ღამის ზმანება...

თავს ვაძალებ, რომ აღარ მინდოდე, აკრძალულ გრძნობის დათმობა მიწევს. დამამშვიდებდა ის, რომ ვიცოდე, რომ ეყვარები სხვას ჩემზე ძლიერ.

ზმანება

...ღამე უდრეკი იდგა დარაჯად სული ჩემი სიმწრისგან ძრწოდა იჯდა ეშმაკი გულის ფიცარზე და აორტიდან შავ ღვინოს სვამდა...

ყაყაჩოს იმპერია (ლიქორისის ზმანება)

მონარჩენ, გამხმარ ლიქორისს თხელ ქაღალდში ვახვევ, ცეცხლს ვუშვერ, შემდეგ ბაგეთა შორის ვიქცევ და ნერვულად ვექაჩები ფილტვებისკენ, რომლებიც კვამლით მევსება. მომენტალურად მეხსნება მკერდიდან მასა, ყელიდან ბურთი, ცივი ოფლი ორთქლდება, კანკალი წყდება. დაისია,

ზმანება

გარშემო უამრავი ადამიანი მოძრაობს, თითქოს თითოეულ მათგანს რაღაც ზემოქმედების შედეგად ჩემ გონებაში შემოღწევა შეუძლია, გათიშულს მეხვევიან გარსს და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევენ, ლამაზი მაკიაჟით და ბრენდული ტანსაცმლით აღჭურვილ ზომბებს ჰგავან, უნაკლო

ტანგო...(ჩვეული ზმანება...)

ირგვლივ სითეთრეა და თითქოს მეც ამ სითეთრის ნაწილი ვარ... ვერ ვხვდები რა ხდება... ვგრძნობ რომ ნელ-ნელა სულში სანატრელი სიმშვიდე იბუდებს... ჩემს ყურთასმენას წვდება მელოდიის ხმა, რომელიც ნელ-ნელა უფრო მკვეთრად ისმის... ეს ტანგოა... სხეულში სიმსუბუქეს

ზმანება...

გულში ჩამიკარი სული ამიტირე გრძნობის მოზღვავება ქარში გამიბნიე და შორს წამიყვანე ძალიან შორს მთები ამატარე ძღვები დამიშრიტე,

ღამის ზმანება (18 ნაწილი - დასასრული)

-უკვე გვიანია - ვუპასუხე მშვიდად - ორსულად ვარ - ვუპასუხე რამდენიმე წამიანი სიჩუმის შემდეგ. ყველა გაოცდა, დემემაც კი გაკვირვებულმა ჩამომხედა, თუმცა შემდეგ ხელი მოვუჭირე და მიხვდა საქმე საითაც მიმყავდა.

ღამის ზმანება (17 ნაწილი)

-დე.. არ ინერვიულო, მე არასდროს არ დამკარგავ - ვუპასუხე მაშინვე და ჩავეხუტე. როგორ მომნატრებია ჩემი დედიკო. ისევ ისეთი თბილი და გამგებიანი... რა თქმა უნდა დედაჩემი უზომოდ მიყვარდა და არ შემეძლო რამდენიმე ჩხუბის გამო მისთვის ხაზი გადამესვა.

ლევან კაპანაძე-ღამის ზმანება...

ხედავ რა ქალია? ზუმრმუხტი ლალია, შვლის ნუკრის თვალნი აქვს ტუჩებიც მარწყვია. თითები სანთლისა კისერი ყირმიზი თვალები თაფლისა ძუძუ აქვს მსხალისა,

ღამის ზმანება (16 ნაწილი)

-რამდენიმე წამში შემოვა - გავიფიქრე გულში და თვლა დავიწყე... „1..2..3..“ ორმოცდაათამდე ავედი, თუმცა არ შემოსულა და უკვე სერიოზულად დავფიქრდი მართლა ხომ არ წავიდათქო. დაფეთებული წამოვვარდი და ფეხსაცმელები ამოვიცვი. „უჰჰ... სიარულიც დამვიწყებია..“