-ბუნებრივია-განაგრძო საუბარი-შესაძლოა,მე არ ვიყავი საკმარისად ფრთხილი.
-დაივიწყე-მხოლოდ ეს ვუპასუხე.
„სექსის გამო მოვიდა“-ავფორიაქდი.
-ელიზა-თავი მკერდზე მომაყრდნო..ალბათ,გულის ფეთქვას უსმენდა.
-წამოდი,დავიძინოთ-ოთახისკენ ვანიშნე.
-კარგი-გამომყვა.
-საშხაპე აქეთაა..აი,პირსახოცით-ვესროლე,მე კი ლოგინში ჩავძვერი.
მალე ისიც დაბრუნდა,ზეწარში შემოძვრა და თბილად შემომხედა..ისევ უწინდელივით მწვავდა მისი მზერა.
ხელი წელზე შემომხვია და თავი მხარზე ჩამომადო.
-ნიკა-მისკენ მივტრიალდი და მივეკარი.
-მიყვარხარ.
-ახლა დამეძინება-გავუღიმე და თვალები დავხუჭე.
სიზმრებში სხვაგან ვიყავი..ვხეავდი სხვადასხვა ფრად მოჭედილ ცას,მაგრამ ვერ ვარჩევდი მათ..მას ხომ ცისკროვნების აღსავსე ალმური მოსდებოდა.
არ მჯეროდა,თუ ოდესმე ვინმე ასე შემიყვარდებოდა.სიტყვებითაც ვერ გადმოვსცემდი ამ ყველაფერს..
დილას ადრე გამეღვიძა.ნიკას ისევ ეძინა.ნელა ვუსმენდი მის სუნთქვას,ვუყურებდი,თუ როგორ მიეხუჭა თვალები.
მერე ავდექი.საუზმე მოვამზადე და ლოგინში მივუტანე.ცხენივით დავაჯექი მუცელზე და კოცნით გავაღვიძე.
-ელიზა...
-გაიღვიძე,მძინარა.
-უიმე...
-ჭამე.
გამიღიმა.
ცოტა ხანში ავდექით...რაღაც კომედიას ვუყურეთ და თან ნიკას პირში პოპკორნს ვატენიდი.ჩვენი პირველი პაემანი გამაგხსენა.
-ელიზა,გახსოვს,მაშინ...
-რა დამავიწყებს-გავუღიმე.
თვალები უციმციმებდა.ვგრძნობდი,მისთვის როგორი მნიშვნელოვანი ვიყავი.ალბათ,როგორ უნდოდა გამნეორებულიყო მაშინდელი ღამე,მაგრამ არ მეუბნებოდა,არ უნდოდა ჩემი წყენინება..ხვდებოდა,რომ მეშინოდა..
-რაზე ოცნებობ?
-მე?
-ჰო,შენ,ელიზა.
-არ ვიცი,ასე კონკრეტულად რა გიპასუხო...შენ?
-ამ წამს?
-მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ,აღარ ვიცი..მას მერე სულ მასთან საუბარზე ვფიქრობ..შენ?
-მეც ის მინდა,რაც შენ...
-რა საყვარელი ხარ,ნიკ,იცოდე,ნეტა...
-სალომე სოფელშია?
-კი,სოფელშია.
-მისმინე,ახალი ამბავი მაქვს.
-რა?-თვალებდაჭყეტილი მივაშტერდი მის სახეს,რომლის ცვლილებაც აშკარა იყო.
ბილეთები ამოიღო საფულიდან.
-ეს რა არის?
-ბილეთები ჰავაის კუნძულებისკენ.
-ღადაობ? ალბათ,შენი სოფლისკენ მიმავალ მატარებლისაა.
-არა,არ ვღადაობ..დააკვირდი,აბა.ელიზა.
გამოვსხტაცე...ჩემს აღფრთოვანებას სზღვარი არ ჰქონდა..
-ეს რატომ?
-მიყვარხარ..
-მეც..
-ხვალისთვისაა.საღამოს მივფრინავთ,გესმის?-საკოცნელად წამოიწია...
გამაბრუა...ბილეთები? ეს ხომ ჩემი ოცნება იყო...ნუ,ერთ-ერთი ოცნება...შესანიშნავ დროს გავატარებდით...სალომეს დავურეკე,დედასაც...ძალიან მიხაროდა..დედაჩემის სიხარულსაც არ ჰქონდა საზღვარი.
საზღვრებს სცდება ხშირად ბედნიერება...ზიგჯერ ისეთი ლამაზი ყველაფერი..იქნებ ბედნიერება,მართლაც წვრილმანებშია? არ,ვიცი..ალბათ,დაზუსტებით ვერ გასცემს ადამიანი პასუხს ამ კითხვას,მაგრამ უბრალოდ ზოგჯერ ისეთი ფერადია სამყარო,რომ მინდა ვიყვირო,რომ ცხოვრება მშვენიერია..
მეორე საღამოს თვითფრინავში ვისხედით....ის უკვე ემზადებოდა ასაფრენად...ეს ჩემი პირველი ფრენა იყო...ნელ-ნელა ვიწევდით მაღლა...თითქოს ღრუბლებთან ახლოს ვიყავით...
-ჩვენი ბედნიერება,სიყვარული...ღრუბლებისკენ მიიწევს..-ნიკას გავხედე.
-სცდება კიდეც,ელიზა.
ამ დროს სტიუატერსამ გამოიარა:
-შამპანურს დალევთ?
-სიამოვნებით-გავუღიმე მე.
-მისთვის არ შეიძლება-სერიოზული სახე მიიღო ნიკამ.
-რატომ?-ირონიით გავხედე.
-ორსულადაა.
-ღადაობს-გამოვართვი ჭიქა და ნიკას ალმაცერად შევხედე.
-ელიზა,მაგიჟებ...
თავი დავადე.
-მომიყევი რამე შენზე.
-მე?
-რაც გინდა.
-იცი ბავშვობაში რას ვაპირებდი?
-რას?
-პარაშუტით მემოგზაურა მსოფლიოს გარშემო და იდეალური მამაკაცი მეპოვნა და შემდეგ მასზე მექორწინა.
ნიკას სიცილი აუტყდა:
-სეროზულად?
-კი,სერიოზულად.
-ვაიმე,მოდი ჩემთან-თმებში დამიწყო ხელების ფათური.
დილას უკვე ჰავაიზე ვიყავით.ხუთვარსკვლავიანი სასტუმრო კარგად ჟღერდა...
-შესანიშნავია..
-ეს არაფერია.იცი,რა ზღვა და სანაპიროა.
მოწყობის შემდეგ გავედით ნაპირზე.მართლაც,ულამაზესი ყო ყველაფერი..
ქვიშა სულ სხვა ფერის იყო..რარაც მზესავი ანათებდა...თითქოს გამჭვირვალე გარემოს წმნიდა...
-ჩავიდეთ?
-კი.
ცოტა ხნის მერე შეჩერდა.
-ულამაზესი ხარ.სუპერმოდელობაზე უარს არ გეტყოდნენ.
-ბანალურად ჟღერს...რამდენჯერ მომისმენია-გავუღიმე.
-შენი საქმე არაა,ჰო?
-ჰო.
ჩემს ჭრელ საცურაო კოსტუმს თვალს ვერ აშორებდა.
-ძალიან გიხდება.
-სალომემ მაყიდვინა.
-ყოჩაღ მაგას..წამო ჩავიდეთ-ხელი დამტაცა.
-დამსვი.
ტალღები არც ცისფერი იყო და არც შავი,ვერც უფეროს დაარქმევი...მისი ფერები ერთმანეთს ერწყმოდა და მზის შუქზე რაღაც არაამქვეყნიურს ემსგავსებოდა.
შემდეგ შეზლონგებზე მოვკალათდით.ნიკა დამცავს არ ისვამდა.
-წაისვი,თორემ სახეზე ნაოჭები გაგიჩნდება.
-.
-კაი,რა.
-შენ ხომ მაინც ეყვარები.
-ნიკა!
-კარგი,ჰო.
ჯერ სახეზე წავუსვი და შემდეგ ტანზე.
საღამოს რესტორანში შევედით,უცხოური კერძები დავაგემოვნეთ.ძალიან მოგვეწონა.როგორც ცანდა,ნიკაც პირველად იყო ჰავაიზე.
ერთად ვსეირნობდით,ვერთობიდით..ვეცნობოდით ახალ გარემოს..ის მუდამ სიუპრიზებით იყო სავსე.
ბოლო საღამოს ზღვის ნაპირზე ვისხედით..გარშემო არავინ იყო..12 საათს გადასცდენოდა და ზღვა ოდნავ ღელავდა კიდეც.
-როგორ ღელავს..
-შენი თმებივით-ნიკას სახეზე აღფრთოვანება ეხატებოდა..
-დილას მივფრინავთ...მომენატრება აქაურობა..
ნიკას არაფერი უთქვამს...კოცნა დამიწყო..ყურთან მკბენდა..
ისე ვნებიანად მკოცნიდა...ათამაშებდა ისეთად ტკბილად და გამაოგნებელ ტუჩებს...შუბლიდან კისრამდე ჩავიდა..საშინლად სასიამოვნო შეგრძნებები მეუფლებოდა...მეც ავყევი..
„ნუთუ,იგივე უნდა განმორდეს?“-ვკითხე თავს,მაგრამ ამაზე მეტჯერ აღარ მიფიქრია..უბრალოდ მისით დავიწყე ტკბობა.
როგორი ვნებიანი იყო,მისი ერთი შეხებაც კი ამაღელვებელი..ისე აცხრებოდა ჩემს სხეულს,როგორც უდაბნოდან ახლადდაბრუნებული მდინარის ცივ წყალს.
თუმცა შეყვარებულს მუდამარ სწყურია ვნება და ადრენალინი?დიახ,ასეა...
მისი ფეხები ჩემსაში იხლართებოდა და რა იქნებოდა შემდეგ?
ის გაჩერებას არ აპირებდა და განა მე მინდოდა ეს?
გარშემო არავინ იყო..მხოლოდ მისი და ჩემი სუნთქვის შერწყმა მესმოდა..ორივე მათგანი აჩქარებულიყო...სხეულის რეაქცია..თითქოს სიყვარულის იდელიას ქმნიდნენ ისინი...
სახის ყველა კუნთისა და ნაკვთის კოცნას აგრძელებდა...კისრიდან მუცელზეც ჩამოვიდა და ჩემი სხეულის ტალღებში მზესავით დაქროდა...მისი ტუჩები თითქოს სიცოცხლის უნარს სძენნენ მას.
ორივეს ვნება მოგვძალებოდა..ჩემი თვალები ამას გასცემდა და მისაშიც იმასვეს ვკითხულობდი..
„ბიუსჰალტერი მეცვა,თორემ მკერდიც გასცემდა“-გავიფიქრე და ცოტა ხნის მერე ზედის გახსნა დამიწყო.
„ეს მინდოდა“-მაგრამ არ შევწინააღმდეგებოვარ...ზურგზე მისვამდა ხელებს...რამდენიმე წუთიც და მკერდზე მეამბორებოდა მისი ბაგეები...გამაჟრიალა..თავიდან ფეხებამდე...თვალებში ვუყურებდი და საშინლად მწველ ვნებას ვგრძნობდი..მის სხეულს ჰავაის ქვიშის სუნი ასდიოდა და ეს უფრო მაგიჟებდა..ეტყობოდა,რომ მის თითოეულ ქმედებაში გრძნობები ჰქონდა ჩაქსოვილი..მის ძეირ ზურგს ხელით ვეხებოდი...მისი სხეულის თითოეულ კუნთს შევიგრნობდი და,აი,ჩემმა ხელებმაც უმისამართოდ აიღეს გეზი...მისი სხეული ხომ მხოლოდ ჩემი იყო...ისეთი შეგრძენება მქონდა,თითქოს ბავშვი ვიყავი და მთელი სათამაშო სივრცე მე დამიტოვეს...
მისი ბაგეები ზედმეტად სათუთი მეჩვენებოდა...დატყვევებული ვიყავი და თავში ადრენალინი მძაფრად მირტყამდა..
ცოტა ხანში სრული თავისუფლება ვიგრძენი..რადგან აღარფერი შემომრჩენოდა ტანზე..გარდა მისი სხეულისა,რომელიც სამკაულივით შემომხვედა,ყველაზე ძვირფასი სამკაულივით.
ფეხები წელზე შემოვხვიე.
ნიკა ენას აქტიურად იყენებდა..შევეცადე გავააქტიურებულიყავი..უფრო ახლოს მივიწიე..მისი სველი სხეული მეხებოდა,ვგრძნობდი,როგორი სასიამოვნო იყო მისი გრძელი თითების შეხება,რომელიც ჩემს სხეულზე სრიალებდა.
ხან მკბენდა და ხან მკოცნიდა..როგორც ჩანდა,არ ჩქარობდა.
ჩემდა უნებურად სიამოვნებისგან ხმების გამოცემა დავიწყე:‘’ჰჰ’ … ‘’აჰ’’.
ახლა აღარ ვგრძნობდი იმას,რასაც მაშინ.ეს ყველაფერი გაცილებით სასიამოვნო მეჩვენა...აღარანაირი ტკივილი...
სასიამოვნო ტალღებს კვლავ განაგრძობდა ის.
-შესანიშნავია-ეს სიტყვა რამდენჯერმე აღმოხდა.
მე არაფერი მიპასუხია..ისედაც გრძნობდა,რომ მისი ალერსი მაგიჟებდა.
დილას ადრე გაგვეღვიძა..ისევ იმავე ადგილას..
„რა ლამაზი კანი აქვს...როგორი სათნო“-სახეზე საჩვენებელი თითით მეფერებოდა ნიკა.
-გამარჯობა-ელიზა.
-ჩავიცვათ-ავდექი.
-მინდოდა,არასდროს დასრულებულიყო-გამიღიმა და ტუჩები მომაგება.
სიყვარულისგან თავს არ ვგავდი და ან უფრო ვგავდი...ორივესთვის უმაღლესი ჭეშმარიტი სიყვარული გამხდარიყო...სიყვარული და ერთმანეთი...
ჩვენი პირველი სერიოზული საიდუმლო გახდა ის,რომ გვქონდა სექსი.ეს ხომ ის თემაა,რომელზეც საზოგადოება საშინლად დავობს...
ქორწილამდე სექსი არ შეიძლებაო..ამის არგუმენტად ზოგს რელიგია აქვს..ყველასთვის ცნობილი იქნება,როგორ უყურებს მართლმადიდებლული ეკლესია ამ საკითხს..ზოგი რელიგიით უარყოფით ამოწმებს,ღმერთი ამბობს ბედნიერი იყავიო და განა სექსი არაა ბედნიერებაო,მაგრამ ეს ხომ ყველაზე უსუსური არგუმენტია...
მასე,შესაძლო,შენთვის ბედნიერება იყო ქურდობა,ათასი რამ,თუნდაც ტატუს გაკეთება,მაგრმა ეს მაინც ცოდვაა...შენთვის ბედნიერება იქნებ კაიფია და ან ლოთობა...
უმეტესობა საზოგადოების აზრს მიჰკედლებია და ეს არის მათი არგუმენტი.
ზოგი ტრადიციულია.
ზოგი კი სიყვარულს,იყენებს არგუმენტად.
არ ვიცი,რომელი მათგანია მართალია,მაგრამ არც ვაპირებ ამის გარჩევას და ზემდეტ ფიქრს.
-შამპანური გინდათ-სტიუარტესა ჩვეული კითხვით მოვიდა ჩვენს ადგილთან.
-დიახ-გავუღიმე.
ნიკა მთელი გზა რაღაცას კითხულობდა,მე კი საშინლად დაღლილს მის მხარზე მეძინა.
ჩასვლა არც ერთს გვიგვრძვნია.დრო იმდენად სწრაფად გავიდა,რომ ჩამსხდრები არ ვიყავით და უნდა ვდგებოდით ჩვენ ჩვენი ადგილებიდან.
ნიკა ყურებამდე მიღიმოდა.ვგრძნობდი,როგორ მიყვარდა...ეს ყველაფერი ჩემთვის გასაოცარი შეგრძნება იყო...თითქოს ეს იყო ჩემი სამყარო და მის გარშემო მხოლოდ მე ვბრუნავდი..ის დედამიწა იყო..დედამიწა,რომელსაც მხოლოდ ერთი მზე ჰყვადა..და ეს მე ვიყავი...თუმცა პირიქით რომ ვთქვათ,არც ის იქნება ურიგო.
სალომე აეროპორტში დაგვხვდა.
-გამარჯობა,ელიზა-გადამეხვია.
-სალომე,ეს ნიკაა.
-ნიკა.ეს სალომე-ერთმანეთი გავაცანი.
-ახლა უნდა ვიცნობდე-სალომემ ცოტა არ იყოს წაიკეკლუცა.
ცოტა მოვწესრიგდით,დავლაგდით და მერე სალომესთან ერთდ დივანზე დავჯექი.
-რამეს დალევ?
-არა,არ მინდა-მართლაც,არაფრის თავი არ მქონდა.
-როგორი დრო გაატარეთ?
-სიზმარშიც ვე ნახავ.
-ძალიან მაგარია.
ჩევნმა სიყვარულმა გეზი აიღო...
იმ საღამოსვე ვგრძნობდი,რომ მის გარეშე ვერ მითმენდი,მაგრამ განა სიყვარული იმისთვის არაა,რომ ორმაგად იწვოდეს ორივე გული ერთი და იმავე გრძნობით..ნიკაც იმავეს გრძნობდა.
იმ საღამოს გამომიარა:
-ელიზა..
-ნიკ,მხოლოდ ახლა გამახსენდა,რომ რაღაცს საბუთებზე ვარ წასასვლელი.
-წავიდეთ.
ყველაფერი საათნახევრში მოვაგვარე,მერე ფილმს ვუყურეთ.კინოთატრ „რუსთაველში“ რაღაც რომანტიკა გადიოდა.სახელი კი დამავიწყდა,მაგრამ ძალიან ამაღელვებელი იყო.მისი მსვლელობის დროს ხელს ვერ ვუშებდით ერთმანეთს და თბილად გადავხედავდით ხოლმე.
ნიკას სოფელში გავატარეთ დანარჩენი დრო..
თოთოეული წამი შესანიშნავი გამოდგა..თუმცა განა ეს ერთი სიტყვა ამ ყველაფრისთვის საკმარისი იყო? არა,სრულებითაც არა..
სიყვარულით დაბრმავებულები ჩამოვედით თბილისში აგვისტოს ბოლოს.
-გაგიჟებით მიყვარხარ-ნიკა ალმოდებული თვალებით მიყურებდა..მეგონა გასკდებოდნენ და მათი სხივები შემომეფრქვეოდა.
ეს გასაოცარი რამ იყო...
-მეც,ნიკა...
ის ყოველ დღე უფრო და უფრო მაგიჟებდა.ერთ დღეს,როცა რამდენიმე საათით სხვაგან იყო.ეს იშვიათი შემთხვევა გახდათ,რადგან ჩვენ ორინი ერთნეთის გარეშე იშიათად თუ ვატარებდით დროს,რადგან ციკლი არასდროს მიცდებოდა ამდენი ხნით,ტესტის ყიდვა გადავწყვიტე.
შეშინებული ვიყავი..
„ორი კვირა?იმედია,არ იქნება...გთხოვ,არა“-ამ ფიქრებში სახლში აქეთ-იქით დავდიოდი.დედაც წასული იყო და ხმამაღლდა ფიქრში ხელს ვერავინ შემიშლიდა.
თავს რაღაც განსხვავებულად ვგრძნობდი...ორსულობა..ამ სიტყვის გაგონებაც კი კანკალს მგვრიდა...

მიყვარხართ ძალიან..
თქვენი,მკითხველის, სიყვარული ყველაზე დიდი ბედნიერებაა.
ავტორისთვის.
იმედია,დააფიქსირებთ აზრს.
მადლობა დიდი.