს......
უზომოდ ბევრი რამის თქმა შეუძლია რომელიც მთელი ცხოვრება თან გაყვება, ისევ როგორც პირველი კოცნა, პირველი შიში, ან დედისთვის შვილსი გაგონილი პირველი სიტყვა.
რთულია ამოიგდო თავიდან.
სევდიანი ან მხიარული ამოცნობა ადვილია.უადვილესი, იმაზე მარტივი ვიდრე ნაჩუქარი ვარდის დაყნოსვა, განა ვარდის დაყნოსვა ეგეთი ამრტივია ? მითუემტეს ველურის... მას ხო ზრუნვა უნდა, გაზრდა, მოვლა , ეკლების დაცლა რომ არ გატკინოს, და მხოლდ ამის შემდეგ შეგიძლია დატკბე მისი სურნელებით...
ბევრნაირი თვალი მინახავს, რომელიც ახლაც მასხოვს და რთულია რომ დაივიწყო, ლამაზი, ფერადი, სევდიანი, მხიაურლი, შვილმკვდარი, დაობლებული, უზომოდ გახარებული ან გაოცებული...
მაგრამ არის კატეგორია სადაც უბრალოდ ვერ ხვდები სად ხარ...თოთქოს ბერმუდის სამკუხტედში მოხვდიო, თითქოს შავმა ხვრელმა შეგისრუტა, დაიკარგე ამოცნობსამყაროში, თოთქოს კუპერი ხარ და ამ სამყაროდნა გასავლელ გზებს ეძებ, მერფისთვის მიცემულ პირობას იხსნებე რომ უნდა დაბრუნდე მაგრამ უფრო გითრევს და გითრევს, ტიტანიკზე ხარ,და შენც იძირები ცივ , გაყინულ წყალში, უწონობაში ხარ და ნარნარებ უწუნობაშ მყოფი კოსმონავლტივით...ჯონ სნოუსავით განწირული დგახარ ბასტრადების არმიის წინაშე...
ხშირად მიგვრძნია მათი ამოცნობა თიტქოს ნოლანის რომელიმე ფილმში ვიყოდა თაგზაარეული ველოდე დასასრუსლს, პანდორაზე ვარ და ვტკბებოდე მისი სილამაზით, ... ამდენი ტრაბახის მიუხედავად მიწევს ვაღიარო რომ ყველა განიცდის დაცემას ისევე როგოგორც რომი...1-2 მკითხველს შეიძლება გეცნოთ ეგ სახელი კიდეც...
ერთხელ მეც დავეცი... დავიკარგე...და უკან დასაბურნებელი გზაა ვერ ვიპოვე...
დიდხანს გავურბოდი იმ სამყაროშ ჩახედვას თოთქოს მეშნოდა მისი ბოლომდე შეცნობა...
მაინც ვცადე
გავბედე.....
და დავიკარგე...
იმდენად დავიკარეგ რომ წერის უნარიც წამრთვა მასზე ფიქრისას...
ხო მართლა...ყველა თვალი ერთნაირია.
აბსოლუტურად ერთნაირი მხოლოდ ფერებით გასნხვავდებიან...
და გატყეუებთ
ბევრი მინახავს მაგრამ ვერ შევძელი ვერცეთის ამოცნობა.მხოლოდ ერთხელ
ის ყველაფერი იმ თვალში ვნახე...ბევრი სხვამ ვნახე...რომელსაც ვერც კი გადმოვცემ ...ახლა ფიქრის დროსაც კი ვიკარგები თოიტქოს კობბის მახეში გავები და სიზმრიდან სიზმარში, და ისევ სიზმერში, გადავდივარ ...მერე ისევ სიზამრი ...
უსასრულოდ..იმაზე უსასურლოდ ვიდრე ის თვალი...