ჩემსავე ფიქრებში დაკარგული პარკის შესასვლელს მივუახლოვდი,შორიდან ბავშვების მხიარული ყიჟინა ისმოდა,უამრავი ადამიანი მიმოდიოდა,ყველას საგულდაგულოდ ვაკვირდებოდი,იქნებ ვინმე ჩემნაირი სასოწარკვეთილებისგან დაღლილი მეპოვა,ვინმე ვინც შეძლებდა ჩემი გაურკვევლობის გაგებას.ადამიანებზე დაკვირვება ყოველთვის მიყვარდა,ყველას გამომეტყველებაში განსხვავებულ ემოციას ვკითხულობდი:ტკივილს,დაღლას,მწუხარებას,იმედგაცრუებას,წყენას,სიყვარულს,სითბოს,სიკეთეს,სიბოროტეს.ხშირად მომდომებია უცხო ადამიანებთან გამოლაპარაკება,განსაკუთრებით მათთან ვისაც იმედი საბოლოოდ ქონდათ დაკარგული,იქნებ მე ვყოფილიყავი ის ადამიანი,რომელიც მათში ნაწერწკალს ისევ გააღვივებდა,სილაღეს დაუბრუნება,მაგრამ ჩემთვის ვინ იქნებოდა ასეთი ადამიანი?რომელიც ამ ყველაფრისგან მიხსნიდა,რომელიც თავზე გადამეფარებოდა,დამიცავდა,იზრუნებდა,ვეყვარებოდი.სულ და ყოველთვის მეგონა, რომ ძლიერი ადამიანი ვიყავი,თუმცა ყველაზე ძლიერ ადამიანსაც კი სჭირდება ვიღაც,ვინმე ისეთი ვის ძალასაც იგრძნობს ,ვინმე ისეთი ვის გვერდითაც შეეძლება იყოს სუსტი.ასეთი ადამიანის ძებნაში გავიდა წლები და მგონია,რომ კიდევ ბევრი წელი ვერ ვიპოვი, რადგან არ არის მარტივი გახდე ჩემნაირი ადამიანის საყრდენი.
