მუსიკა, ცეკვა, დალევა - მეგობრებთან ერთად გართობას მართლაც არაფერი ჯობია, უკვე ღამის ორი საათი იყო მაგრამ დროს ჩვენთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა გართობა გრძელდებოდა.
- ძმაკაც გიტარაზე დაკუარი რაიმე ისეთი ყველას რომ გაგვისწორდეს რა ( ჯეკო )
- ცოტაც და ალბათ მეზობლები შემოჭრებიან ჩვენს სახლში. ( თეკო )
- ჰაჰა მშვენიერ მასპინძლობასაც გავუწევთ ( თოკო )
ლუკამ გიტარა აიღო და დაკვრა დაიწყო, ყველა ვმღეროდით ( რათქმაუნდა თუ ამას სიმღერა ერქვა ) მაგრამ როგორცყოველთვის ამ დროს ვის აინტერესებს ვის აქვს ცუდი ან კარგი ხმა მთავარია შენი გაისწორო და გაერთო, ჩვენც სწორედ ამას ვაკეთებდით.
- დალევ? ( თოკო )
- არა აღარ ვსვავ.
- რატო? ცუდი სიმთვრალე ხომ აქვ გაქვს? ( თოკო ( ღიმიილ )
- არცისე ცუდი მარა, კარგი ცოტა დამისხი.
ამ დროს ლუკა გამოჩნდა და ჩემს გვერდით დაჯდა.
- კარგად უკრავ.
- სულ რაღაც ორი წელი დავდიოდი გიტარაზე მერე შევეშვი და ჩემით დავიწყე რაღაცეების დამუღამება. ( ლუკა ( ღიმილი )
- სიმღერების წერაც ხო.
- ჰაჰა სიმღერების წერა მგონი ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია. ( ლუკა )
საუბარში ისე გავერთე სულ აღარ მახსოვდა, რომ თოკო ჩემს გვერდით იჯდა.
- კარგი მე დანარჩენებს შევუერთდები. ( თოკო )
- თოკო შენთან პატარა მარა ზატო მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს მერე დაგელაპარაკები. ( ლუკა )
ნეტავ ასეთი მნიშვნელოვანი რა საქმე უნდა ჰქონდა ლუკას ერთი დღის გაცნობილ ადამიანთან.
- არ გინდა ცოტახანს გარეთ გავიდეთ? ( ლუკა )
- ისევ ჩემს დახრჩობას ან მოკვლას ხომ არ აპირებ? ( ღიმილი )
ამ სიტყვების გაგონებაზე ძალიან დაღლილი სახით შემომხედა და ღიმილი გაურკვეველმა ემოციამ შეცვალა, მისმა ასეთმა მზერამ ისევ ერთ ადგილას გამაშეშა ვხვდებოდი, რომ უკვე ზედმეტი მომდიოდა ამიტომ სიტუაციას გამოსწორებას შევეცადე.
- კარგი ხო ვიხუმრე, წავედით?
- ზოგჯერ აუტანლად საყვარელი ხარ ანამარია ( ლუკა )
- ტყუილად ცდილობ ისკიარ დამვიწყებია თვალებში, რომ მიყურებდი და ყავაზე ფიქრობდი.
თვალებში შემომხედა და გაიცინა.
- შენ რა მართლა გგონია, რომ ყვაზე ვფიქრობდი? ( ლუკა )
- შესაძლებელია.
- მართლაც შესაძლებელია ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჰაჰა იდიოტი ხარ.
- გინდა ამ იდოტმა გიტარაზე დაგიკრას? ( ლუკა )
- მაინც სხვა არაფერი არ შეგიძლია და გიტარაზე მაინც დაუკარი.
აი ეს უკვე მართლა ზედმეტი იყო, რა სულელი ვარ ყველაზე დიდი აუტანელი მსოფლიოში, ყოველთვის იმას ვეუბნები რასაც გულით არ ვფიქრობ, ძალიან ვნანობდი მაგრამ წუთებს ვეღარ დავაბრუნდებდი, მეგონა ეწყინებოდა და უპასუხოდ დამტოვდა, მაგრამ
- ჰაჰა, ახლა ის მითხარი რასაც სინამდვილეში გეუბნება გული ( ლუკა )
თითქოს ჩემი ფიქრები წაიკითხა, ალბათ ეს იყო ერთერთი რაც მაგიჟებდა ყოველთვის ამბობს იმას რაც საჭიროა, ყოველი მისი სიტყვა მოულოდნელია არასდროს არ ვიცი რას ფიქრობს ან რის თქმას აპირებს, მაგრამ მისი სიტყვები ყოველთვის მაბნევს და ერთ ადგილას მაშეშებს. თვალებში შევხედე და გავუღიმე.
- წუთბი საუკუნეს დამსგავსებია და თითქოს შენი ნახვა გამხარებია. შენსკენ წამოვედი გულმა ეს გაბედა თუმცა უაზროდ-რეალობა გამეფდა.
ეს რამოდენიმე სიტყვა მისი სიმღერიდან, თვალებში მიყურებდა და თან გიტარას უკრავდა. მგონი მართლა გავგიჟდები, რას ნიშნავს მისი ეს სიტყვები ამ ბიჭმა სულ ამირია გონება ვერ ვხვდები რას გრძნობს რას ფიქრობს ან საერთოდაც რა უნდა.
- ანამარია გინდა შენგან შორს ვიყო? ( ლუკა ( ღმილი )
ამ კითვას არ ველოდი, ვერ ვხვდებოდი რას გულისხმობდა.
- რა? მე მე
- ასეც ვიცოდი ( ლუკა ( ღიმილი )
- რა იცოდი?
- იცი ლამაზო ახლა აღარ მეშინია იმის, რომ ვერ შევძლებ შენს გაბედნიერებას.
ფეზე ადგა და სახლისკენ წავიდა.
ჩემს ფიქრებში როგორც ყოველთვის ისევ გაჩნდა კითხვები, რომელსაც პასუხები არ აქვს, საკმაოდ აგრილდა ამიტომ მეც სახლში შესვლა ვამჯობინე. სახლი „თავდაყირა“ იდგა ისევ არეულობა და ხმაური სუფევდა, ღამის სამი საათი იყო, მაგრამ სახლში წასვლას არავინ არ ჩქარობდა.


ვიცი პატარა თავებია ძალიან მინდა, რომ მოვახერხო უფრო დიდი თავების ატვირთვა მაგრამ იმის გამო, რომ სახლში თითქმის არ ვარ ვერ ვახერხებ. რაც შეეხება ამ თავს რას ფიქრობთ? მოგეწონათ თუ არა?