იქნებ წვიმიან ამინდებს ყველაზე მეტად ჩვენ ვუხდებით. ხელჩაკიდებულები, შეიძლება ჩახუტებულებიც კი, ან უბრალოდ ერთმანეთის გვერდიგვერდ მიმავალნი. ტყის ბილიკს უცნობი ადგილებისკენ მივუყვებით, არც ერთმა ვიცით სად მივდივართ, არც ერთი ვსვავთ კითხვას, უბრალოდ დავდივართ. გამეფებულ სიჩუმესა და აღმაფრთოვანებელ გრძნობებში ვპოულობთ დაუსმელ კითხვებზე პასუხს. ფოთოლს წვიმის წვეთი დაეცა, შემომხედე, ისევ შენი თვალები და ჩემთვის მიუწვდომელი შენში არსებული იდუმალება. მორიგმა წვიმის წვეთმა შუბლი დამისველა, ხელით ნაზად მომაშორე და გზა განაგრძე. სულ რამდენიმე წამით ჩვენი დავიჯერე, იქამდე სანამ ჰაერის მასა არ გააპე და მე ისევ უკან არ მომიტოვე თითქოს შენს გვერდით არც არასოდეს მივლია, ისევ შენს წარსულში დამტოვე. ადამინები ხომ ამბობენ წარსულში კარგი არაფერიაო, ხოდა სწორედ მე ვარ შენი კარგი წარსული, რომელიც მხოლოდ მაშინ გახსენდება როცა თავს მარტო გრძნობ, რადგან იცი თუ მე შენთვის წარსული ვარ, შენ ჩემთვის ყოველთვის იქნები აწმყო და მომავალი, რომელიც ყოველთვის დაგელოდება, მაშინაც კი როცა ზუსტად ვიცი ერთ დღეს ზუსტად ისე მომიტოვებ ზურგს უკან, როგორც ჩვენი უკანასკნელი წვიმისას.