აეროპორტში ვიყავი ჯერკიდევ ერთი საათი იყო დარჩენილი თვითმფრინავის აფრენამდე, არ ვჩქარობდით, ტირილით დავემშვიდობე დედას და სახლში გავუშვით, თავი გეგის მხარზე მედო და ვცდილობდი დავწყნარებულიყავი,
-ნახე ჩვენსკენ ვიღაც მოდის-დაიჩურჩულა გეგიმ, სწრაფად გავიხედე იმ მიმართულებით სადაც გეგიმ მიმითითა, მობეზრებულმა ჩავრგე გეგის კისერში თავი მტირალი ელენეს დანახვისას
-უთხარი რომ მძინავს-ყველაზე სულელური მიზეზი მოვიფიქრე
-ხატია-გავიგე ელეს ჩახლეჩილი ხმა
-ძინავს-სიცილით თქვა გეგიმ
-ნუ მასულელებ, ვიცი რომ ღვიძავს-შეუღრინა გეგის, სწრაფად ავწიე თავი
-რაგინდა?-უხეშად ვკითხე
-ბოდიშის მოხდა მინდოდა-დაიჩურჩულა და გვერდით მიმიჯდა
-გეგი ჩვენი წასვლის დრო არის ხო?-გავხედე გეგის და ფეხზე წამოვდექი
-ჰო წამო-ისიც ფეხზე ადგა და უკან გამომყვა. რამდენჯერმე გავაპარე მზერა ელესკენ რომელიც ისევ იქ იჯდა და ტირილით მიყურებდა
-რატო იჩხუბეთ თქვენ? ბაღიდან საუკეთესო მეგობრები არახართ?-გამომხედა გეგიმ
-დიტოს შეყვარებულია, თურმე მე მოვიგონე გატაცების ამბავი და შეყვარებული წავართვი, მისი შეყვარებული კი უცოდველი კრავია-ირონიულად ვუთხარი გეგის. თვალები მეხუჭებოდა ისე მეძინებოდა. ჯერ ვაჩეს სასამართლოს შემდეგ მთელი ღამე ტირილში გავატარე. შემდეგ მთელი დღე ბარგს ვალაგებდი და ღამის 2 საათზე კიდევ რეისი იყო. თვითმფრინავში რომ ავალთ კარგად უნდა გამოვიძინო,
-მოდი რა ჩამეხუტები-საწყლად ვუთხარი გეგის
-მოდი-სიცილით მითხრა და ხელი მომხვია. მეც წელზე მოვხვიე ხელი და თავი გულზე მივადე.
-ეხლაც მიკვირს როგორ გიძლებდი მთელი ორი წელი გამოდებილებული რო იყავი-თავი გავაქნიე და ღიმილით მოვშორდი.
-გაჩუმდი-წარბშეკრულმა მიბრძანა და ხელი ჩამკიდა. მალევე გამოაცხადეს ჩვენს რეისზე რეგისტრაცია, რომ გითხრათ სიხარულ ავედი თვითმფრინავშითქო მოგატყუებთ. მიჭრდა ჩემი ქვეყნის და ქალაქის დატოვება, ბევრი საყვარელი ადამიანი მეგულებოდა, მაგრამ მაინც ავედი! შემდეგ იყო დამღლელი მგზავრობა, მეძინა მაგრამ უფრო მოვითენთე. რომ ჩავედით პირდაპირ ახლად შეძენილი ბინისკენ ავიღეთ გეზი, დაღლილს ტაქსშიც გემრიელად დამეძინა, ბინა პატარა იყო ჩვენს სახლთან შეგარებით მაგრმ 2 ადამიანისთვის საკმარისი, 2 ოთახი, მისაღები, საერთო სააბაზანო და დიდი სამზარეულო, ორივე ოთახს აივანი ჰქონდა, მოკლედ კარგად მოვეწყვეთ, ერთ-ერთ პატარა ქალაქში ვიყავით. რადგან ზაფხული ახლოვდებოდა სკოლაში აღარ მივსულვარ, უბრალოდ ფრანგული ენის კურსებზე დავდიოდი მთელი ზაფხული, დავდიოდი რა დავდიოდით მე და გეგი, თავიდან სულ ვცდილობდით ერთმანეთში ფრანგულად გველაპარაკა რადგან ხალხთან ურთიერთობა არ გაგვჭირრვებოდა, შემდეგ შევეჩვიეთ და მშობლიურ ენას დავუბრუნდით. ხალხის გაოცებული სახე უნდა გენახათ ქართულად რომ დავიწყებდით საუბარს, ან თუნდათ ღამე რომ ვსეირნობდით და ქართული სიმმღერას წავიმღერებდით. მოკლედ რა! გეგი მუშაობდა! მე ვჭამდი! ამის გამო სულაც არ ვწუხდი, ბოლოსდაბოლოს პატარა და ვარ, მაგრამ დპირებული ვარ როგორც კი სრულწლოვანი გავხდები სამუშაოს დავიწყებთქო და დავიწყე კიდეც. კარგი ხელფასი იყო, ნუ მე მყოფნიდა, პლუს დედა გვიგზავნიდა ფულს ხშირად, რადგან მე მამას ვგავარ და გეგი დედას მას უფრო ეხერხება საჭმლის კეთება და არც წუწუნებს ისე მახვვედრებს საჭმელს ყოველ დღე, პირველი წელი? შეგუების ფაქტორი იყო. და ვაჩეს გარეშე ძალიან გამიჭირდა. მეორე? მეორე უკვე დამკვიდრება, ენის კარგად სწავლა და სამუშაოს ძებნა, მესამე იყო თუიყო, სამუშაოს პლიუს უნივერსიტეტი კიდევ კარგი კვირა დასვენების დღე იყო. კვირა დღეს მთლიანად ძილში და ძალების აღდგენაში ვკარგავდი, წლები სწრაფად მიზდევდა ერთმანეთს. მენატრებოდა ვაჩე, ყოველ ღამე მასზე ფიქრით ვიძინებდი და დილით მასზე ფიქრით ვიღვიძებდი. არ ვიყავი მოწყენილი და არც დეპრესიაში, მოთმინებით ველოდი იმ დროს როდესაც ის დაბრუნდებოდა. გახსოვთ? მითხრა თვითონ მოგძებნიო და მჯეროდა! მჯეროდა და რომც არ მოსულიყო სიცოცხლის ბოლომდე დაველოდებოდი, უკვე ძალიან მინდოდა დარჩენილი ორი წელი გასულიყო. მესამე წელი იწურებოდა გეგის რომ დაურეკეს დედაშენი ცუდადააო და გავვარდით პირდაპირი რეისით საქართველოში. 19 წლის ვიყავი, გეგი კი უკვე 28ის იყო და ხშირად ვეხუმრებოდი დაოჯახების საკითხზე. ის კი მეუბნებოდა რომ არ აპირებდა ფრანგი ქალის ცოლად მოყვანას. ქართული ოჯახი უნდოდა. ხო მოკლედ ეგრე იყო. პირველივე რეისით გავფრინდით საქართველოში და იქ ჩასულს დედა აეროპორტში დაგვხვდა, ჯანმრთელი და საღსალამათი. და მიზეზი არგაინტერესებთ? შვილები მოენატრა და ნახვა უნდოდა. სამსახურში შვებულება არ მისცეს და გადაწყვიტა ნებით თუარა ძალით მაინც ჩამოვეყვანეთ! ესეთი სულელი დედიკო გვყავს, იმ ღამეს ერთად ვიწექით სამივე. და-ძმა მონატრებულ დედას ჩახუტებულმა დავიძინეთ პატარა ბავშვებივით.
-გეგი წამოდი რა ქალაქი დავათვარიელოთ რა-ავწუწუნდი მე ვითომდა პირველად ვიყავი აქ და მარტო ვერ გავიდოდი
-მარტო გადი, ისე მომენატრა ეს სახლი უახლოესი ერთი კვირა არვაპირებ აქედან გასვას-მითხრა და დივანზე გაწვა, უკმაყოფილოდ ამოვიფრუტუნე და ნაცნობ კიბეებს ფეხით დავუყევი. როგორ მომნატრებია აქაურობა. მთელი თბილი ფეხით შემოვიარე. ვაჩეს კორპუსს რომ გავუარე ვიფიქრე შევალ ელენეს ვნახავთქო მაგრამ მოომერიდა და თავდახრილი ჩავუარე ნაცნობ სადარბაზოს. იქვე სკვერში დავჯექი და ღრმად შევისუნთქე თბილისის სურნელი. გული მწყდებოდა მალევე რომ მომიწევდა აქედან წასვლა. რამოდენიმე დღე მარტო დავაბოტებდი ქუჩებში. შემდეგ იკადრა ძამიკომ და გამომყვა. კაფეში ვიყავით, მე ვსაუბრობდი გეგი კი ჩემს უკან იხედებოდა და ყურადღებას არ მაქცევდა
-ვის უყურებ?-გაბრაზებულმა შევტრიალდი უკან
-არ დააფეთო გოგო-სწრაფად შემომატრიალა
-ვინ?-გაკვირვებულმა ვკითხე
-ჩვენს უკან ზის გოგო, რომ მოვფრინავდით თვითმფრინავში ჩემს გვერდით იჯდა, მაგრად დამევასა, იცოდე უნდა მივიდე და არგამიქციო გოგო-მკაცრად მითხრა
-ფული?-ეშმაკურად ვკითხე
-100 გეყოფა?-მკაცრად გამომხედა
-150 და არ შეგაწუხებთ-ხელები ჰაერში ავწიე
-ამას სხვა დროს გაგახსენებ-თვალი ჩამიკრა და ფული მაგიდაზე დამიდო. ღიმილით ჩავიდე ჯიბეში ფული და გეგის სკამზე გადავჯექი რომ მეყურებინა როგორ კერავდა ჩემი ძმა გოგოს. ვუყურებდი და ჩემი ძმის როჟებზე დიდხანს ვიცინოდი. ბოლოს ესეც მომბეზრდა და ქუჩაში გავედი. აჰ ესეც ხო მოსაწყნია? ერთფეროვნება, ერთფეროვნება და ერთფეროვნება, უკვე წასვლის წინა დღე იყო და ცხვირჩამოშვებული ვეხუტებოდი დედას. ესე მალე იმიტომ მივდიოდით რომ გეგის უკვე შეყვარებული კვლავ საფრანგეთში ბრუნდებოდა გეგიმ კიდე აიჩემა ჩვენც წავიდეთო. მართალია სხვადასხვა ქალაქებში იქნებიან მაგრამ არც ისე შორს. ჩემი ზურგჩანთა გეგის გადავულოცე და დაბღვერილი დავჯექი წყვილისგან მოშორებით. თავს მხოლოდ იმით ვიმშვიდებდი რომ ფანჯარასთან ვიჯექი, გეგი რომ მჯდომოდა გვერდით კიდევ არ დამაჯენდა. არც შემიხედავს გვერდით ვიჯ მეჯდა თავი საზურგეს მივადე და ყურსასმენები გავიკეთე, ჩამეძინა, ვიცოდი ვიღაცის მხარზე მედო თავი მაგრად ვდარდობდი? არა.. ერთხელ მეც ხო უნდა შევაწუხო მგზავრობისას ვინმე. რომ გავიღვიძებდი მერე მოვუხდიდი ბოდიშს. ტკბილად მეძინა. სასიამოვნო არომატი ასდიოდა უცნობს თითქოს ნაცნობი და თან უცნობი. ვერ მოვისვენე და ერთ საათიანი ძილის შემდეგ თვალები ვჭყიტე
-ბოდიში, არ მინდოდა შემეწუხებინეთ-არც შემიხედავს ისე ვუთხარი ფრანგულად
-არ მესმის ფრანგული-თქვა ბოხი ხრიწიანი ხმით ქართულად. ჯერ მეგონა რომ ხმა უბრალოდ მეცნო, შემდეგ შემეშალა, ადგილზე გავშრი ნაცნობი ბარიტონის გაგონებისას, თვალზე ცრემლი მომადგა. არ მინდოდა შემეხედა, ვიცოდი ჯერ კიდევ ციხეში იყო და 2 წელი იქ უნდა ყოფილიყო, ვიცოდი ავხედავდი და იმედი გამიცრუვდებოდა როდესაც სხვა ბიჭის სახეს დავინახავდი.
-ბოდიში, არ მინდოდა შემეწუხებინეთ-გავიმეორე ხმის კანკალით ქართულად და თვალები დავხუჭე
-არ აპირებ შემომხედო?-თბილი ხმით მითხრა
-არა, ეს სიზმარია-ვთქვი ბუტბუტით და ხელზე ვიჩქმიტე. ამოვიგმინე როდესაც მაჯაზე ტკივილი ვიგრძენი
-დაიძინე, რომ ჩავალთ მერე გავარკვიოთ-დაიჩურჩულა და ცხელი ტუჩები გაყინულ შუბლზე მომაწება. ხელი მომხვია და გულზე ამიკრა
-ხომ არ მესიზმრება?-თვალი გავახილე და მონატრებულ სახეს ავხედე. თითქმის არ შეცვლილა, მაგრამ მაინც დატყუობია ბოლო სამი წელი
-არა დღეიდან სულ შენთან ვიქნები-ცხვირზე მომაწება ტუჩები და შემდეგ მაგრად ჩამიკრა გულში. კიდევ ერთხელ შევისუნთქე სასიამოვნო სურნელი შეუმჩნეველი კოცნა დავუტოვე მკერდზე და თვალები დავხუჭე. მაგრამ სწრაფადვე გავახილე იმის წარმოდგენაზე რომ შეიძლება რომ გამღვიძებოდა ის იქ აღარ ყოფილიყო. გასუსული ვიჯექი მთელი გზა და მის მკლავებში ვნებივრობდი. ბოლოს მხლოდ მაშინ მოვშორდი თვითმფრინავი რომ ეშვებოდა და ღვედი შევიკარი. უბრალოდ ვიჯექი და მის ხელს მივშტერებოდი. ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი რომ ის აქ იყო. მალევე მოიქცია ჩემი ხელი მისაში და გაღიმებულმა შემომხედა
-მომენატრე-მიჩურჩულა ყურთან
-მეც მომენატრე-ვუთხარი გულრწფელად და თავი მხარზე კომფორტულად დავადე
-მალე ჩავალთ და ჩაგეხუტები. შემდეგ აღარც გაგიშვებ. სულ ჩემთან იქნები,-თითებზე მაკოცა და თიმილით გადმომხედა. მეც გამეღიმა უხმოდ დავუქნიე თავი. ჩასული არ ვიყავი რომ დამეტაკა და თავის მკლავებში მომიქცია. მეც მოვხვიე ხელი. ესე გავედით აეროპორტიდან. უკვე ტაქსში ვჯდებოდი ჩემი ბედოვლათი ძმა და სარძლო რომ გამახსენდა
-გეგი და სალი სად არიან?-ვკითხე ვაჩეს
-მიაგნებენ სახლს-ღიმილით მითხრა და ლოყაზე მაკოცა
-ჯერკიდევ არმჯერა რომ აქ ხარ-დავიჩურჩულე და თავი მის ყელში ჩავრჩე
-უნდა დაიჯერო იმიტომ რომ აღარსაც ვაპირებ წასვლას. აქ სწავლის 1 წელს დახურავ და ისევ საქართველოში დავბრუნდებით, შემდეგ კი ქორწილი გვექნება-ჩამჩურჩულა ყურში სამომავლო გეგმები
-ჯერ სიყვარული უნდა ამიხსნა და შემდეგ ხელი მთხოვო, ისე არ მოგყვები-ღიმილით ვუთხარი
-ხოიცი რომ მიყვარხარ?-წარბშეკრულმა გამომხედა
-არვიცი-თავი უარყოფის ნიშნად გავაქნიე.
-ანუ სიყვარულის ახსნა და ხელის თხოვნა ხო?-ღიმილით მკითხა და ხვირზე წამეთამაშა
-ჰო აბა როგორ გინდა?-ცალი წარბი ავუწიე
-კარგი. მოკლედ მთელი კვირით უნივერსიტეტსაც აცდენ და სამსახურს სერთოდ თავს ანებებ, ჩვენ მივემგზავნებით-ჩაილაპარაკა და თავზე მაკოცა.
-მოვედით-მითხრა ტაქსის მძღოლმა. ფული გავუწოდე და მანქანიდან უსიტყვოდ გადმოვედით.
-აბა როგორ შეეგუე უჩემოდ ცხოვრებას? თუმცა ეხლა მე ვარ აქ და ვერც მომიშორებ-ბარგი გამომართვა და ბინაში ამატანინა, კითხვა დავაიგნორე და მხოლოდ ღიმილით ვუპასუხე
-საჭმელი ისევ მე უნდა გავაკეთო?-ღიმილით მკითხა
-რათქმაუნდა-თავი დავუქნიე.
-ბარგი შეგიძლია გეგის ოთახში შეიტანო, გამოვიცვლი და სწრაფად დავბრუნდები-ლოყაზე ვაკოცე და ჩემს ოთახში შევიკეტე. თბილი ელასტიკი და სვიტერი გადავიიცვი. ფეხზე თბილი წინდები ამოვიცვი და თმა კოსად ავიკარი. ღიღინით გავედი სამზარეულოში. ვაჩე სკამზე იჯდა და დაბლა იხედებოდა
-რამოხდა?-ვიკითხე და წინ დავუდექი
-ლამაზი წინდებია-მანიშნა წინდებზე და დაბღვერილმა ამომხედა
-მადლობა-ვერ მივუხვდი სათქმელს.
-არგცივა? ფეხშიშველი ხარ და-არ ცვლიდა ტონს.
-არა თბილია-დაუფიქრებლად ვუპასუხე
-რამოხდა?-კვლავ გავუმეორე კითხვა
-საათს დახედე-მითხრა მკაცრად
-ღამის პირველის 10 წუთია-გაკვირვება ვერ დავმალე ხმაში
-და რიცხვი?
-25 თებერვალი-მხრები ავიჩეჩე
-10 წუთია უკვე შენი საქმრო 22 წლის გახდა შენ კი არც გახსოვს-ნაწყენმა ჩაილაპარაკა
-რაა? რატოომ არ მითხრი?-გაოცებულმა გავხედე.
-ეხლა გითხარი მაგრამ არც მილოცავ-სახე მოექუფრა.
-გილოცავ,-ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე.
-ეგ იყო? არმეყო-მითხრა და ჩემსკენ მოიწია სწრაფად მომხვია ხელი წელზე და გააზრებულიც კი არ მქონდა რომ უკვე მისი ცხელი ბაგეები ჩემსას ერწყმოდა, სიამოვნებისგან თვალები მივლულე, ფეხისწვერებზე ავიწიე და ხელები კისერზე შემოვხვიე
-იქნებ აქვე ამეხსნა სიყვარული რას იტყვი?-მკითხა ისე რომ კოცნა არ შეუწყვეტია
-და დაბადების დღის საჩუქარი რომ გაგიკეთო და მე დაგასწრო თქმა რა აზრის ხარ?-ვკითხე და სწრაფად მოვშორდი პასუხის მოლოდინში.
-მოდი შენ მკითხე მე ქმრად თუ გამოგყვები. მგონი ორივემ ვიცით ჩვენი გრძნობების შესახებ-მითხრა ღიმილით
-გამომყვები ქმრად?-ვკითხე და ხელები კისერზე უფრო მაგრად მოვხვიე
-დავფიქრდები, ხვალ გეტყვი პასუხს მას შემდეგ რაც 3 წლის წინ წაგებულ სურვილს ამისრულებ-გაიღიმა და მოწყევტით მაკოცა ბაგეებზე
-დაფიქრდები?-წარბი ავუწიე
-ჰო კარგი თუ ასე დაჟინებით გინდა რო შენი ქმარი ვიყო და სულ შენთან ვიყო, სულ მე გიმზადო საჭმელი (ამაზე თვალები გადაატრიალა) იქნებ ბავშვიც მე გამეჩინა?-ღიმილით გამომმხედა
-კარგი აზრია. შენ ბავშვი გაზარდე მე კიდევ წავალ და ვიმუშავებ-სიცილით ვუთხრი
-ოეე ააწყო გეგმები ეხლა ამან-გაბრაზებულმა გამომხედა.-ბავშვსაც შენ გააჩენ და შენ გაზრდი. მოკლედ დიდი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე გამოგყვე ქმრად
-ხომ იცი როგორ მჭირდები?
-აბა როგორ-ღიმილით მკითხა
-ისე მჭირდები, როგორც ჩაის ერთი ჭიქა წყალი...


ავტორი:
მოკლედ მგონი ცოტა დებილობა გამოვიდა..ისე დავასრულე როგორც ჩაფიქრებული მქონდა.. რაც შეეხებათ ელენეს და ხატიას. მგონია რომ ელენე არ იყო იმის ღირსი რომ ხატიას ეს ეპატიებინა.. ჰო რაც შეეხება ეხლა 5 წლით რო ჰქონდა მისჯილი და 3 წელი იყო :დ ეს იყო კარგი ქცევისთვის გამოუშვეს მოკლედ ზუსტაც არც კი ვიცი რაჰქვია ამას. და ბოდიშით ვისაც იმედები გაგიცრუვდათ <3 მიყვარხართ ყველა <3