ჯეკომ და ნატამ თამაში წააგეს, ამიტომ უნდოდათ თუ არა ჩვენთვის ყველა სურვილი, უნდა აესრულებინათ.
- ნატა წყალი მომიტანე რა საყვარელო. ( თოკო ( ღიმილი )
- ადექი და მოიტანე. ( ნატა ( ღიმილი )
- თამაშის წაგების შემთხვევაში რა უნდა გაგეკეთებინა ხომ არ შეგახსენო? ( თოკო ) ( ღიმილი )
- მოიცადე მე მოგართმევ. ( ჯეკო ( სიცილი )
- ჰაჰა რა თავაზიანი ხარ ძმაკაც. ( თოკო ( სიცილი )
- წავალ მოვუტან თოერე ამის პირიდან რაღა ამოვა ( ნატა ( სიცილი )
ნატა სამზარეულოში გავიდა წყლის მოსატანად და ჯეკოც თან გაჰყვა.
- სასტავ მოდით პირდაპირ შევვუარდეთ და ვუთხრათ, რომ ყველაფერი ვიცით. ( სიცილი )
- კარგი აზრია, წავედით. ( ლუკა ( სიცილი )
- მოიცა მოიცა ვარდის ფურცლები. ( თოკო ( სიცილი )
- რა ვარდის ფურცლები? ( თეკო )
თოკო გარეთ გავიდა და წამებში ისევ ოთახში აღმოჩნდა ვარდის ფურცლებით ხელში.
- რა სასაცილო ხარ ( სიცილი )
- შევედით შევედით ( ლუკა ( ღიმილი )
ერთი ორი და სამი ყველა ერთხმად
- ვიცით ვიცით ჩვენო გვრიტებო ჩვენ ყველაფერი ვიცით. ( სიცილი )
ლუკამ გიტარა აიღო და ექსპრონტად სიმღერა მიუძღვნათ თოკომკი ვარდის ფურცლები მიაყარა.
- რა არანორმალურები ხართ, როგორ მიხვდით? გეფიცებით დღეს ვაპირებდით ყველაფრის თქმას. ( ნატა ( სიცილი )
- ხო მართლა დღეს უნდა გვეთქვა, რომ ერთად ვართ. ( ჯეკო ( ღიმილი )
- მოკეტეთ, აქამდეც უნდა გეთქვათ. ( თეკო ( სიცილი )
- არა მე როგორ დამიმალე? ( სიცილი )
- კარგი ტო ახლა მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? ( ლუკა ( ღიმილი )
- ლუკას ვეთანხმები, არ ავღნიშნოთ? ( თოკო ( ღიმილი )
- ხო დალევაზე რა აზრის ხართ? ( ჯეკო ( სიცილი )
- ლუდი გვაქვს? ( ლუკა ( ღიმილი )
- რამდენიც გინდა. ( ჯეკო ( სიცილი )
ლუდები ავიღეთ და ოთახში გავედით.
- მიდი რა ანამარია სამზარეულოში მეორე თაროზე რაღაც გემრიელობებია და მოიტანე ( ნატა ( ღიმილი )
- შენ რა იცი, რომ მეორე თაროზეა? ( ჯეკო ( სიცილი )
- ჰაჰა დღეს მთელი დღეა სახლს ვზვერავ, ( ნატა ( სიცილი )
- სახლს ზვერავ? ( ჯეკო ( სიცილი )
- წკარგი ხო წეღან დავინახე, რომ იქ იდო. ( ნატა ( სიცილი )
- მოდი ჩემთან ჩემი დაკვირვებული. ( ჯეკო ( ღიმილი )
ნატა ჯეკოს გვერდზე დაჯდა და ჩაეხუტა მეკი სამზარეულოში გავედი და რამდენიმე წუთში ლუკას ხმაც გავიგე.
- მე ხვალ საღამოს მივდივარ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- რატომ? ( ღიმილი )
- თბილისში რაღაც საქმეები მაქვს. ( ლუკა ( ღიმილი )
- გასაგებია.
- ძალიან მოგენატრები ხო? ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჰაჰა კი ძალიან.
- მეც მომენატრები ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )
ლუდისთვის ჭიქები აიღო და სამზარეულოდან გავიდა, მისი სიტყვები ისევ ჩამესმოდა „“ მეც მომენატრები ანამარია“ ნეტავ მართლა მოვენატრები თუ უბრალოდ იხუმრა? მაგრამ რას გავუგებ ლუკას საქციელები ყოველთვის თავგზას მირევს.
- ბავშობიდანვე რომ მევასებოდი ეგ თუ იცოდი? ( ჯეკო ( ღიმილი )
- მე სათამაშო, რომ მათხოვე მაშინ შემიყვარდი. ( ნატა ( სიცილი )
- ჰაჰა აბა ხომ არ გაჩუქებდი, ისე მიყვარდა ეგ სათამაშო. ( ჯეკო ( სიცილი )
- დღესაც ისეთივე დებილი მყავხარ როგორიც მაშინ. ( ნატა ( სილი )
- ბავშვებო თბილისში როდის მივდივართ? ( თეკო )
- რავიცი ორი დღეც დავრჩეთ. ( ნატა )
- მგონი ლუკა ხვალ მიდის. ( ჯეკო )
- ხო ცვეტში რაღაც პატარა საქმეები მაქვს და ვეღარ დავრჩები. ( ლუკა ( ღიმილი )
მიყურებდა და თვალს არ მაშორებდა მეკი ისევ მის სიტყვებზე ვფიქრობდი, თითქოს არ მინდოდა, რომ წასულიყო ყველაფერი წარმოუდგენელ უაზრობად გადაიქცა.
- ხვალ სანამ ლუკა დაგვტოვებს სადმე ხომ არ წავიდეთ? ( თეკო ( ღიმილი )
- კარგი აზრია. ( ღიმილი )
ისე მოსაღამოვდა ვერცკი გავიგეთ გამახსენდა, რომ საღამოს დემეტრესთან უნდა დამერეკა, ამიტომ
- დემე რას შვრები?
- რას ვშვრებიკიარა ხვალ საბას დაბადებისდღეროა გახსოვდა? ( დემეტრე )
საბა მე და დემეს ბავშობის მეგობარია, მაგრამ იშვიათად ვნახულობთ, ბევრს მოგზაურობს და საქართველოში იშვიათადაა.
- ხვალ? კიდევკარგი შემახსენე სულ დამავიწყდა.
- არც მე არ მახსოვდა ტო, ცოტანისწინ დამირეკა და ხვალ გელოდებით შენ და ანამარიას ჩემს ფართზეო. ( დემეტრე )
- მოიცა, საქართველოშია?
- როგორც ჩანს. ( დემეტრე )
- მე რომ ვერ წავმოვალ, არადა როგორ მომენატრა რამდენი ხანია ერთმანეთი არ გვინახავს.
- რატო? შენ წამოდი და თეკო და ნატა დარჩნენ. ( დემეტრე )
- არვიცი დემე ვნახოთ ხვალ შეგეხმიანები.
ტელეფონი გავთიშე და უეცრად ვიღაცის სიახლოვე ვიგრძენი.
- ლამაზო. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ლამაზო არა.
- კარგი მახინჯო. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ზოგჯერ მართლა რა იდიოტივით იქცევი ლუკა ( ღიმილი )
- აღიარე, რომ ჩემს გარეშე არ გინდა აქ ყოფნა. ( ლუკა ( ღიმილი )
- ჰაჰა ეგ შენი ოცნებაა.
- უფრო რეალობას დავარქმევდი ტო. ( ლუკა ( ღიმილი )
- შეგახსენებ, რომ აქ შენს გამო არ ჩამოვსულვარ პირიქით. ( ღიმილი )
- პირიქით ცდილობდი ჩემგან შორს ყოფილიყავი. ( ლუკა )
- შესაძლებელია. ( ღიმილი )
- იმიტომ, რომ ჩემი გამოხედვა, სიტყვები და საქციელი ყოველთვის თავგზას გირევს და გაგიჟებს. ( ლუკა ( ღიმილი )
- რა? ჰაჰა უბრალოდ სასაცილოა.
- სასაცილო შენ ხარ ( ლუკა ( ღიმილი )
- მე?
- კი შენ, რადგან სიმართლეს გაურბი არადა ახლაცკი მესმის როგორ სწრაფად გიცემს გული ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )
მისმა სიტყვებმაა დამაბნია, არვიცოდი რა მეპასუხა ლუკა მართალს ამბობდა.
- და შენ არ გაურბი რეალობას? ( ღიმილი )
- პირიქით ვცდილობ სიმართლით ვიმოძრაო და შენც დაგანახო ის სიმართლე რისი აღიარებაც ასე გიჭირს. ( ლუკა ( ღიმილი )
- რა სიმართლეზე მელაპარაკები? შენთვის რა არის სიმართლე ლუკა. ( ღიმილი )
მოულოდნელად მომიახლოვდა გულის ცემამ კიდევ უფრო იმატა, თვალებში მიყურებდა და ძალიან სწრაფად სუნთქავდა, ჩემი ხელი აიღო და გულზე დაიდო.
- აი ეს არის სიმართლე ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )
მისი გულიც საოცარი სისწრაფიდ მოძრაობდა წამებში წარმოუდგენელი სიხარული ვიგრძენი, ცოტაც და გული წამივიდოდა მისი სიახლოვე მაგიჟებს და ჭკუიდან მშლის.
- ლუკ, საკმარისია გაჩერდი.
- „ლუკ“ ? ( ლუკა ( ღიმილი )
- სახლში შევიდეთ.
- ზატო ასე არასდროს არავის მოუმართავს. ( ლუკა ( ღმილი )
გავუღიმე და სახლში შევედი, ისიც უკან გამომყვა.