მეორე დილას დემე ადრიანად წავიდა, რომ დედაჩემს არ შემოესწრო. ცოტა გამიკვირდა, როდესაც დედაჩემი დილის 9 საათზე გამომეცხადა პალატაში.
-როგორ ხარ? - მკითხა მზრუნველად და საქმიანად დაიწყო ფუსფუსი.
-კარგად.. - ვუპასუხე და ეჭვით ავათვალიერე.
-დღეს ექიმისგან ნებართვა ავიღე და გაგწერეს - მახარა და ჩანთიდან ტანსაცმლების ამოლაგება დაიწყო. - ესენი წამოგიღე, იმედია მოგეწონება - მითხრა და სულ ახალი ტანსაცმელი დამიწყო.
-წამომიღე თუ იყიდე - ვკითხე და სამოსი შევათვალიერე.
-ნუ, რა მნიშვნელობა აქვს... ჩაიცვი და წავიდეთ, დღეს ბევრი საქმე გვაქვს - მითხრა მოუთმენლად.
-რა საქმე?
-რადა წვეულებას ვაწყობ, ბიზნესმენები მოვიწვიე. მამაშენი რომ გარდაიცვალა მას შემდეგ კომპანიას მე ვმართავ, შენ როცა სრულწლოვანი გახდები კი შენი გახდება. ამიტომ საჭიროა ხალხს უკეთ გავეცნოთ. ყველაფერმა დიდებულად უნდა ჩაიაროს - თქვა ენთუზიაზმით.
-ამმ... იცი, მაშინ მგონი ჯობს მაღაზიაში გავიაროთ და მე თვითონ ავირჩიო ტანსაცმელი - ვუპასუხე დაეჭვებულმა, რადგან დედაჩემის ნაყიდმა კაბამ მაინცდამაინც ვერ მომხიბლა. ცუდი არ იყო, მაგრამ ჩემს სტილში არ ჯდებოდა.
-კარგი როგორც გინდა. და ხო.. - ერთწამს შეჩერდა - მოდი დავივიწყოთ რაც იყო კარგი? იმიტომ გიყვიროდი, რომ დეპრესიაში ვიყავი. ახლა თავს უკეთ ვგრძნობ. მხოლოდ შენღა დამრჩი და არ მინდა შენც დაგკარგო - მითხრა თვალცრემლიანმა.
-დე.. არ ინერვიულო, მე არასდროს არ დამკარგავ - ვუპასუხე მაშინვე და ჩავეხუტე. როგორ მომნატრებია ჩემი დედიკო. ისევ ისეთი თბილი და გამგებიანი... რა თქმა უნდა დედაჩემი უზომოდ მიყვარდა და არ შემეძლო რამდენიმე ჩხუბის გამო მისთვის ხაზი გადამესვა.
-კარგი... რესტორანი უკვე შერჩეულია. ყველაფერი მოვაგვარე და საღამოს ცხრა საათზე დაიწყება. მანამდე დრო გვაქვს მოვემზადოთ - მითხრა და შემდეგ ტელეფონი აიღო. ვიღაცამ დაურეკა კომპანიასთან დაკავშირებით. მალე მოაგვარა საქმეები და ისევ მე მომიბრუნდა. - ახლა შენ ჩაიცვი, მე გარეთ დაგელოდები - შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.
-ვაუუ.. აი გარდაქმნაც ასეთი უნდა - გავიფიქრე გაკვირვებულმა და ტანზე ჩავიცვი - თეთრი ჯინსები, ღია ცისფერი ზედა და შავი კეტები. თმები ხელით გავისწორე როგორც შევძელი, ტელეფონი ავიღე და ოთახიდან გამოვედი. დერეფნის ბოლოში იდგა და მელოდებოდა. ნაბიჯს ავუჩქარე და მასთან მივედი.
-წავიდეთ?
-კი, ახლა მძღოლი მოვა - მითხრა საქმიანად და ტელეფონის ეკრანს დახედა. - აი მოვიდა... - თქვა კმაყოფილმა და გასასვლელისკენ წავიდა. მეც მას მივყევი. შავი BMW X6 პირდაპირ საავადმყოფოს კართან იყო გაჩერებული. დედაჩემი წინ დაჯდა, მე კიდევ უკანა სკამზე კომფორტულად მოვთავსდი და მანქანაც დაიძრა.
-რომელ მაღაზიაში გინდა? - მკითხა დედაჩემმა.
-ამმ... არ ვიცი.. არ ააქვს მნიშვნელობა.. - ვუპასუხე მხრების აჩეჩვით.
-კარგი - მითხრა და მძღოლს რაღაც გადაულაპარაკა.
რამდენიმე მაღაზიაში ვიყავით და, სიმართლე გითხრათ, მომეწონა კიდეც კაბები, თუმცა საბოლოო არჩევანის გაკეთება მაინც მიჭირდა. დედაჩემმა თავისთვის გრძელი, ტანზე მომდგარი კაბა იყიდა, რა თქმა უნდა - შავი. მე კიდევ საბოლოოდ ავირჩიე ცისფერი ძალიან ძალიან ლამაზი კაბა. იმდენად მომეწონა, რომ მინდოდა იქვე ჩამეცვა, თუმცა თავი შევიკავე. შენაძენებით კმაყოფილები სახლში დავბრუნდით. აქ დედაჩემს სტილისტები ყავდა მოწვეული. ორივეს მაკიაჟი და ვარცხნილობები გაგვიკეთეს და წავიდნენ. ეს სამზადისი საღამოს ექვსი საათისთვის მორჩა. ტანზე ჩემი ახალი კაბა მოვირგე და რესტორნისკენ გავემართეთ.



ყველაფერი ზღაპრულად იყო მოწყობილი. ეტყობა დედაჩემს სერიოზულად ჰქონდა გადაწყვეტილი სახელის დამკვიდრება. არა, ეს მართლაც რთულია. მეც ამიტომ მოვინდომე ასე ძალიან გამოპრანჭვა. აქ ხომ ყველა ფულით და გარეგნობით გაფასებს. ეს ყველაფერი ოჯახის ბიზნესისთვის თითქმის გადამწყვეტი იყო.
-მე პატარ-პატარა რაღაცეები მაქვს მოსაგვარებელი და შენ სტუმრებს დახვდი კარგი? - მითხრა დედაჩემმა.
-კი, არაა პრობლემა - ვუპასუხე მაშინვე და საათს დავხედე. ჯერ 8 საათი იყო. სავარაუდოდ ხალხი მოსვლას ნახევარ საათში დაიწყებდა. დემეს ნომერი ავკრიფე და მის პასუხს დაველოდე.
-რაო პრინცესა, მოგენატრე? - მკითხა პირდაპირ. ასეთ მოსალმებაზე ჩამეცინა და შემდეგ მეც ვუპასუხე.
-როგორ ხარ?
-რავი, ნორმალურად. შენ?
-მე კარგად ვარ. დღეს დილით საავადმყოფოდან გამომწერეს. დედაჩემი კიდევ წვეულებას აწყობს და ნახევარ საათში დაიწყება.
-აჰაა... რა წვეულებაა?
-მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ ბიზნესს სათავეში დედაჩემი ჩაუდგა და ამიტომ საჭიროა ყველა პირადად გაიცნოს.
-დარწმუნებული ვარ ულამაზესი ხარ - მითხრა დამთბარი ხმით.
-ნეტა ახლა შენთან ვიყო - საწყლად ამოვიოხრე.
-გინდა მოვიდე?
-არა. დღეს არა - ვუპასუხე დაუყოვნებლად. - იცი, დედაჩემმა შენზე არ იცის. მამაჩემმა ხომ ვერ უთხრა. ამიტომ უფრო მეტი შანსი გვაქვს, რომ დედაჩემი შეეგუება ამ ყველაფერს.
-ეგ კარგია, მაგრამ გიო? - მკითხა ეჭვით.
-ვაიმე, გიო! - თავში ხელი შემოვირტყი - ეგ აღარც მახსოვდა! აუ, შეიძლება დღეს აქ იყოს.. - ჩავილაპარაკე დანანებით.
-იცოდე, რამე ზედმეტი თუ მოუვიდა, ოდნავაც კი მითხარი - თქვა დაძაბულმა.
-არ ინერვიულო, არაფერი არ მოხდება
-იმედია... როგორც კი მოახერხებ დამირეკე კაი? შუაღამეც რომ იყოს მაინც
-კარგი... ახლა უნდა წავიდე, დროებით - ვუთხარი, როდესაც მომავალი სტუმრები დავინახე.
-კაი, მიყვარხარ და აბა შენ იცი, ჭკვიანად
-მეც მიყვარხარ, დროებით.. - ტელეფონი გავთიშე და სახეზე ღიმილი ავიკარი.
ცხრა საათამდე სტუმრები მოსვლას არ წყვეტდნენ... 15 წლიდან დაწყებული 70 წლით დამთავრებული ყველა ასაკის სტუმარი გვყავდა. სულ იმას ვფიქრობდი ამდენი რაამბავია-თქო. რამდენიმე ბიჭიც მოვიდა და აშკარად შევატყვე, რომ თვალები დამადგეს, მაგრამ ის ვიღაც გიო არცერთი მათგანი არ იყო.
-მგონი ყველა მოვიდა - დედაჩემთან მივედი და ყურში ჩავჩურჩულე.
-არა, ერთი დარჩა - მითხრა დარწმუნებულმა.
-ვინ?
-არ გაბრაზდე ოღონდ, კარგი? - მითხრა დედაჩემმა ფრთხილი ტონით.
-კარგი.. - მობეზრებულად ამოვიოხრე.
-გიორგია მოსასვლელი თავის ოჯახთან ერთად.
-ის გიორგი ხო?
-ხო - მიპასუხა ხმადაბლა.
-იმედია ისევ იმ აზრზე არ დგახარ - ეჭვისთვალით დავაკვირდი და ხელები მკერდთან გადავიჯვარედინე.
-კი მაგრამ... იცი რამდენი ხანია ეგ ბიჭი შენთვის გვყავდა მე და მამაშენს შერჩეული? არაჩვეულებრივი ბიჭია, აი ნახავ ძალიან მოგეწონება - „დამაიმედა“ თავისი ჭკუით.
-და თუ არ მომეწონება? - ვიკითხე სავარაუდო მომავლის დაზუსტების მიზნით.
-მოგეწონება - მომიჭრა მოკლედ და ღიმილით გაემართა სტუმრების შესახვედრად. საშუალო ასაკის ცოლ-ქმარს უკან ერთი ბიჭი მოყვებოდა. მგონი ეს იყო გიორგი. უნდა ვაღიარო, გარეგნობა საკმაოდ კარგი ჰქონდა.. მაღალი, დაკუნთული, ქერა ბიჭი იყო... დამინახა თუ არა გამიღიმა და ჩემკენ წამოვიდა.



-გამარჯობა
-გამარჯობა - ვუპასუხე ზრდილობიანად.
-ძალიან ლამაზი ხარ - მითხრა პირდაპირ.
-მადლობა - მორიდებისგან თავი ჩავხარე, შემდეგ კი მზერა ავარიდე. არ ვიცოდი მასთან რაზე უნდა მელაპარაკა ან რა უნდა გამეკეთებინა.
-მადლობა საჭირო არაა... ალბათ იცი ხომ ვინც ვარ?
-კი... - ვუპასუხე მოკლედ.
-წინააღმდეგი ხომ არ ხარ უკეთ გაგიცნო?
-გააჩნია რამდენად უკეთ - ვუპასუხე და წარბი ავზიდე.
-ოჰოო.. ეს უკვე საინტერესოა - ჩაიცინა და მზერა ისევ გამისწორა. - აქამდე მხოლოდ სურათებში მყავხარ ნანახი. სიმართლე გითხრა, რეალობაში ბევრად უფრო ლამაზი ხარ...
-ამდენი კომპლიმენტი საჭირო არაა - ვუთხარი და გავიცინე.
-როცა ლამაზ გოგოს ვხედავ თავს ვერ ვიკავებ კომპლიმენტებისგან. იმედია არ გაღიზიანებს..
-ცოტა უხერხულ სიტუაციაში მაგდებს - ვუპასუხე გულწრფელად.
-მაგას მიეჩვევი - გაიცინა და ხელი წელზე შემიცურა. ეს რაღაც ძალიან უცხო იყო ჩემთვის, ამიტომ მაშინვე უკან გავხტი.
-რას შვები? - ვკითხე შეწუხებულმა. მიუხედავად იმისა, რომ კარგი ადამიანი ჩანდა, მისი შეხება სასტიკად არ მესიამოვნა.
-არაფერს, წამოდი დავსხდეთ - მითხრა და ახლა ხელი გამომიწოდა. ხელკავი გამოვდე და ისე დავიძარით უზარმაზარი მაგიდისკენ.
მე ჩემს ადგილზე დავჯექი, თვითონ კი ჩემს მოპირდაპირე მხარეს. მთელი საღამო მიყურებდა და თვალს არ მაცილებდა. არ ვიცი, ამდენს როგორ ვახერხებდი, მაგრამ მის მზერას არ ვიმჩნევდი. შემდეგ საცეკვაოდ გავედით. დედაჩემს რომ არ დაეძალებინა არ ვეცეკვებოდი, მაგრამ სხვა გამოსავალი არ დამიტოვა. გიოს მჭიდროდ ვყავდი თავის მკლავებში მოქცეული, ისე თითქოს სადმე გავიქცეოდი და ეს სულს მიხუთავდა. მოვრჩით თუ არა ცეკვას, დედაჩემს გამოვუცხადე, რომ ძალიან დაღლილი ვიყავი და მძღოლმა სახლში მომიყვანა. ისე წამოვედი გიოს წესიერად არც დავმშვიდობებივარ, თუმცა ახლა ეს არ მანაღვლებდა. დრო მჭირდებოდა იმისთვის, რომ დავფიქრებულიყავი და ამეწონ-დამეწონა ყველაფერი, რაც ხდებოდა...
უნდა მომეფიქრებინა როგორ მოვქცეულიყავი, როგორ გამეცნო დემე დედაჩემისთვის და როგორ მომეშორებინა გიორგი თავიდან. ეს საკმაოდ რთული იქნებოდა და დარწმუნებული ვარ ამის გამო რამდენიმე „კონცერტის“ გადახდაც მომიწევდა, თუმცა სხვა გზა არ მქონდა. დემეს უბრალოდ ვერ დავთმობდი. მორჩა და გათავდა... სახლში მივედი თუ არა, პირველ რიგში ტანზე გამოვიცვალე და აბაზანაში ვინებივრე. იქიდან დასვენებული და მოდუნებული გამოვედი და პირდაპირ ჩემს ოთახს მივაშურე. დედაჩემს გაფრთხილებული ვყავდი, რომ სახლში გამთენიისას მოვიდოდა, რადგან წვეულება დიდხანს გაიწელებოდა. ტელეფონი ავიღე და საათს დავხედე - ღამის 1 საათი იყო. ალბათ დემეს ეძინებოდა, თუმცა ახლა რომ არ დამერეკა მერე გამიბრაზდებოდა. ხმაზე ისედაც შევატყვე, რომ ეჭვიანობდა. პასუხმა ცოტა დააყოვნა, თუმცა საბოლოოდ მაინც გავიგე დემეს ხმა.
-ალო..
-გაგაღვიძე? - ვკითხე, როდესაც მისი ნამძინარევი ხმა გაიგო.
-ჩამძინებია მარა არაუშავს... ასე მალე მორჩა?
-არა, მე წამოვედი ადრე. იქ გაჩერება აღარ მინდოდა
-როგორ ჩაიარა წვეულებამ?
-კარგად. ისე, როგორც დაგეგმილი იყო
-კაია... ვიღაც გიოც იყო? - მკითხა ცოტაოდენი პაუზის შემდეგ.
-აჰაამ.. - ვუპასუხე ხმადაბლა.
-რაო მერე გიომ - დამცინავად ჩაილაპარაკა მისი სახელი და ჩემს პასუხს დაელოდა.
-რავი... ისეთი არაფერი...
-იცოდე, რამე ზედმეტში თუ გადაუვა..
-ვიცი, ვიცი.. - გავაწყვეტინე მაშინვე - არ ინერვიულო... ზედმეტის უფლებას არ მივცემ - შევეცადე დამემშვიდებინა.
-ეს რამდენიმე საათი საშინელება იყო - ამოიოხრა დაღლილმა.
-რატომ?!
-ათასნაირად წარმოვიდგინე რა შეიძლებოდა გაებედა იმ განებივრებულ ბიჭს
-კარგი რაა.. - ვუთხარი და გამეღიმა. თურმე რამდენად ეჭვიანობდა.
-ნიტა არაა ეგრე ადვილი. რომ მეუბნები კარგი რაო, იცი რას ვგრძნობ? - მითხრა ცოტა გაღიზიანებულმა - ისედაც სულ შენთან ყოფნა მინდა და შენზე ვფიქრობ. და ახლა როცა წარმოვიდგინე, რომ სხვასთან იყავი... - სათქმელი აღარ დაასრულა. ღრმად ამოიოხრა და გაჩუმდა.
-ხომ იცი რომ მიყვარხარ - ვუთხარი თბილად.
-ვიცი.. - მიპასუხა მომლბალი ხმით. მგონი იმწამს გაღიმებული იყო.
-ისიც ხომ იცი რომ სხვა სულ არ მაინტერესებს
-ეგეც ვიცი..
-ხოდა აბა დამშვიდდი, სანერვიულო არაფერია - ვუპასუხე მხიარულად.
-ჯერ პატარა ხარ და ვერ ხვდები ხალხი რაზეა წამსვლელი მიზნის მისაღწევად. შენ კი გენდობი, მაგრამ იმას არ ვენდობი - მითხრა სერიოზულად.
-არ ჩანს ცუდი ადამიანი... - ვუთხარი და ჩემთვის მხრები ავიჩეჩე.
-იმედია...
-კარგი, ახლა უნდა დავიძინო, დროებით
-ხვალამდე პრინცესა, მიყვარხარ..
-მეც - ვუპასუხე და ტელეფონი გავთიშე. შემდეგ ტანზე საღამურები ჩავიცვი და საბანში შევძვერი.


........
ველი შეფასებაას!
მიყვარხართ ყველა ძალიან ძალიან და აბა გამახარეთ!
შევეცდები შემდეგიც მალე დავდო...