გზა უსასრულო იყო ვერ ვბედავდი, რომ ლუკასთვის ერთხელ მაინც შემეხედა. ჯეკო და ნატა ერთად გატარებულ დროს იხსენებდენ რაზეც ბევრს ვიციონოდით.
- შენი პირველი სიყვარული თუ გახსოვს? ( ჯეკო )
- ჰაჰა კი კი, მაშინ ექვსი წლის ვიყავი ნეტავ რა მესმოდა სიყვარულის მარა მაინც სულელურად მოვიქეცი, ის ბავშვი ხელიდან გასაშვები არი იყო. ( ნატა )
- გაიცანით ბავშვებო ეს არის ნამდვილი ნატა ( ჯეკო )
- ანამარია შენი პირველი სიყვარული როგორი იყო? ( ლუკა )
ლუკასგან ამ კითხვას არ ველოდი, ამტიომ ძალიან დავიბენი.
- მე, მე არ
- ანამარიას არასდროს არავინ ჰყოლია, ბავშობაშიც ასეთი აუტანელი იყო როგორც დღეს. ( ნატა )
- მართლა? არც ჩემს ცხოვრებაში გამოჩენილია ვინმე მნიშვნელოვანი. ( ლუკა )
- ჰაჰა ეს ალბათ ყველაზე დიდი ტყუილია რაცკი გითქვამს.
- ტყუილი არ იქნება თუ არ ჩავთვლით წარსულს რომელშიც ოთხი გოგო იყო. ( ლუკა )
- ოთხი?
შემომხედა და გამიღიმა.
- შეიძლება სწორედ ეს არის ყველაზე დიდი ტყუილი. ( ლუკა )
არაფერი არ მითქვამს და ნატას შევხედე.
- ნატ რაიმე სიმღერა ჩართე და ბოლომდე აუწიე.
- კარგი მარა ხომ არ ჯობია ჯერ ლუკამ დაგვიკრას? მოუხერხებელი იქნება მარა მაინც. ( ნატა )
- არანაირი პრობლემა, ახლავე ტო. ( ლუკა )
მისი ეს სახე, თვალები, გამოხედვა, ხმა, საუბარი და ღიმილი ყველაფერი მაგიჟებდა, ახლაკი გიტარა ცოტაც და საბოლოვოდ გავგიჟდებოდი.
- ინგლისური თუ ქართული თუ ვაფშე რუსული? რომელი გირჩევნიათ? ( ლუკა )
- მგონი ჯერ ქართული. ( ნატა )
- ძმაკაც ის დაუკარი წინაზე, რომ უკრავდი ნინისთან.
ეს ნინი ვინ არის? ანდაც საერთოდ რატომ მაინტერესებს ეს ხომ მისი ცხოვრებაა. ერთი ორი და სამი, შევძელი და მისკენ მივბრუნდი ძალიან ლამაზად უკრავდა და ხმა? რაღაც განსაკუთრებული ჩემს გულს ესღა უნდოდა. თვალს არ მაშორებდა, მის თვალებში რაღაც იგრძნობოდა მწვანე ულამაზესი თვალები, რომელიც დანახვისთანავე ჩემი გონებიდან არ ქრება.
„ჩემი არა ხარ - მაგრამ მაინც გიჩემებ სხვასთანა ხარ და მაინც ვოცნებობ შენზე“

- ეს რა იყო? ვისი სიმღერაა? პირველად მოვისმინე. ( ნატა )
- ჩემი სიმღერაა. ( ნატა )
- შენ რა სიმღერებს წერ?
- ჰაჰა მასეც ვერ ვიტყვი, ხანდახან ვჩალიჩობ რაღაცეებს. ( ლუკა )
ამ დროს ერთერთმა მანქანამ დიდი სისწრაფით ჩაგვიარა და მანქანიდან გადმოგვძახეს.
- აეეე გართობის სეზონს გახსნილად ვაცხადეებთ.
ეს თოკო და თეკო იყო.
- ჰაჰა არანორმალურები, რას იტყვით რომ შევუერთდეთ?
- და რას იტყვით შეჯიბრზე? ვიგონკაოთ?
ნატამ მუსიკა ჩართო და ბოლო ხმაზე აუწია, 120 150 200 სიჩქარე თანდათან მატულობდა, ჩვენკი ბოლო ხმაზე ვყვიროდით. ლუკამ მინას ჩაუწია და მთელი ტანით გადაიხარა, სიმღერას ავყევით და ხმამაღლა ვმღეროდით, მაგრამ ეს სიმღერა კიარა უფრო ყვირილს გავდა, უეცრად რაღაც უცნაური ვიგრძენი.
- ლუკ ფრთხილად.
- ნუთუ ამას შენ მეუბნები. ( ლუკა )
ვეღარ შევძელი ფიქრების დამალვა და რასაც ვფიქრობდი ვუთხარი.
- კარგი რა, საერთოდ არ მესმის რატომ გვაქვს ასეთი დაძაბული ურთიერთობა, არ ჯობია რომ მოვეშვათ და საკუთარ თავებს ყველაფრის უფლება მივცეთ?
- ყველაფრის უფლება? ( ლუკა )
- კი ყველაფრის უფლება.
- დარწმუნებული ხარ? თუ მოვეშვები და საკუთარ თავს ყველაფრის უფლებას მივცემ 99 % -ია იმის, რომ სიგიჟემდე შეგიყვარდები. ( ლუკა )
- შენ დაგავიწყდა, რომ საკუთარ თავს მეც ვაძლევ ყველაფრის უფლებას და რატომ არ შეიძლება შენ შეგიყვარდე?
- გახსოვს ბოლოს, რომ ვილაპარაკეთ რა გითხარი? ( ლუკა )
- ბოლოს ძალიან ბევრი რამ მითარ ლუკა.
- მეშინია, რადგან არ ვიცი შევძლებ თუ არა შენს გაბედნიერებასთქო. ( ლუკა )
- ახლა ეგ რა შუაშია?
- შუაში? შენ მაძლევ ყველაფრის უფლებას და როგორ გგონია ამის შემდეგ რა მოხდება? ( ლუკა )
- შენზე გავგიჟდები ხო.
- კი თუ უკვე არ გიჟდები ტო. ( უაზრო ღიმილი )
- ჰაჰა ეს ყველაფერი სისულელა ლუკა.
- კარგი მე დავამთავრე ლაპარაკი, არ შემომიერთდები ლ ა მ ა ზ ო.
ლუკას ასეთ პასუხზე ძალიან გავბრაზდი, სუფთა ჰაერი სწორედ ის იყო რაც მჭირდებოდა, ამიტომ მინას ჩავუწიე და მეც ლუკას შევუერთდი.
- იცი ცუდი ხმა არ გაქვს, კარგად მღერი. ( ლუკა და ისევ ის ღიმილი )
- ჰაჰა უფრო სწორი იქნებოდა გეთქვა კარგად ყვირიო.

ვიცი პატარა თავებია, მაგრამ მეტის დამატებას ვერ ვახერხებ კარგი იქნება თუ სწორად გამიგეთ მადლობთ რომ კითხულობთ.