ლუკა ახლა ჩემს წინ იდგა, ერთ ადგილას გავშეშდი, ხმას ვერ მიღებდი არვიცოდი რა მეთქვა, მეგონა რამდენიიმე დღე მისგან შორს ვიქნებოდი, მაგრამ პირიქით ის ჩემთან ახლოს მოვიდა, ფიქრებში გართული ვიყავი, როდესაც თეკოს ხმა გავიგე.
- აი ჩვენც მოვედით. ( თეკო )
- ვაა ჯეკო ( თოკო )
ნატა და ჯეკო თოკოსკენ წავიდნენ, ლუკაკი ჩემს წინ იდგა და თვალს არ მაშორებდა, ასე უკვე აღარ შემეძლო, ამიტომ
- არ მეგონა აქ თუ გნახავდი.
- არც მე მეგონა აქ თუ დამხვდებოდი. ( ლუკა )
პასუხის გაცემა ზედმეტად ჩავთვალე და ბავშვებთან მივედი, რამდენიმე წამის შემდეგკი ლუკაც უკან გამომყვა.
- თოკო ძმა გაიცანი ეს ლუკაა. ( ჯეკო )
- მგონი აქ ასე დგომას ჯობია სახლში შევიდეთ და ეს ყველაფერიც შევიტანოთ ( ნატა)
- ამ ყველაფერს ჩემი ხელფასი მთლიანად დავახარჯე, ისე რომ იცოდეთ მაინც ყოველიშემთხვევისთის ( თოკო )
- ჰაჰა მართლაც რომ არცისე ჭკვიანი მყავხარ. ( ნატა )
- შენ რა მუშაობ? ( თეკო )
- კი თვით პატივცემულ მასწავლებელს ელაპარაკები, არ იცოდი? ( თოკო )
- ჰაჰა იდიოტი ხარ. ( თეკო )
- სასტავ ჯობია სწრაფად დავლაგდეთ და მალევე წავიდეთ.
ლუკამ შემომხედა და გამიღიმა.
- ვეთანხმები ანამარიას, მალე მოვიხოდოთ და წავიდეთ.
ყველაფერი სახლში შევიტანეთ.
- ლუკა გაიცანი ეს არის ჩვენი დიადი თვით სახლი ( ნატა )
- მშვენიერია ( იღიმის )
ეს ღიმილი ალბათ მომკლავს ან რამეს დამმართებს, გულს გამიჩერებს, გამაგიჟებს და აი ვგრძნობ ტაქიკარდიასაც, ჩემს ასეთ ფიქრებზე ყოველთვის მეცინება და ყოველთვის სულელიც ვჩანვარ, რადგან გარშემო არავინ არ იცინის მხოლოდ მე - ეს არანორმალურობის ერთერთი გამომჟღავნებაა.
- გოგოებო ჩვენ სახლში გავალთ, იქამდე თვქენც მოემზადეთ და გამოგივლით. ( თოკო )
- კარგი მიდით.
სანამ ბიჭები მოვიდოდნენ ყველაფერი გავამზადეთ.
- ჩემი მარიაჭია შენ არ გამოიცვლი ძალიან მაგრად გამოიყურები. ( ნატა )
- ჰაჰა მარიაჭია, კარგი ისედაც მეზარებოდა გამოცვლა.
- ძალიანაც კარგი შეწინააღმდეგებას, რომ ვერ მიბედავთ. ( ნატა )
- როგორ გეკადრებათ.
თეკო და ნატა ზემოთ ავიდნენ, ზუსტად ამდროსკი ჩემი ტელეფონის ხმაც გაისმა.
- ანამარია შენს გარეშე აღარ არს დარია, რომ იცოდე როგორ მენატრები ჩემო დაია. ( დემეტრე )
- ჰაჰა დემე, ზოგჯერ რა საყვარელი ხარ, ვიცი მაგის მოფიქრებას შენი ტვინის სამოცი პროცენტი მაინც დაახარჯე ამიტომ ვაღიარებ, რომ მეც მომენატრე.
- მაინც თქვა რაღაც საშინელება. ( დემეტრე )
- კარგი ხო მითხარი რას შვრები? როგორ ხარ?
- რავიცი ტო მთელი დღე სახლში არ ვარ აქეთიქით დავდივარ. ( დემეტრე )
- ისე ხო რასამბობ სულ სახლში მყავდი.
- ახლა მხოლოდ ღამით მივდივარ სახლში, თან ცარიელი ოთახები, რომ მხვდება არ მომწონს. ( დემეტრე )
- კარგი გეყო ახლა თორე წამოვედი თბილისში ფეხით.
- კარგი მართლა კიარ მენატრები, წავედი ეხლა შენიცი ჭკვიანად. ( დემეტრე )
ამდენი ხნის შემდეგ როგორციქნა გამოჩნდნენ ნატა და თეკო.
- ამდენ ხანს იცმევდით?
- ჯერ შემოგვხედე და შეგვაფასე ( თეკო )
- როგორ გამოვიყურებით? ( ნატა )
- ჩემი კაბა და ჩემი კეტები ჰაჰა.
- კარგი გამოვიცვლით. ( ნატა )
- არა არა ძალიან მაგრად გამოიყურებით, ჩემი გოგოები ვამაყობ თქვენით.
- ჰაჰა ვიცოდი რომ გიყვარდი. ( ნატა )
- ნატ თოკოს მისწერე? ( თეკო )
- თოკოს არა მარა ჯეკომ ხუთ წუთში მანდ ვართო, ხომართლა ანამარია დღეს მაინც შეამჩნიე ლუკა როგორ გიყურებდა? ( ნატა )
- მე ისიც შევამჩნიე ანამარრია როგორ უყურებდა ( თეკო )
- მორჩით უაზრო ლაპარაკს და გარეთ გავიდეთ, მგონი მოვიდნენ.
როგორცჩანს მართალი ვიყავი, ბიჭები კარებთან იდგნენ.
- აბა მზად ხართ? ( ჯეკო )
- კი კი და კი. ( ნატა )
- მაშინ წავედით. ( თოკო )
- წავედით.
- კაროჩე ერთი მანქანით წასვლას ვარჩიეთ ლუკას მანქანითაც წავსულიყავით. ( ჯეკო )
- კარგი, სადაც ნატა მეც იქ.
- მაშინ მე ჯეკოსთან ვჯდები. ( შემომხედა და უაზროდ გამიღიმა )
- ჯეკოსთან ხო? ( თოკო )
- კარგი რა საყვარელო შენ მთელი ერთი დღე უკვე აგიტანე ახლა ჯეკოს ჯერია. ( ნატა )
- ჰაჰა კარგი ხო ვღადაობ, ანუ ჩემთან თეკოა. ( თოკო )
- კი მე შენთან ვარ. ( თეკო )
თეკოზე ბედნიერი დარწმუნებული ვარ იმ წუთებში არავინ იყო.
- ლუკა შენ დაჯდები საჭესთან თუ მე დავჯდე? ( ჯეკო )
- არა ტო შენ დაჯექი. ( ლუკა )
ნატამ ლუკას არ დააცადა და ჯეკოსთან ერთად დაჯდა.
- ვა ეს გიტარა ლუკასია? ( ნატა )
- კი ჩემია. ( ლუკა )
- რა ლამაზია.
ჩემსკენ გადმოიხარა და დაბალი ხმით მითხრა.
- ალბათ შენსავით. ( ლუკა )
ეს „ალბათ“ რაღა იყო არ ჯობდა მხოლოდ ეთქვა შენსავითო, მაგრამ მერე ხომ ვიტყოდი ეს უაზრო სიტყვები უკვე მომბეზრდათქო, ჩემი თავის ვერაფერი გამიგია.
- წინ დიდი გზა გვაქვს, იქნებ რამე გვიმღერო ( ნატა )
- ჰაჰა კარგი. ( ისევ უაზრო ღიმილი )
გვინდოდა თუ არა - მე და ლუკას ერთად ჯდომა მოგვიწევდა, წინკი მართლაც დიდი გზა იყო.


რაღაც საქმეების და სწვლის გამო აქამდე ვეღარ მოვახერხე ახალი თავის დამატება ამიტომ ყველას ბოდიშს ვუხდი მადლობთ, რომ კითხულობთ.