***
-მე დაგტოვებთ უკვე გვიანია.._განაცხადა დანიელმა და ფეხზე წამოდგა..

-რასისულელეა.._გაპროტესტა ეს აზრი უჩამ და ფეხზე თვითონაც წამოდგა.

-მიდი აილენ რამე მოგვიმზადე შვილო და ვივაშმოდ თან ცოტად ვილაპარაკებთ მე და დანიელი.._აიელნს საქმე მიუჩინა დანიელს კი ხელი მხარზე დადო, და გაუღიმა. ამ ბიჭის დანახვამ ის აღაფრთოვანა, რომ სუარ დარდობს იმას, რომ მის ერთადერთ შვილს ის უყვარდა.. ისყო რაღაც დანიელში რაც დასაფასებელი იყო მასში და სულაც არიყო ისეთი როგორიც 21-ე საუკუნის კაცებს არიან ხოლმე.. უთავმოყვარეობები და ფასდაკარგულები, მათ სიტყვა „მიყვარხარ“_ს რომ ფასი აღარაქვთ იმდენჯერ და იმდენ გოგოზე აქვთ უკვე ნათქვამი.. აი რაიყო განსხვავება დანეიელსა და დანარჩენ კაცებს შორის.. კიდევ იყო რაღაც რაც ნამდვილად შეშურდება ბევრს, თუმცა ეს მხოლოდ დანიელისნაირებს თუ ახასიათებთ.

^_^_^_^_^
მალევე მოამზადა კერძები.! მართალია, დიდი ვერაფერი თუმცა მოსკოვში ყოფნისას ისწავლა რაღაც რაღაცეები და ეხლაც ძალიან დიდი მონდომებით გააკეთა დანიელის საყვარელი კერძები. მაგიდა გააწყო თუ არა მაშინვე სთხოვა მაგიდასთან გადმოსულიყვნენ უჩა და დანიელი.

-მამა მზადარის ყველაფერი.._გასძახა საუბარში გართულ მამამის და ორივე მამაკაცის ყურადღება მიიპყრო, თავლი დანიელისკენ გააპარა რომელიც გაღიმებული სახით უყურებდა.. ყველაზე მეტად ეგ მოსწონს დანიელში, მისი ღიმილი, სუფთა და რაღაცნაირი.. იცით როგორი?! აი ისეთი ყველაფერს, რომ დაგავიწყებს.. მალევე მიუსხდნენ მაგიდას და აილენის მომზადებული კერძების დაგემოვნება დაიწყეს.

-მმმ.. რაგემრიელია მამა.._გაკვირვებით აღნიშნა უჩამ შვილის მომზადებული და თანაც ასეთი გემრიელი საჭმელის მომზადება.

-ხო მართლაც გემრიელია.!_დაეთანხმა დანიელი და ტუჩის კუთხე ჩატეხა, ისე უდება ეს ღიმილი თითქოს აილენის გასამწარებლად აკეთებს ამასო, თუმცა აილენს მისი ღიმილი უფრო და უფრო უყვარდება..იმაზე მეტად ვიდრე დანიელს წარმოუდგენია.

-კარგით! ნუ აზვიადებთ._ლოყებ აფარკლულმა გასცა პასუხი და თვითონაც დაგემოვნა თავისი მომზადებული კერძი.

-მმ მართლაც გემრიელი გამომსვლია.._სიცილით თქვა და კიდევერთხელ დააგემოვნა.


^^_^_^^_^


ორი კვირა ისე უცებ გაილია, თითქოს გუშინ მოხდა ყველაფერიო.. როგორ არუნდოდა დაბრუნება მოსკოვში აილენს თუმცა ვერას გახდებოდა წუწუნით.. უჩას ბოლოჯერ თუმცა ისე ძლიერ მოეხვია, რომ მოსკოვში ჩასულსაც კი გაჰყვებოდა მისი სურნელი კარგა ხანს.. თვითფრინავში თვალცრემლიანმა დაჯდა, ერთ ბოლოში მანიჯდა მეორეშ კი დანიელი.. ფანჯარას თავალს არ აშორებდა. როდის ჩაეძინა ფიქრების ბურუსში გახვეულს ვერცკი იგრძნო.. ხელის შეხებამ გამოაფხიზლა.

-აილენ, წამოდი წავედით.. აილენ .. პატარავ , გამოფხიზლდი.._განუწყვეთლივ ესმოდა ეს სიტყვები და ხელი აუქნია უდარდელა ბავშვივით მხარი იცვალა და ძილი განაგრძო. დანიელსაც სხვა რა გზა ქონდა. ხელშ აიყვანა და მანქანაში უკანა სავარძელზე მოათავსა, სახლში მისულს რუსა სახლში დახვდა ოთახის კარები შეარო და აილენი საწოლზე დააწვინა. არიყო სიცივე თუმცა მაინც მიაფარა თხელი ზეწარი.. შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა..

-რუსა_მისაღებ ოთახში იყო როცა რუსას გასძახა მანკი ხმა არამოიღო.. კიდევერთხელ დაიძახა- რუსა.._ქალის ხმა, რომ ვერ გაიგო თვითონ ინება და ადგა წყლის დასალევად.. დაინტერესა სად წავიდა ეს ქალიო?! წყალი დალია თუ არა მაშნვე მეორე სართულის კიბეებს აუყვა.. სიცილის ხმა მოესმა, ეს აშკარად აილენის ხმა იყო.. მოსმენა არც უცდია, უბრალოდ კარები ღია დასჩენოდათ და ყური მოკრა მათ საუბარს.

-ხო რუსა.. ხო გითხარი, ვიეღაც ბო** მოვიდა და მითხა ეგ გამოგიყენებსო, მერე შენც ჩემსავით მიგაგდებსო და ათასი უაზრობა მითხა, მეკიდე არდავუჯერე ვიცი, რომ დანიელი ეგეთი სულაცარა და მასში ერთი წუთითაც კი არ შემპარვია ეჭვი გეფიცები..

-მერე შენ რაუთხარი შვილო?_ქალი დაინტერესებიტ უსვემდა კითხვებს.

-რადა ვუთხარ, რომ მე მიყვარს დანიელი თქო და მისი მჯერა თქო.. _ამ სიტყვების გაგონებისას გული ისე გაუხდა კინაღამ, საკუთარი თავი გაყიდა იმაში, რომ მათ საუბარს ისმენდა..წასვლაა დააპირა როცა რუსას შეკითხვამ შეაჩერა.

-და მართლა გიყვარს თუ მის მოსაშორებლად თქვი ეს?_ამ კითხვის პასუხის მოსმენა ყველაზე მეთად ეხლა უნდოდა, უნდოდა, რომ აილენს ეთქვა მიყვარსო თუმცა სწორედ ამდროს დაურეკა ნაიკმაც და მოუწია დაბლა ჩასვლა.. ისე, რომ აილენის პასუხი ვერ გაიგო.. ნერვებ მოშლილმა ელაპარაკა ნაიკს, მალევე გაუთიშა მობილური და რუსას დაუძახა..

-რუსა, მშია მიდი რა რამე გამიკეთე.. შენრომიცი ხოლმე ისეთი.._ქალი ისეთი დაღლილი იყო, მთელი დღე სახლის ალაგებდა ეხლაკი საჭმლის მომზადების კიარა ფეხზე დრომის ძალაც კი არქონდა..

-მე მოგიმზადებ.._უთხრა აილენმა და სამზარეულოსკენ წავიდა.. მალევე მოამზადა დანიელის საყვარელი კერძი და დაუძახა. ისე გემრიელად ჭამდა აილენსაც მოუნდა, თუმცა მხოლოდ დანიელის სამყოფი მოამზადა.

-რაიყო შენც ხომარ გინდა?!_კითხა აილენს რომელიც დანიიელიც ყველა ლუკმას თითო’თითოდ ითვლიდა.

-არა.

-კარგი.

-ნაგლი.._თავისთვის ჩაიბურტყუნა აილენმა, ვითომ თავისთვის თორემ, დანიელმა მშვენივრად გაიგო. მიხვდა, რომ სალათის მარტო ჭამა უკულტურობასთან უფრო ასოცირდებოდა ვიდრე აილენისთვის შეშურებასთან და თავისი ხელით გაუწოდა პირისკენ პომიდორი.

-არმინდა._თვალების ბრიალით გადახედა აილენმა და ფეხზე წამოდგა.

-ბევრს კარგავ_მიუგო დანიელმა და პირისკენ გაიქანა აილენისთვის განკუთვნილი „ლუკმა“

-შენთვის კარგი, ბევრი დაგრჩება.._გაბრაზებით მიუგდო ორიოდე სიტყვა და სულ ფლატა-ფლუტით აირბინა კიბეები. დანიელის სიტყვებზე ტვინში სისხლი ასხავდა. როგორ შეილება ადამიანს ამდენი მოთმინების უნარი გააჩნდეს?! ნერვებზე ისე თამაშობს მისთვის სულაც არაფერიო. თუ მოინდომებს ყველაზე სერიოზულია თუარადა წყალმაც წაგიღოს. ხმა მოესმა როგორ ამოდიოდა კიბეებზე დანიელი და კარები სწრაფად გადაკეტა..სახელური არცკი ჩამოუწევია ისე დაუწყო აილენს მოთაფლვა.

-ვიცი, რომ გაბრაზდი ჩემი სიტყვების გამო, მაგრამ სიმართლე გითხრა იმდენად გემრიელი იყო გამიჭირდა შენთვის გაყოფა, არგძინავს ვიცი ჯერ ხომ მხოლოდ 10 საათია შენკი 12ამდე არიძინებ.. კარები გააღე და შემომიშვი._ისე თავდაჯერებულად ლაპარაკობდა თითქოს აილენს ხედავდა, მისი ყოველი მოქმედება ისე დაუკაკლა.. ნერვები ეშლება ამ ბიჭზე ამდენი, რომ იცის მის შესახებ.. როგორ შეუყვარდა ეს საკუთარ თავზე შეყვარებული ბიჭი თვითონაც ვერ ხვდება?! მაგრამ..!1 ფაქტია, რომ უყვარს, ამას ვერსად გაექცევა... თავიდან იფიქრა თავს მოვიმძნარებო მაგრამ, დანიელმა ისიც მიუხვდა, რომ 12 მდე არ იძინებს.. სხვა რა გძაა აქვს?! უნდა ადგეს და გაუღოს კარები..

-რაგინდა?_კარები გაღო თუ არა ისე სწრაფად შევარდა აილენის ოთახში თითქოს უკან მთელი რაზმი მოსდევდა მოსაკლავადო..კარზე აყრდნობილ და თვალებ გაფართოებულ აილენს ხელები მჭიდროდ შემოხვია წელზე და სახე მის ყელში ჩარგო.. როგორ უყვარს მისი სურნელი, აგიჟებს. პირველივე დღიდან მოხიბლა აილენმა, იმდღიდან როცა თვითმფრინავში ნახეს ერთმანეთი და ამრეზული გამომეტყველებით უთხრა დიდი ვერაფერიო.. აი იმდღიდან ყავს ეს გოგო გულში.

პ.ს. ძალიან დიდი მადლობა ყველას ვინც ჩემს გვერდით ხართდა მამხნევებთ... აგარ ვაპირებ დაგვიანებას, ვეცდები ყოველდგე თუ არა ორ დგეში ერთხელ მაინც დავდო ახალი თავი... ველოდები თქვენს შეფასებებს... ისტორიის დასასრულს ბევრიი აგარ დარჩაა..