ადამიანები ხშირად მიდიან სხვადასხვა მიზეზების გამო, და ეს ყოველთვის არ ნიშნავს, რომ სიყვარული აღარ არსებობს. ზოგჯერ მათ შეიძლება არ იცოდნენ, როგორ გაუმკლავდნენ რთულ სიტუაციებს, აქვთ რაღაც პირადი პრობლემები, ან უბრალოდ იგრძნონ, რომ იმ მომენტში სხვა გზა არ აქვთ.

მნიშვნელოვანია გახსოვდეს, რომ შენს გრძნობებს და სიყვარულს დიდი მნიშვნელობა აქვს, და თუ ვინმე წავიდა, ეს არ აკნინებს შენს ღირებულებას. ზოგჯერ დრო და სივრცე საჭიროა იმის გასაგებად, რა არის საუკეთესო ორივე მხარისთვის.

ძალიან მტკივნეულია, როდესაც ვინმე, ვინც ძალიან გიყვარს, მიდის და ტოვებს შენში იმედგაცრუებასა და სიცარიელეს. ის ფაქტი, რომ ჯერ კიდევ ელოდები და ეძებ მას, იმედს იტოვებ, რომ ის დაბრუნდება ან ახსნა-განმარტებას მოგცემს ეს ნორმალურია, ნუ განსჯი საკუთარ თავს.

მნიშვნელოვანია, რომ შენს გრძნობებს პატივი სცე და დროს მისცე, რომ გული დაიცალოს და დაშოშმინდეს. თუმცა, იმავდროულად, არ უნდა დაკარგო საკუთარი თავის სიყვარული და პატივისცემა. შენი ღირებულება არ არის დამოკიდებული, ვინმეს დარჩენაზე ან წასვლაზე.

შეეცადე პატარა ნაბიჯებით მოიპოვო შენი შინაგანი სიმშვიდე. იპოვე ის, რაც შენთვის სიხარულს მოიტანს და რაც საკუთარი თავის სიყვარულს დაგიბრუნებს. როცა მზად იქნები, შეიძლება შეძლო იმედის თვალიერება მომავლისკენაც.
მე, მჯერა, რომ ადამიანმა ადამიანი შეიძლება გადაიყვაროს. ჩვენი გრძნობები დინამიკურია და შეიძლება შეიცვალოს დროთა განმავლობაში. ზოგჯერ, როდესაც დრო გადის, ადამიანები ხვდებიან, რომ მათი სიყვარული სხვაგვარად უნდა იყოს გამოხატული ან გააზრებული.

შესაძლოა, ახალი გამოცდილებები, ადამიანური ურთიერთობები ან თვითშემეცნების პროცესები გვეხმარება დავინახოთ სიყვარული ახალი თვალით. ასევე, შესაძლოა, სხვა ადამიანთან ახალი კავშირი და ემოციები განვიცადოთ, რაც ძველ სიყვარულს ახლებურად გაგვახსენებს ან განგვიშორებს.

ეს ყველაფერი ცხოვრების ნაწილია და მნიშვნელოვანია, რომ ამ პროცესში საკუთარი თავი არ დაკარგო. სიყვარული მრავალფეროვანი და ცვლილებებისმიერი შეიძლება იყოს, და ეს არამც და არამც არ აკნინებს მის მნიშვნელობას.მიტოვებული ადამიანის ტკივილი უხილავი ჭრილობაა, რომელიც სულში ღრმად რჩება. ის ტკივილია, რომელიც როგორც სიჩუმის ჩურჩული, გონებაში ეშვება და გულის სიღრმეში იჭრება. ის გავს ზღვის ტალღას, რომელიც განუწყვეტლივ უბრუნდება ნაპირს, თითქოს ცდილობს წარსულის კვალი არ წაშლოს.

ეს ტკივილი გავს ხისგან ჩამოვარდნილ ფოთოლს, რომელიც მიწას ეცემა და ვეღარ პოულობს გზას უკან, იმ ტოტთან, სადაც ოდესღაც ცხოვრობდა. მისი ფერები ნელ-ნელა ფერმკრთალდება, მაგრამ ამ ფერმკრთალ ფოთოლშიც კი, ჯერ კიდევ დარჩენილია ცხოვრების კვალი.

მიტოვებულს აქვს უსასრულო ცისკენ აღძრული თვალები, რომლებიც კვლავ იმედით ეძებს იმ მზეს, რომელიც შორს დაიმალა. ეს ტკივილი სევდის ნაზ მიქცევას ჰგავს, რომელიც ჩუმი სიხარულით ელოდება იმ დღის დაბრუნებას, როდესაც ქარი წარსულის კვალს წაშლის და ახალი გაზაფხულის სურნელით სავსე ჰაერით დაიმსხვრევა.

დაიფანტება, დაიმსხვრევა ადამიანი, ცეცხლში დაიწვება და ფერფლად იქცევა...
თუმცა სამყარო რაღაც ამოუცნობი ძალებით შთაბერავს სულს ამ უსიცოცხლო ნაფერფლავს და იქედან ულამაზესი ქალწული ფრთებ გაშლილი ამობრწყინდება.

ავტორი: მ.თუთისანი