-დაგვლოცეთ მამა ბესარიონ!-მივიდა გუგაა მოძღვართან. რუსომ და გუგამ ჯვარი დაიწერეს. მერე ქორწინების სახლში წავედით და საბუთები მოვამზადეთ.
-ახლა თქვენ იქ წადით ჩვენ, რომ ვიცით და ამ გოგოს მე წავიყვან სახლში-ჩემზე მიუთითა ალექსიმ.
-ეე, სააად მივდივართ?-აწიკვინდა რუსო.
-ბათუმში. მერე... მერე მე გეტყვი-აკოცა გუგამ. რუსომ გაიღიმა. მერე მე გამომხედაა და:
-მადლობ.
-არაფრის. გილოცავ გადარეულო. მომწერე მერე-გუგა და რუსო მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ.
-აბა, ახლა შენ მითხარი სად წაგიყვანო.-გამიღიმა ალექსიმ. სანამ პასუხს გავცემდი ტელეფონმა დაურეკა და ბოდიშის მოხდით გვერძე გავიდა. ამ დროს ზურგს უკან ხმა მომესმა
-ინა..-ლუკა იყო.
-როგორ ხარ? აქ რას აკეთებ?
-დაქალი გავათხოვე და სახლში წასვლას ვაპირებ-გამეცინა.
-მე წაგიყვან. მანქანით ვარ.
-გამარჯობა-საუბარში ჩაერთო ალექსი.
-გაგიმარჯოს მე ლუკა.-ხელი ჩამოართვა.
-მე ალექსი. რა ხდება აბა?
-არაფერი. მეგონა მარტო იყო და გაცილება შევთავაზე.
-ინ, გინდა გაყვე? ჩემთვის არაა პრობლემა.-მომიბრუნდა ალექსი.
-გავყვები ჰო.
-კარგი დაგირეკავ მერე. კარგად-თვალი ჩაუკრა ლუკას.
-ვინ შენი დაქალი გაათხოვე ის ხომ არა რომ აკითხავდი ხოლმე?-მკითხა ლუკამ უკვე მაქანაში და სიმღერები ჩართო.
-ჰო ეგ.
-შენნი ლამაზი შვილი სად არის?
-მამასთან-ვუპასუხე დაუფიქრებლად. მანქანაში სიჩუმე ჩამოვარდა.
-გაშორებულები ვართ.-განვუმარტე ლუკას.მან გაიღიმა, თუმცა ამ ღიმილმა ყველაფერი თქვა. კვლავ სიჩუმე ჩამოვარდა მხოლოდ მანქანაში ჩართული მუსიკა ისმოდა. ამჯერად მყუდროება ჩემმა ტელეფონის ზარმა დაარღვია.კახა რეკავდა.
-ბატონო.
-ხომ, კარგად ხარ? უკვე 8ხდება და არც დაგირეკავს.
-კი, კი მოვალ და აგიხსნი. ნატუკა ხომ არ ტირის?
-არა. მალე მოხვალ? ბიჭები გასვლას აპირებენ და თუ მალე მოხვალ მივწერ და დამელოდებიან.
-კი, მისწერე მალე მოვალ.
-ჭკვიანად იარე ინ-დამაჟრიალა, მაგრამ არ შევიმჩნიე და ტელეფონი გავთიშე.
-შეგიძლია წერეთელზე გამიყვანო? ნატუკას წამოვიყვან.
-შემიძლია.
-დედიკო. როგორ მომენატრე-ვუთხარი ნატუკას და ჩავიხუტე კახა გადავკოცნე.
-ვინ არის ის?-ჩუმად მკითხა კახამ და ფანჯრიდან გადაიხედა.
-ახლობელია. წავედით ნატუკა-ბავშვს გავხედე.
-კაგათ მა-უთხრა ნატუკამ. კამახ ზურგშეგცევით უპასუხა და ისევ მანქანას გადქახედა. მე ნაკლები ყურადღება მივაქციე მის ამ საქციელს და ეზოში ჩავედი.
-ესჩემი შვილია-ნატუკა-ვუთხარი ლუკას და ნატა მანქანაში შევსვი.
-გამარჯობა, მე ლუკა ვარ დედიკოს მეგობარი.
-გამალჯობა-გაუცინა ნატუკამ.
-ახლა, სად წავიდეთ?-გამომხედა.
-სახლში ლუკ, ძალიან დავიღალე დღეს.
-სად ზუსტად?
-ვაჟაზე.
-უი, მანდ ჩემი ძმა ცხოვრობს-თქვა და მანქანა დაქოქა.
-ძმა?-გამიკვირდა.
-ნახევარ ძმაა. მაგრად ვართ ერთმანეთთან დღეს მეც ტატოსთან დავრჩები-ზედმეტი აღარაფერი მიკითხავს. მხოლოდ სიმღერებს ვუსმენდით.
-აი,აქ შეუხვიე. პირველივე სადარბაზოა.-ვუთხარი ბოლოს და ბავშვს გავხედე. ეძინა. სანამ ჩავიდოდით კახა რეკავდა. სიმართლე ვთქვა მსიამოვნებდა მისი ეს ყურადღება. გავუთიშე და მანქანის კარი გავაღე.
-გმადლობთ,ლუკ- ვუთხარი და ნატუკას კარი გავუღე, რომ გადმომეყვანა. ლუკაც გადმოხტა მანქანიდან.
-ღადაობ?-ბავშვს მე წამოვიყვან.-ხელში აიყვანა მძინარე ნატუკა. მე გამეღიმა.
ნატუკა უკვე საწოლში იწვა და ტკბილად ეძინა.
-ყავა არ გინდა?-შევთავაზეე.
-დიდი სიამოვნებით, მაგრამ მე, რომ გავაკეთო?-მკითხა ჩუმად და გამიღიმა.
-ხუმრობ? დამითმია.-კახამ კვლავ დარეკა.
-მიხვედით?
-კი ნატუკას ჩაეძინა.
-ის წავიდა?
-ვინ ის?
-ახლობელი-უხეშად მითხრა.
-აა, კი წავიდა-ვიცრუე. ამ დროს ოთახიდან ლუკამ დაიძახა.
-შაქარი რამდენი?-ზუსტად ვიცი, რომ გაიგონა.
-აა, სახლში წავიდა ალბათ-ჩაიცინა კახამ.ენა დამება არ ვიცოდი რა მეთქვა. კვლავ გაიცინა და ტელეფონი გამითიშა. იმ წამს წარმოვიდგინე მისი სახე. მისი დიდი და შავი თვალები, წვერი, რომელიც ყოველთვის მაგიჟებდა. შავი თმა და წარმოვიდგინე როგორ მოიქცა ლუკას ხმა, რომ გაიგონა. თმებში ხელს შეიცურებდა თვალებს მაგრად დახუჭავდა. გულში შეიგინებოდა კიდეც. თვალები ოდნავ აუწყლიანდებოდა და გაიღიმებდა ოდნავ სულლ ოდნავ როგორც იცოდა ხოლმე.