მეორე დღეც გათენდა ყველაფერი ოქროსფრად ბრწყინდავდა. გუშინდელი დღეც მშვენიერი იყო, თოკოს წყალობით ძალიან გავერთეთ თუმცა ისიც ვიცოდი, რომ დღევანდელი დღე ბევრად უკეთესი იქნებოდა.

- სასტავი ადგა, გაიღვიძეთ მალე მალე.
- კარგი რა ნახე რა მაგარი დილაა ცოტახანს კიდევ დავიძინებ ( თეკო )
- შენ რაღა დაგემართა ყოველთვის ძალივს გაღვიძებთ ხოლმე და ახლა პირველი წამოხტი ( ნატა )
- კარგი რაც გინდა ის გიქნიათ, მე წავედი სამზარეულოში ყავას დავლევ.
- ჩვენც გაგვიკეთე რა, შენ ხომ ჩემთვის ყველაზე განსაკუთრებული ცოცხალი არსება ხარ. ( ნატა )
- ჰაჰა მე შენ გაჩვენებ არსებას, ყავა გინდოდა ხო.
სამზარეულოში გავედი და ყავის გაკეთება დავიწყე, სწორედ ამ დროს თოკოს ხმა გავიგე და გარეთ გავედი.
- დილამშვიდობისა. ( თოკო )
- დილამშვიდობისა.
- მეგონა ჯერ კიდევ გეძინებოდათ. ( თოკო )
- თეკოს და ნატას ჯერაც ვერ ვაყენებ საწოლიდან მეკი ადრე გამეღვიძა.
- არცისე მძინარა ლამაზმანები ხო, მთავრამა ლამაზმანმაკი უკვე გაიღვიძა. ( თოკო )

კიდევ ერთი უაზრო წინადადება უაზრო კომენტარებით.

- ყავის დალევას ვაპირებდი.
- ანუ წავიდე? ( თოკო )
- ჰაჰა არა არა თუ გინდა შემოდი.
- ყავას თუ გამიკეთებ ( თოკო )
- მეზარება მარა რამეს მოვახერხებთ.

სახლში შევედით, ზევით ავედი და გოგოები გავაფრთხილე, რომ თოკო მოვიდა. იმ წუთებში თეკოზე ბედნიერი ადამიანი ალბათ არავინ იყო, სწრაფად ჩაიცვა და კიბები ჩაირბინა.

- ვა თეკო პრივეტ. ( თოკო )
- პრივეტ, ყავას დალევ? ( თეკო )
- რამდენიმე წუთისწინ ზუსტად მაგას არ ვამბობდი ტო. ( თოკო )

მე და ნატა ზემოთ ვიყავით და რამდენიმე წუთი სპეციალურად არ ჩამოვედით, არ გვინდოდა თეკოსთვის ეს ბედნიერი წუთები შეგვეჩერებინა.

- გოგო დღეს ძალიან მაგრად უნდა გამოვიყურებოდეთ. ( ნატა
- შენ დაგავიწყდა, რომ ჩვენ ყოველთვის მაგრად გამოვიყურებით.
- ჰაჰა ხო მარა დღეს მაგრად კიარა ძალიან მაგრად არის საჭირო, ჯეკო ჩამოდის თანაც მარტო არ იქნება. ( ნატა )
- კარგი ეს შავი ზედა ჩაიცვი ძალიან ლამაზია.
- შენკი ჩემი შორტი ჩაიცვი, არ დამიწყო ახლა მოკლეაო თორე თავს მოგაჭამ. ( ნატა )
- ჰაჰა შენი იუმორი მაოცებს.
- კარგი მიდი ჩაიცვი და ჩამოდი, მე წავედი ეყოფათ იმათ მარტო ყოფნა. ( ნატა )

რამდენიმე წამში ნატაც ქვევით გაჩნდა.

- თოოოკ როოგრ ხარ? ( ნატა )
- კარგად ნატაშ შენ როგორ ხარ? ( თოკო )
- ჯეკოს ხომ არ დაურეკავს? ( ნატა )
- კი უკვე წამოვიდნენ. ( თოკო )
- ძალიან კარგი, სანამ ისინი ჩამოვლენ წავიდეთ და ყველაფერი ვიყიდოთ. ( თეკო )
- თუგინდათ ეხლავე წავიდეთ ( თოკო )
- კარგი აზრია, შენ და თეკო წადით მე მეზარება. ( ნატა )
ნატამ თეკოს შეხედა და თვალი ჩაუკრა.
- ანამარია? (თოკო )
თოკოს ხმა გავიგე და ზევიდან გამოვძახე, რომ მეც ძალიან მეზარებოდა წასვლა.
- ზატო წავედით მაშინ. ( თოკო )

თეკო და თოკო გავაცილეთ ჩვენკი სახლში შევედით ყავის დასალევათ, სულ რამდენიმე წუთში კი ნატას ტელეფონის ხმა გავიგეთ.

- ნატ ჯეკომ დამირეკა და დაახლოებით 20 წუთში მანდ იქნებიან.
- კარგი თოკო.

ფიქრებმა გამიტაცა, ასე სულ უაზროდ გამახსენდა ლუკა. მისი სახელის გაფიქრებაზე რაღაცას ვგრძნობდი, იქნებ ეს მონატრება იყო, მაგრამ რა მონატრებაზე ვლაპარაკობ, რამდენიმე დღის წინ ხომ მისგან შორს ყოფნა მინდოდა. აქ ყოფნა ძალიან მომწონდა, მაგრამ თითქოს რაღაც მაკლდა, იქნებ რაღაც კიარა ვიღაც, როგორ უნდა მენატრებოდეს ის ადამიანი ვინც ყოველთვის ჩემს ნერვებზე თამაშობდა, ეს ყველაფერი სისულელაა და მეტი არაფერი, დარწმუნებული ვარ ერთხელაც არ გავახსენდებოდი. ფიქრებში დრო ისე სწრაფად გავიდა ვერცკი მივხვდი, ნატაკი დაუსრულებლად რაღაცას ლაპარაკობდა, ამ დროს მანქანის ხმა გავიგეთ.

- ეს ალბათ ჯეკოა ( ნატა )
- კარგი მიდი და მეც გამოვალ ცოტახანში.

ეს მართლაც ჯეკო იყო, ნატას ძალიან გაუხარდა მისი დანახვა და სიტყვების გარეშე მაშინვე ჩაეხუტა.

- ჩემი ლამაზი გოგო, როგორ მომენატრე ( ჯეკო )
- მეც ძალიან მომენატრე რამდენიმ ხანია არ მინახიხარ ( ნატა )
ტელეფონი ავიღე და გარეთ გავედი.
- ჯეკ გაიცანი ეს ანამარიაა ჩემი საუკეთესო მეგობარი. ( ნატა )
- სასიამოვნოა ანამარია. ( ჯეკო )
- ჩემთვისაც ჯეკო.
- როგორც ვიცი მარტო არ უნდა ჩამოსულიყავი, სადა შენი ძმაკაცი? ( ნატა )
- გარეთ არის მოიცა ახლავე დავუძახებ. ( ჯეკო )

ჯეკო გარეთ გავიდა და ძმაკაცთან ერთად შემოვიდა. არ მჯერა ამას აქ რა უნდა, ეს რა უბედურებაა იქნებ მეჩვენება, მაგრამ არა ეს ნამდვილად ლუკაა, ერთი ნაბიჯი ორი ნაბიჯი სამი ნაბიჯი და ის უკვე ჩემს წინ იდგმებოდა, თავდახრილი მოდიოდა ამიტომ ჯერ არ დავუნახივარ, რამდენიმე წამში ისევ შემომხედავდა გასაოცარი მწვანე თვალებით, ისევ ერთ ადგილას გამაშეშებდა მისი მზერა, მე მას გამოვექეცი ის კი მოუოდნელად მაინც ჩემს გვერდით გაჩნდა რა უნდა ვუთხრა, სამი ნაბიჯი და უკვე ჩემს წინ დგა.

- გაცანით ეს ლუკაა ( ჯეკო )

თავი ასწია და თავისი მწვანე თვალებით შემომხედა, თითქოს მანაც ის გაიფიქრა რასაც მე ვფიქრობდი რამდენიმე წამის წინ, მიყურებდა და უაზაროდ მიღიმოდა.

- ლუკა ძმა გაიცანი ეს ნატაა, ეს კი ანამარია. ( ჯეკო )
- როგორ ხარ ტო? ( ლუკა )

როგორც ყოველთვის დავიბენი და ხმა ძლივს ამოვიღე.

- კარგად შენ ?
- მოიცა თვქენ რა ერთმანეთს იცნობთ? ( ჯეკო )
- არ მჯერა რას წარმოვიდგენიდით, რომ შენი ძმაკაცი ლუკა იქნებოდა, რათნქუდნა ვიცნობთ ჩვენი კლასელია. ( ნატა )
- ვა რა მაგარია, როგორც ჩანს უფრო მაგარ დროს გავატარებთ. ( ჯეკო )

ამ ხნის განმავლობაში ლუკა როგორც ყოველთვის თვალს არ მაშორებდა, მერაღა დამემართა ვერ ვხვდებოდი, ერთ ადგილას გავშეშდი და თვალს არ ვაშორებდი, თითქოს ყველაფერი გაქრა - მხოლოდ ჩვენ ორნი, პირველი შეხვედრა გამახსენდა, „ც“ და ეს ყველაფერი მაინც სისულელა, ლუკა ჩემთვის სულერთია.


აბა როგორია? მოგეწონათ? მე ვარ ადამიანი რომელიც ხელოვნებით არის გაგიჟებული - ვწერ ისტორიებს, ვუკრავ გიტარაზე, ვხატავ და ასევე ვწერ ჩანახატებს, მოკლედ თითქმის ყველაფერი რასაც ვაკეთებ ხელოვნებას უკავშირდება, ამიტომ ამ ისტორიაში თუკი იქნება გამოყნებეული რაიმე ლექსი ან ნახატი ყველფერი იქნება ჩემი შექმნილი და არა სხვა წყაროებიდან მოპოებული, მაგაგლითად დღევადელ თავში გამოყენებული სიტყვებიც " პირველი შეხვედრა პირველი შეხედვა ის დღე როდესაც პირველად გნახე, ასეთი თვალებიი პირველად ვნახე“ ჩემი ჩანახატიდან არის ამოღებული. მადლობთ, რომ კითხულობთ და თქვენს აზრს კომენტარებში წერთ.