ბათუმიდან დაბრუნების შემდეგ თითქმის ყოველდღე სასეირნოდ დადიოდნენ... უფრო მეტ დროს უთმობდნენ ერთმანეთს, ვიდრე გასული ორი წლის განმავლობაში... დაუთბათ ურთიერთობა, ალბად ყოველივე ეს სიყვარულმა განაპირობა..! დანიელს, რომ კიტხო სიყვარული რა არისო?! გეტყვის აილენიო.. მეტი რაქნას ამ ბიჭმა უყვარს მთელი გრძნობებით.. ვერ წარმოუდგენია აილენის გარეშე ერთი დღეც, ისე მიეჩვია ამ გოგოს... თავიდანვე მოეწონა თუმცა თავს უძანიანდებოდა არ შემიყვარდება მე ეს გაწრეპილი და გატუტუცებული არსებაო, თუმცა გულს ვერ უბრძანებს კაცი.
ერთი კვირის წინ დაპირდა, რომ აგარაკზე წაიყვანდა. მართალია დასახლებული პუნქტისგან ძალიან შორსა მაგრამ, მაინც წაიყვანს. არა იმიტომ, რომ აილენტან ფგანმარტოებით სურს ყოფნა და რუსა ხელს უშლის.. პირიქით სიამოვნებს როცა ხედავს როგორ უყვარდება დღითი დღე აილენსაც.. მასაც ხომ ესუნდა?! არუნდა, რომ მოხდეს ის რაც მერე სანანებლად დაურჩებათ.

-აილენ მოემზადე მივდივართ._სახლში დაბრუნებულმა აილენს ამცნო ახალი ამბავი და მის გაფართოებულ თვალებზე რომელიც ანიშნებდა საითო გულიანად გაეცინა..-ხომ გითხარი აგარაკზე უნდა წაგიყვანო თქო._შეახსენა ერთი კვირის წინ დაპირებული და ფეხშემორთხმით დაჯდა მდივანზე.

-მეგონა დაგავიწყდა.._კიბებზე ასულმა მიაძახა და გაუღიმა. იცოდა, რომ დანიელი დანაპირებს ყოველთვის ასრულებდა თუმც არატომღაც ეგონა რომ დაავიწყდა აგარაკზე წასვლა.. თუმცა შეცდა.

-რუსა საით?_დააწია კიბებზე მიმავალ ქალს სიტყვა და მდნივნიდან წამოდგა.

-ბარგს ჩაგილაგებ, ალბად დარჩებით ცოტახნით?

-არარის საჭირო მეთვითონ მივხედავ შენც გაემზადე ერთი კვირით მივდივართ და მარტო ხო არ იქნები..
..............................................................................................................................
გზაში ხმა არცერთს არ ამოუღიათ..! უბრალოდ ტკბებოდნენ ერთმანეთის ახლოს ყოფნით და მალიმალ გადახედავდნენ ხოლმე ერთმანეთს.. მანქანა დიდი ორსართულიან ხის სახლთან გააჩერა დანიელმა.. ხის ჭიშკარით იყო შემოღობილი. მანქნიდან გადმოვიდა თუ არა მაშნვე მოეწონა იქაურობა აილენს, ყოველთვის უნდოდა ასეთ გარემოშისაყვარელ ადამიანთან ერტად ყოფნა და აი აუხდა კიდეც. გიჟდება ამ ბიჭზე, უბრალოდ არის რაღაც რაც მათ შორის დგას და ამ ორ ადამიანის სიყვარსულს არ აკავშირებს. ალბად გამბედაობა?! თუმცა არამგონია დანიელს გამბედაობა აკლდეს, უბრალოდ სურს, რომ აილენსც ისევე შეუყვარდეს როგორც მას.

-ძალიან ლამაზია._აღფრთოვანებას ვერ მალავდა აილენი.
-პაპაჩემისგან დამრჩა.-შიგნით შევიდეთ. _ბარგი მანქნიდან ამოალაგა, სახლის გასაღები აილენს მიაწოდა გასაღება და მანაც უკან ბარგებით გაყვა. სახლში შესულ აილენს იქაურობა ძალიან მოეწონა.

-ძალიან კარგი სახლია.._სახლის თვალიერებით გართულმა ამოიფრუტუნა აილენმა და ჭაღს ახედა რომელიც ძველი იყო თუმცა მაინც მოდური, უფრო მეტ ეფექტს სძენდა სახლს.. ყველა დეტალი ისე იყო შერწყმული ერთმანეთთან თითქოს ქალის ხელი ერიაო, თუმცა არა.მდივანიც ულამაზესი იყო, გრძელი და ტყავის სიმართლე რომ თქვას არელოდა ამყველაფერს.. ხის კიბები იყო რომელიც მეორე სართულზე ასვლისთვის იყო განკუუთვნილი... ბუხარი რომელიც უკვე დაენთო დანიელს და პატარ’პატარა სანთლები. ესიყო არამქვეყნიურზე მეტი გრძნობა.. როცა გრძნობ, რომ გიყვარს ვიღაც დ აის შენს გვერდითა, იგივე გრძნობით არის განსჭვალული შენს მიმართ და რაცმთავარია არაჩვეულებრივი გარემო. მეტი რაღა უნდა ინატროს ადამიანმა. ჭიქას ჭიქის მიყოლებით ცსდლიდნენ, არცერთ მათგანს არ უფიქრია შედგეზე, უბრალოდ სვავდნენ და ტკბებოდნენ ერთმანეთის ყურებით.. ცხელ ბუხართან აილენს ლოყები ისე საყვარლად აეფარკლა, რომ დანიელმა წამით ინატრა გამქრალიყო. მისთვის ძნელია საყვარელი ქალის გვერდით ყოფნა და მის არ მოფერება, იმდენად უყვარს,, რომ არუნდა რამე დაუფიქრებლად გააკეთოდ და ამით აილენს გული ატკინოს. უნდა ყველაფერი ისე მოხდეს როგორც აილენს სურს.. ამისთვის თავსაც კი გასწირავს, მის გრძნობებსაც უკუ აგდებს და იმ ჟინსაც რასაც აილენის კოცნის წყურვილითაა გამოწვეული.. ბოლო ჭიქა რომ გამოსცალეს მაშინღა შეამჩნიეს, როგორ შემთვრალან ორთავე. ისხდნენ და რაღაცაზე თვითონაც არ იცოდნენ რაზე მაგრამ, მაინც იცინოდნენ.. იმდენად საყვარელი იყო მთვრალი აილენი, რომ დანიელს თავის მოთოკვა თანდა’თან უძნელდებოდა.. ნელ’ნელა მიიწია მისკენ. აილენის თავის მის ხელებში მოიქცია, ნელა გადაუწია ქერა თმა უკან და ყელში სველი კოცნა დაუტოვა. იგრძნო როგორ დააყარა ბუსუსები აილენს და ამით უფრო გათამამებულმა კიდევერთხელ გაიმეორა იგივე. აილენს იმდენად მოსწონდა დანიელის შეხება, რომ შეწინაღმდეგებისთვის ძალა არ ქონდა.. მისი თითოეული შეხება არამქვეყნიურ სითბოს გვრის.. ნელნელა დანიელის ტუჩები აილენის ბააგებსაც შეეხო.. ეს უბრალოდ იყო ის რაც იყო..! ეს იყო ალბად ,მე ვერავღწერ რაციყო. დანიელისთვის ან აილენისთვის რომ გეკითხათ დარწმუნებულივარ თვითონაც გაუჭირდებოდათ ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა..ნელა გადაწვინა იქვე მდგარ მდივანზე აილენი და თვითონაც მიუწვა.. მდივანი კიარა ორსაწოლიანი საწოლი უფრო იყო. სანთლის შუქზე მაინც მოჩანდა ალაგალაგ მიმოფანტული ტანსაცმელი.. დანიელი ისე ნელა უკოცნიდა აილენს ბაგეებს, რომ სურვილიც კი არქონდ აყოველივე ეს დასრულებულიყო.. ეს გრძნობა ამ ორ ადამიანს ჰორიზონტს მიღმაც კი ჰყოფნით, იმდენად სიამოვნებს აილენს დანიელის თითოეული შეხება, რომ შუა ოკეანეში მიტოვებულ გემივით იძირება...

-დანიელ გთხოვ არგინდა.._დანიელის ბაგეებიდან თავი დაიხსნა და ბოლოჯერ გაიბრძოლა აილენმა..

-ჩშ პატარავ..! ნუგეშნია, ხომიცი მიყვარხარ.._ხომიციო?! ამას აილენს ეკითხბოდა?! პირველად წამოცდა სიტყვა მიყვარხარ და ამით ისე გააბედნიერა ეს გრძნობის ბურუსში გახვეული გოგო, რომ საკუთარი თავი დანიელს ჩააბარა.. თავიდან სცადა წინაღმდგებობის გაწევა მაგრა, მერე უკვე ვეღარ გაუმკლავდა იმ მოზღვავებულ ემოციებს რასაც დანიელის თითოეული შეხებისას გრძნობდა


დილით მომაკვდინებელმა ტკივილმა გამოაღვიძა.. ტკიოდა ყველაფერი.. სხეულის ყველა ის ადგილი სტკიოდა სადაც დანიელმა შეეხო, მისი კოცნის კვალი ჯერკიდევ არგადასვლია სხეულიდან.. ადგომა, სცადა თუმცა მძიმე სხეული იგრძნო სხეულზე.. შეიშმუშნა და ზანტად გადახედა ვინარისო?! და უი საოცრებავ? დანიელი.. ნელ’ნელა ამოუტივტივდა წინანდელი ღამე.. ორმაგადა დაეწვა სხეული, თავი ლამის გასკდომოდა საფერთქელი ლამის გამსკდარიყო.. გულიდან სისხლმა ისეთი ძალით ამოძრავდა ჩხრიალის ხმა აილენსაც კი ესმოდა.. თვალებიდან ზღვამ გადმოედინაო ისე გადმოედია მლაშე სითხე.. არუნანია რაც მოხდა მასადა დანიელს შორის თუმცა ინანა მისი დაუფიქრებლობა, ამით მამის ნდობას გადააბიჯა.. გაუსაძნლისი რომ გაუხდა ტკივილმა ხმამაღლაც დაიწყო ტირილი.. საწოლზე ისე მოიკუნტა როგორც ოთხი წლის ბავშივი დილით ბაღში წასვლის დროს.. აილენი თავის წინდაუხედულობას ტირის როგორც ოთხიწლის ბავში ბაღში არწავალო.. ნელა წამოდგა საწოლიდან ისე, რომ დანიელი არ გაეღვიძებინა, თავბრუ დაეხვა და ირგვლივ ყველაფერი დატრიალდა.. დანიელის საროჩკას დაავლო ხელი მოიცვა დ ასააბაზანოში შეიკეტა.. მთელი ხმით ტიროდა, თუმცა არნაობდა რაც მოხდა. ეს, რომ ენანა ამით დანიელს მიაყენებდა შეურაწყოფას და მის სიყვარულს.. უბრალოდ მამას რომ გადაბიჯა და მის დარიგებას ეს უკლავს გულს.. ყოველთვის სურდა თეთრი კაბა ჩაეცვა და მის საყვარელ მამაკაცს გაჰყოლოდა მერეკი მომხდარიყო ის რაც უკვე მოხდა... თითქმის ორი საათი იჯდა ჯაკკუზში და ცრემლებს ღვრიდა.

....................................................................................................................

გაიღვიძა თუ არა მაშნვე ხელი მთელს მდივანზე შემოატარა. სიცარიელე, რომ იგრძნო ფეთიანივით წამოხტა, ირგვლივ მიმოიხედა და ცოტა დამშვიდდა როცა ძირს აილენის ტანსაცმელი დაინახა, მაშინვე გაიფიქრა აიბად სააბაზანოშიაო და ჩაცმა დაიწყო.. მალევე გამოვიდა აილენი სააბაზანოდა და სამზარეულოში შევიდა, დანიელი რომ დახვდა იქ გასვლა სცადა თუმცა დანიელმა შეაჩერა.

-აილენ საყვარელო ხომ კარგად ხარ?_კარებში გამავალ აილენს გასძახა დანიელმა.იმდენად ცუდად იყო, იმდენად სცხვენოდა მისი, რომ თვალებშ შეხედვაც კი ეზედმეტებოდა...რომალ დაელია გუშინ იმდენი, არაფერიც არ მოხდებოდა. დანიელის ვერაფერს ვერ დააბრალებს მისი ბრალიცაა... გულს მხოლოდ ის უხარებს, რომ დანიელისგან სიტყვა მიყვარხარ გაიგო სხვა არაფერი..

-აილენ.._თავი მაღლა ააწევინა და ცრემლებისგან დასიებულ, დასისხლიანებულ თვალებში ჩახედა... იმდენად ეტკინა გული ამის ნახვისას, რომ სიკვდილის განაჩენიც კი არ ატკენდა გულს ასე..

-აილენ გთხოვ არიტირო_გუში ჩაიკრა აილენი და ხელები მთელი ძალით მოხვია..-რამე გატკინე? რამე ისე გავაკეთე რაც არუნდა გამეკეთებინა?! აილენ შემომხედე.._თავი მაღლა ააწევინა თუმცა აილენისგან ვერცერთ კითხვაზე ვერ მიიღო პასუხი..
-ამის დე**აც, _ხელი მაგიდაზე მდგარ ლარნაკს მოუქნია და ძირს დაახეტქა,სისხლმა მაშნვე გამოჟონა დანიელის ხელიდან..-ნანობ? მითხარი ნანობ რაც ჩვენს შორის მოხდა? მითხარი აილენ მითხარი ნანობ თუ არა?_მთელ ხმაზე ყვიროდა დანიელი, არა იმიტომ, რომ აილენი შეეშინებინა არამედ აილენის დასიებულ თავლების ნახვამ გააღიზიანა ასე.. გონია, რომ აილენი ნანობს იმას რაც მათ შორის მოხდა..-აილენ ბოლოჯერ გეკითხები ნანობ თქო?!_დანიელს ხმა რაღაცნაირი გახდომოდა, აი ისეთი როცა ხელს ან ფეხს გაჭრიან გულს გაგლეჯენ და შენ ტკივილისგან ხმა ცხოველური გიხდება.. სწორედ ამას განიცდიდა ეხლა დანიელი..

-აილენ მითხარი და წავალ, გეფიცები წავალ. გულში მეყოლები თუმცა მაინც წავალ.. მეყვარები თუმცა მაინც გესმის მაინც წავალ.._ხელი ისე ძალიან დაჭიმა რომ სისხლმა წვეთ-წვეთობით დაიწყო დენა... ერთადგილას გახევებული აილენი ვერცკი იაზრებდა რაუნდა ეთქვა ან რაუნდა ექნა?! უბრალოდ იდგა გაქვავებული და უყურებდა დანიელის ხელიდან დადმოჟონილ სისხლს, ცრემლს და ტკივილს..მთელი ძალით მოხვია ხელები და ხმამაღლა აქვითინდა, უნდოდა ეს წუთები სამარადისოდ გაგრძელებულიყო, უნოდა რომ ეს ჩახუტება სულ მუდამ და მუდამ გაგრძელებულიყო, არასდროს არ მისცემოდა დასასრულს, ტკივილიან დასასრულს.. ნელა შეახო ტუჩები შუბლზე დანიელმა და თვალები დახუჭა..

-ასე აღარასოდეს მოიქცე კარგი?_თავი მის ყელიდა არცკი აუწევია ისე უჩურჩულა ყურში..

-მიყვარხარ დანიელ, მთელი არსებით მიყვარხარ, იმდღიდან რაც ჩემს ცხოვრებაშ გამოჩნდი.. პირველი ჩხუბიდან და პირველი დანახვიდან მიყვარხარ, უშენოდ გატარებული ერთი დღეცკი ჩემთვის ნამდვილი კოშმარია.. კოშმარი რომელიც მინდა რომ არასდროს დამესიზმროს, მინდა სულ ერთად ვიყოთ.

-ვიქნებით ჩემო პატარავ ვიქნებით.. ოღონდ შენ არიტიროდა ვიქნებით._ცრემლი ცერა თითით შეუმშრალა და ცრემლისგან დასიებული თვალები კოცლით დაუცხრო.. მთელ დღეებს ერთად ატარებდნენ, არრცერთი საათით არცერთი წუთით და არცერთი წამით არ სცილდებოდნენ ერთმანეთს.. დანიელი მაინც წაგესლავდა ხოლმე თავისებურად აილენს და გააბუტებდა თუმცა მალევე შემოირიგებდა.. ცხენით წავიდნენ სასეირნოთ, კარგი ამინდი იყო. წვიმას სულაც არ აპირებდა ამინდისთვის, რომ შეგეხედა თუმცა შუა სეირნობისას კოკისპირულმა წვიმამ წამოვიდა.. სულ მთლად გაიწუწნენ, ყოველივე ამას ჭექა-ქუხილიც თან დაერთო...აილენს ისე ეშინოდათითოეული გაელვების, რომ დანიელს მთელი ძალით ეკვროდა.. ცხენიდან ჩამოვიდნენ და იქვე მდგარ პატარა ქოხს შეაფარეს თავი.. დიდი ვერაფერი თუმცა მაინც გამოადგათ.. გაელვებისას ისე მაგრად ხუჭავდა აილენი თვალებს, რომ დანიელს არ გამოპარვია თვალთახედვიდან.. ნელა შეახოო მის ბააგებს თავისი ბაგეები და დახუჭული თავლებიც უმალ ჭყიტა აილენმა..

-როცა მე შენთან ვარ ნურაფრის ნუ შეგეშინდება კარგი?_სველი თმები ყურს უკან დაუმაგრა და გულში ჩაიხუტა ერთობ გაწუწული აილენი... როგორც ჩანდა წვიმა გადაღებას არ აპირებდა, რაც იმას ნიშნავდა რომ ამ მიტოვებულ ფაცხაშ მოუწევდათ ღამის გათევა..

.... როგორც გითხარით ისტორიაა დასასრულს მიუახლოვდა, მეკიდე მჭირდება თქვენიი აზრებიი და გამხნევება... დიდი სიყვარულით გურანდა ჩხიკვადზე