–დიტო არ მომწონს შენი საქციელი,ძალით რატომ ჩამსვი მანქანაში?!
საკმაოდ გაღიზიანებული ველაპარაკები.
–არც მე მომწონს შენი ...გავისეირნთ.
–არა!მირჩევნია სახლში წავიდე...გულახდილობისთვის ბოდიშს გიხდი მაგრამ შენთან ერთად არ მსურს ყოფნა.
სახეზე წყენა ეწერება მაგრამ თავს ერევა და მიღიმის.
–კაი.შენი გულახდილობა იმასთან არაფერია რაც ჩემი სურვილი გაგანდე.არა?
–ჰო.ასეა იმასთან არაფერია.
მანქანას ძრავს და მივდივართ.
–კაი სახლში წაგიყვან.
ვსო ,მორჩა ჩვენი ბოლო გასეირნება ერთად.მე კი რამხელა იმედებს ვამყარებდი,ამ დღესთან დაკავშირებით...
–რაზე ფიქრობ?
ფიქრებიდან მისი მზრუნველი მბარიტონი მარკვევს.
–შენზე.
–ჩემზე?!(განცვიფრებას ვერ მალავს)
–ჰო შენზე.
–რაას?
–გყვარებია?
ის კიდევ უფრო იბნევა და გაფართოებული შეშფოთებული თვალებით მომჩერებია.
–სიყვარული?ვფიქრობ,ლტოლვა,ვნება,მოფერება და პარტნიორის გაგება.მაშინ ჰო ალბათ კი,ერთი ორი მყოლია ასეთი ვის თანაც თავს კარგათ ვგრძნობდი.
ღრმად ვსუნთქავ რომ ჩემი ტკივილი არ შემამჩნიოს.
–ეგ მხოლოდ სექსია...სასიამოვნო...მე სულ სხვა რამეზე გელაპარაკები.მუცელში სასიამოვნო ჟრუანტელზე,გული გაასმაგებულ ცემაზე,დღე და ღამე მასზე ფიქრზე და უიმისოდ სიცოცხლის შიშზე.
გაკვირვებული,ანთებული თვალებით მიყურებს
–ალბათ შენ გყვარებია...რადგან ისეთი თვალებით,ისეთი თბილი ხმით ლაპარაკობ...
ჰო სულელო მყვარებია,სიგიჟემდე მიყვარხარ.სულის ტკივილამდე,მაგრამ ჩემს გრძნობებს ვერ გაგიმხელ,ვერასოდეს.
–ჰო,თუ არ გიყვარს ვერც შეიგრძნობ.
ჩვენს შორის საშინელი,აუტანელი სიჩუმე ჩამოვარდა...შიგადაშიგ მის მწველ მზერას ვგრძნობდი მაგრამ ხმას არც ის და არც მე არ ვიღებდით.როგორც იქნა მოვედიტ.
–დიტო მთელი გზა იერთ რაღაცაზე ვფიქრობ.
–მართლა?და რაზე?
ჯიბიდან ტელეფონს ვიღებ და აკანკალებული ხელებით ვაწვდი.
–ვფიქრობ ეს შენ გეკუთვნის.
ვხედავ სახეზე როგორ წითლდება,ასე მაშინ ემართება როცა ძალიან,ძალიან ბრაზდება.ვიძაბები მაგრამ უკან დახევას არ ვაპირებ.
–დიტო,გთხოვ გამომართვი რადგან...
–სანდრა ვიცი,ვიცი რომ ფიქრობ ეს საჩუქარი სხვა გეგმეთან დაკავშირებით მოგეცი ...მესმის შენი.მაგრამ ეს ასე არაა და ამას არ ავიღებ რადგან ის უკვე შენია.არ გინდა?დალეწე,გადააგდე მაგრამ მე არ ავიღებ.
სახეზე აწერია რომ ყველანაირად ცდილობს სიმშვიდე შეინარჩუნოს.მაგრამ ჩემი გამომეტყველებით ხვდება რომ ეს დიდხანს არ გასტანს.
–მაგრამ მე...აღარაფერში მჭირდება...შენ აღარ შეგეხმიანები,არ მინდა რომ შეგეხმიანო.სხვა რაღაში გამომადგება?!
დაბნეული ვებურტყუნები.
ის კი მშვიდად მისმენს და მიღიმის,თავდაჯერებული მიღიმის.
–ჩვენ შევეხმიანებით ერთმანეთს..მეგობრულად.
მისი სიტყვებისგან ნერწყვი მცდება და ახველებული შევყურებ.
–მეგობრები?!ნუთუ მეგობრებს ისეთი სურვილები აქვთ როგორც შენ?
–და როგორც შენ!(ეს უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა,ან ხმამაღლა მოუვიდა გაფიქრება)
მე კი უფრო გაოგნებული ვუყურებ.
–რათქვი?
–სანდრა შენ ხომ დღეს გულახდილი ხარ,მოდი აღიარე რომ შენც გიზიდავ.
–რა...რა...არ სულელი ხარ!
განაწყენებული სასწრაფოდ გადავდივარ მანქანიდან,ისიც უკან მომსდევს.
–სანდრა,ვიცი,ვგრძნობ რომ...ეს შენი კოცნისას ვიგრძენი.
–ვერაფწერიც ვერ იგრძენი.თავი დამანებე გთხოვ!
–არ მინდა ჩემზე ნაწყენი იყო.ახლა წავალ მაგრამ...
–არავითარი მაგრამ!შენთან შეხვედრა აღარ მინდა...ყოველშემთხვევაში ამ ეტაბზე მაინც.
დანებებული თავს მიქნევს,ხელებს ჰაერში წევს და თავ მიკრავს.
–კარგი...კარგი,წავალ და ცოტას გაგეცლები
–ასე აჯობებს.
დაუმშვიდობებლად ვაქცევ ზურგს და სხლისკენ რაც შეიძლება ჩქარა მივდივარ.საშინლად განადურებული ვარ,არ ვიცი დიტოს გარეშე თავს როგორ ვიგრძნობ.მაგრამ მის გარეშე ცხოვრებას უნდა მვეჩვიო.
საწოლზე მოკუნტული ვწევარ და უაზროდ ვტირი.
ტელეფონის ზარი,მესმის შორიდან და თავს ძალას ძვლივს ვატან რომ ავდგე და ვუპასუხო.
–გისმენ მარიამ.
–სანდრა...სანდრა კარგათ ხარ?
–არაუშავს გადავრჩები.
–რამოხდა?
–დავშორდით...უფროსწორად მითხრა რომ არ ვუყვარვარ.
–ჯანდაბა!იმაზე უარესი დებილი ყოფილა ვიდრე მეგონა.
–რას გულისხმობ?
–რას და აღიარება არ უნდა რომ უყვარხარ!არადა ეს ზუსტად რომ ასეა...
–მარიამ!აღარ მინდა ფუჭი იმედებით თავი გამოვიტენო...ასე აქამდეც უნდა მეფიქრა!დამთავრდა მას აღარ შევხვდები,ყოველ შემთხვევაში იქამდე სანამ თავის კონტროლს არ ვისწავლი.
–კი მაგრამ..ეს შენ არ გჭირდება.
–გაჩუმდი გთხოვ.
–კაი რადგან ასე გინდა.
–შენ რას შვრები?(თემას ვცვლი,და კარგათაც ვახერხებ,გაბრწყინებული ხმით იყვება აკომ როგორ მოართვა ყვავილები,როგორ უძლიერესად უყვართ ერთმანეთი.მისი სიმშვიდე მეც მედება და შედარებით ვწყნარდები.)
–კაი მარიამ უნდა გავტიშო,კარგათ,მერე სეგეხმიანები კაი.
–გინდა შენთან ამოვიდე?
მინდა ჰო მინდა!მინდა ჩამეხუტოს და დამამშვიდოს.
–ნაყინს წამოიღებ?(გახარებული ვეკითხები)
–შოკოლადის?(ისიც არანაკლებ სიხარულიდ მიბრუნებს პასუხს)
–არა ვანილის!
–კაი მაშინ შერეულს წამოვიღებ.
.............
მთელი ღამე ლაპარაკში გავათენეთ,ძალიან მიხარია რომ ჩემს გვერდითაა მარიამი.ვგრძნობ რომ აღარ გამიჭირდება.
დილით ყავას ერთად ვსვამტ და მარიამი სამსახურში მიდის.
...................
არ ვიცი რამდენი დრო გავიდა მე თუ მკითხავთ,საუკუნე ან იქნებ 2_3 საუკუნე,მაგრამ 3კვირაა შუაში გასული რაც დიტო არ მინახავს,3 კვირის განმავლობაში 2სმს.გამომიგზავნა რომელზეც პასუხი არ გამიცია,თითოს შევეგუე მაგრამ ერთი წამიც არ გასულა მასზე რომ არ მეფიქროს.
დღეს მაღაზია ადრე დამატოვენინეს თამარმა მითხრა,რაღაც აღწერააო,9ზე თავისუფალი ვიყავი,სახლში წასვლა არ მინდოდა და მარიამს დავურეკე.
–სანდრა!
–მარიამ,რაღაც აღწერააო და გამომიშვეს...რას შვრები?თუ აკოსთან ერთად არ ხარ...დღეს თუ არ ხვდები ხომ არ გაგვესეირნა?
–კაი აზრია...მე აკო და ბიჭები კუბში მივდივართ და შენც წამოდი.
–ბიჭები?ვინები?
–სანდრა,არ ვიცი ალბათ დიტოც იქნება იქ,მაგრამ ბოლოს ხომ უნდა ნახო არა?
–არა არ მინდა...კაი თქვენ გაერთედ.
–სანდრა ხომ იცი რომ აღარ მოგეშვები?ის შარვალი და მაისური ჩაიცვი ახლახანს რომ იყიდე და გამოგივლით მე და აკო კაი?
–კი მაგრამ...
–არავითარი მაგრამ დროზე მიდი და მოვალ მეც მალე.
მარიამი ხომ მარიამია...თუმცა მეც მინდა წავიდე და გავერთო,ბოლოს ხომ მაიცც გადავაყრები სადმე?თანაც ჩვენ უკვე ერთი სამეგობრო გყყავს და ეს გარდაუვალი იქნება.
მარიამის სურვილს დავემორჩილე და ჩემი ლურჯ ტანზე მომდგარ ნაჭრის შარვალს ვიცმევ. ჭაობის ფერ მაისურს და ამავე ფერის ,დაბალ ძირიან ფეხსაცმელს...მოიცა მარიამი რას ეძახის?ჰო!ბალეტკებს.თმები გავიშალე და სარკისწინ ვპოზიორობ მარიამი რომ მადგება ტავზე.
–ჰა დროზე გველოდებიან ქვევით...ოჰო რალამაზად გამოიყურებით სანდრაა?!
ეშმაკურად მიღიმის.მიყვარს,ეს გიჟი გოგო ძალიან მიყვარს და მეამაყება რომ ჩემი დაა...
–მოიცა პიჯაკს ავირებ და...
–არა არა გვჩქარება,თანაც გარეთ ცხელა...
ხელიდან მათრევს და ძალით გავყავრ.
აკოს მანქანაადა ვმშვიდდები.
–სანდრა!როგორ ხარ ლამაზო?(აკო მკოცნის და თბილ;ად მიყურებს)
–მშვენივრად!შენ?
–მეც!მოდი ახლა დროზე წავიდეთ კაი?დასხედით.
–იცი სანდრა ძალით წაოვიყვანე არ უნდოდა წამოსვლა.
–მართლა?რატომ სანდრა?..ვიცი შენ და დიტოს შორის რაღაც...
–არა აკო მე და დოტო არ ვარსებობთ.მე მე ვარ დიტო დიტო.
სარკეში ვხედავ რომ ეღიმება,მანქანას ავტო სადგომზე აყენებს და ვჩერდებით.
აქედანვე ისმის მუსიკის გამაყრუებელი ხმა.უამრავი ხალხი ირევა.უცებ სურვილი მიჩნდება რომ დავლიო.ჰო!დალევა მინდა მინდა ერთი ღამით მაინც დავივიწყო ჩემი პრობლემები.
მინდა და დავლევ კიდევაც!
ნელნელა ხალხის ტალღას ვარღვევთ და ბიჭების მაგიდას ვუერთდებით.გეგა,ლაშა გიო და კიდევ რამდენიმე ადამიანია ვისაც მე არ ვიცნობ,მარიამი მათ კოცნის აკო ხელს ართმევს.
–სანდრა გაიცანი ეს ლაშაა,ეს გივი და ეს ვასილია.
–ხელს მართმევენ და თბილად მიღიმიან.შეძლების დაგვარად ვუღიმი და თვალებიტ დიტოს ვეძებ როგელიც არ სჩანს.ან იქნებ არცაა აქ?
–სნდრა რას საქმიანობ?
ინტერესით მაკვირდება ვასილი.და სანამ პასუხი გავცე მარიამი მასწრებს
–ჩემი შემცვლელია!
–მართლა?(ისე იოცებს მარიამს ზედაც არ უყურებს აი მე კი ლამისაა თვალებით შემჭამოს)
–დიახ იქ ვმუშაობ(აწითლებული ვპასუხობ)
ისე მოხდა რომ მარტო დავრჩით ე და ვასილი,მარიამი და ბიჭები საცეკვაოდ გავიდნენ.ის კი იმდენ კითხვას მისმევს ლამისაა თავი ამხადოს!
–ესეიგი სწავლა მალე გეწყება?
–ჰო,2კვირაში,წესით ახლა უნდა დამწყებოდა მაგრამ გადაგვიტანეს.
–კაია არდადაგებს გაიხანგრძლივებ.
–მე ეს არ მჭირდება...მინდა მალე დაიწყოს სწავლა!
–მართლა?...თუ გინდა შთაბეჭდილება მოახდინო ჩემზე?(ეშმაკურად მიღიმის.მე კი გაბრაზებული ვაჟინდები თვალებში)
–არაფერშ არ მჭირდება...ვინმეხზე შთაბეჭდილების მოხდენა,მიპასუხე და გაგეცი პასუხი!
თავს ვარიდე და აქეთ იქით ვიხედები,ვგრძნობ როგორ მიყურებს მე კი ვაიგნორებ და ხალხს ვათვალიერებ.ცებ დიტოს მზერას ვაწყდები,გაკვირვებული მიყურებს...ნეტა დიდიხანია რაც მიყურებს?...ეს ვინაა?ვიღაც გოგო ხელიდან ისე ითრევს ამისაა მოაწყვიტა.დიტო უღიმის და რაღაცას ელაპარაკება,გოგო თავს უქნევს მერე კი ვნებიანად კოცნის და სადღაც მიდის.დაბნეული დიტოს მზერა კი გვიახლოვდება.მე თვალებს ვხუჭავ რომ გონებიდან როგორმე ამოვიგდო წეღანდელი სცენა.რომელმაც გული შაშინლად მაკინა.
–ვასილ?!სანდრა აქ რას აკეთებ?!
–ვაა დიტოო!როგო ხარ ძმა!
დაბნეული თავს უკრავს და დაჟინებით მაკვირდება.
–კარგათ ვასილ შენ რას შვრები?სანდრასთან ერთად...საიდან იცნობ?
–სანდრას ტო?მაგარი გოგოა არა?
თვალებს ხუჭავს,თითქოს რაღაცის წარმოდგენას ცდილობს და შიში ესახება.
–სანდრა!აქ მარტო ხარ?
–არა...ვასილთან ერთად და,შენ?
გაკვირვებული ჯერ მე მერე ვასილს და ისევ მე მაკვირდება.
–ჰო!არა!...საიდან იცნობთ ერთმანეთს?
გაბრაზდა?ჰო თანაც საშინლად,სახე გაუწითლდა ყბები დაეძაბა და თითქოს მუშტებიც შეკრულიაქვს...მაგრამ რაზე ბრაზობს?ჩემზე?ვასილიზე?
არ ვიცი ვასილი როდის გავიდა ფიქრებიდან მის ხელის შეხებას ვგრძნობ,ვგრძნობ ჩემი გაყინული სისხლი როგორ იწყებს დუღილს.გაჩერებული გული კი ფეთქვას.
–როგორ ხარ?(საშინლად ვნებიანი ხმით მჩურჩულობს ყურში.აწითლებული აცახცახებული ნერწყვს ძვლივს ვყლაპავ გამომშრალ ყელში)
–კარგათ.
–მე კი არ მომწონხარ...ცუდად გამოიყურები.
გაკვირვებული ვუყურებ და ვცდილობ გავაანალიზო რა მითხრა.
–არა ცუდად გამოიყურები იმიტომ რომ გამხდარხარ და ფერიც არ გადევს სახეზე,თორემ ისე ისევ იდიალურ ფორმაში ხარ.(მშვიდად მიხსნის)
–მადლობა დიტო.
–რატომ არ მპასუხობდი?
–შენი აზრით?
–ჩვენ ხომ შევთანხმდით რომ მეგობრები ვიქნებოდით?
–მეგობარი ასე ვნებიანად არ ესაუბრება თავის მეგობარს.
ირონიულად მიღიმის
–ასე ძაან მემჩნევა.
–ჰო დიტო ამას ვერ მალავ.მეგობარი ვირ ვიქნები შენი რადგან სახეზე გაწერია რომ ჩემთან მარტო სექსი გინდა.
სახე ეცვლება ირონიული ღიმილი სახეზე ეყინება.ხელს მაგრად მიჭერს მაჯაზე და თავის სხეულზე მაკრავს.ღრმად სუნთქავს.
–ჰო მინდიხარ!მაგრამ არა ისე უხეშად როგორც შენ ამბობ.მაგიჟებ!მაგ ტუჩების დაგემოვნება მინდა ახლავე.
ახლავე?აააქ?არა...არა!
–მართლა?და შენი მეგობარი გოგოს ტუჩები არ გყოფნის?ვერ გაგაძღო?
იღიმის ირონიულად და უკვე მაღიზიანებს მისი ირონია.
–შენი ტუჩების გემოს ვერცერთი ვერ შეედრება.3კვირის მანძილზე იცი რამდენის დავაგემოვნე მაგრამ ახლოსაც კი ვერ მოვა.(უფრო მაგრად მიკრავს სხეულზე,და ჩემსკენ იწევა.მაკოცებს...ახლა მაკოცებს.გულს ყელთან ვგრძნობ.რავქნა?
უკანასკნელ გამბედაობას ვიკრებ და როგორც იქნა ვშორდები.
–დიტო!რას...რას აკეთებ გაგიჟდი?
იღიმება და დასრესილ პერანგს ისწორებს.
–მგონი კი!