სწრაფად ჩავიცვი და სახლიდან გავედი, ამ დროს ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა ეს ლუკა იყო.
- ჩემი ლამაზი, რას აკეთებ? ( ლუკა )
- სახლიდან ახლა გამოვედი.
- ძალიან კარგი ტო სკოლაში შევხვდებით. ( ლუკა )
სკოლას ისე მივუახლოვდი ვერცკი გავიგე მთელი გზა ლუკაზე ვფიქრობდი, ძალიან მჭირდებოდა მისი ღიმილი და მწვანე თვალები, მაგრამ მის ნახვას მხოლოდ რამდენიმე საათში შევძლებდი, ამის გამო კლასსში მოწყენილი და თავდახრილი შევედი მოულოდნელადკი.
- ვერასდროს შეგადარებ ვერავის რადგან შენ ერთადრეთი ხარ, ვერასდროს გიწოდებ შეცდომას რადგან შენ ჩემთვის აღმოჩენა ხარ, ვერასდროს დაგივიწყებ რადგან ყოველი დღე შენზე ფიქრებით იწყება, არასდროს გაქრები ჩემი გულიდან რადგან ყოველი ღამე შენზე ოცნებით ღამდება. ( ლუკა )
მიუხედავად იმისა რომ გაკვეთილი რამდენიმე წუთში დაიწყებოდა კლასში არავინ იყო, მხოლოდ ლუკა ხელში გიტარით.
- ლუკ.
- ყველაფერი დაიწყო მაშინ როცა დაგინახე უამრავ ხალხში, შენი თვალები ახლაცკი მახსოვს მგონი ვიძირები ფიქრების ზღვაში მე შენ მიყვარხარ მიყვარხარ მართლა მინდა ეს იცოდე გახსოვდეს, კარგი? ( ლუკა )
ნელა მიახლოვდებოდა და თან გიტარაზე უკრავდა, მისი სიტყვების გაგონებაზე ცრემლები ვერ შევიკავე და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.
- კარგი ლუკ, როდესაც ღამდება და ყველაფერი ბლენდება მხოლოდ შენს თვალებს ვხედავ, თვალებს რომელსაც ვერასდროს ვერ დავივიწყებ.
- ცრემლებს რატომ ვხედავ ტო ( ლუკა )
- ეს სიხარულის ცრემლებია ლუკა სიხარულის.
ცრემლები მომწმინდა და შუბლზე მაკოცა.
- მიყვარხარ ანამარია. ( ლუკა ( ღიმილი )
- მიყვარხარ ლუკა ( ღიმილი )
ამ დროს ლუკას ტელეფონის ხმა გაისმა, გათიშა და მე შომემხედა.
- შენი თვალები, ჩახუტება და ღიმილი ყველაზე მაგარია, მაგრამ ბიჭები მასწს და ბავშვებს ვეღარ აჩერებენ ასე რომ ( ლუკა ( სიცილი )
- ვეღარ აჩერებენ? ( სიცილი )
- ამ ყველაფრისთვის ცარიელი კლასი იყო საჭირო, ამიტომ ცოტახანს გარეთ მოუწიათ ყოფნა. ( ლუკა ( სიცილი )
- ჰაჰა კარგი კარგი უთხარი ბიჭებს კლასში შემოსვლის საშუალება მისცენ, თორე დირექტორის კაბინეტი არ აგვცდება. ( სიცილი )
ლუკამ დათოს დაურეკა.
- ძმაკაც გზა თავისუფალია. ( ლუკა ( ღიმილი ).
მოულოდნელად ერთმანეთს შევხედეთ და ორივემ ერთიდაიგივე რაღაც ვთქვით.
- დროა ჩვენც გავიდეთ. ( სიცილი )
ორივეს გაგვეცინა, ლუკამ ხელი წამავლო და დაწყებული წინადადება დაამთავრა.
- და ჩვენც მერე შემოვიდეთ, რომ რამე არ იეჭვონ. ( ლუკა ( ღიმილი )
კლასიდან ერთად გავედით. რამდენიმე წუთში მასწავლებლის და ბავშვების ხმა გავიგეთ ამიტომ
- მიდი წადი და მეც მოვალ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- სად მიდიხარ? ( ღიმილი )
- გიტარას მანქანაში ჩავდებ და ამოვალ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- კარგი. ( ღიმილი )
კლასში შევედი და ჩემს ადგილას დავჯექი ცოტხანაში ლუკაც დაბრუნდა, მასწავლებელმა მის დანახვაზე
- ბატონო ლუკა ცოტა ადრე ხომ არ მოხვედით?
- შესაძლებელია. ( ღიმილი )
აი ეს ღიმილი, რომელიც მაგიჟებს დარწმუნებული ვიყავი ამის შემდეგ მასწავლებელი ვერაფერს ვეღარ ეტყოდა მის ასეთ საქციელზე ყველას გაგვეცინა, ჩვენმა ერთერთმა კლასელმაკი.
- მას ჩემი ღიმილი ნუთუ არ გაბნევთ? ( სიცილი )
- რა? როგორ ბედავ თავხედო. ( მასწავლებელი )
- არც ჩემს დანაშაულებზე გახუჭინებთ თვალს? ( სიცილი )
- ახლავე გარეთ. ( მასწავლებელი )
ყველა ვიცინიდით, რამაც მასწავლებელი უფრო გააბრაზა.
- ასე ხო? ახლავე დირექტორთან მივდივარ. ( მასწავლებელი )
ლუკამ მე გადმომხედა.
- ნებას მომცემ? ( ლუკა ( ღიმილი )
- მიდი ( სიცილი )
ლუკა ფეზე წამოდგა და მასწავლებლისკენ წავიდა, ყველა ვიცინოდით.
- ისედაც ბევრი შენიშვნა გვაქვს, თქვენთვისაც უკეთესი იქნება თუ არსად არ წახვალთ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- შენ რა მემუქრები? ( მასწავლებელი )
- მგონი არ გვესმის ერთმანეთის. ( ლუკა ( ღიმილი )
ძალიან გაბრაზებული იყო, მაგრამ ლუკას სიტყვების შემდეგ თითქოს ყველაფერი შეიცვალა და უბრალოდ გაკვეთილის ჩატარება დაიწყო.
- ისევ ღიმილი? არამგონია იქნებ ისეთი რაღაც იცი რაც არ უნდა იცოდე. ( ღიმილი )
- რატომაცარა ტო შესაძლებელია. (ლუკა ( სიცილი )
- ჰაჰა იდიოტი ხარ.
- აუტანელი ხარ. ( ლუკა ( ღიმილი )
- კარგი მეც მიყვარხარ. ( ღიმილი )
- არა ლამაზო მე არ მიყვარხარ ვგიჟდები შენზე. ( ლუკა ( ღიმილი )
რამდენიმე წუთში ზარი დაირეკა, ლუკა ბიჭებთან ერთად გარედ გავიდა. ცოტახანში კლასში ვაკო შემოვიდა, ვაკო ის ბიჭია რომელსაც რამდენიმე წელია ვუყვარვარ, მაგრამ დღემდე ვერ გავაგებინე რომ ის ჩემთვის არაფერს წარმოადგენს, რადგან მისმა ჩვევითმა გრძნობებმა მეგობრობაცკი გააქრო.
- ანამარია ანამარია როგორ ხარ? ( ვაკო ( ღიმილი )
- კარგად.
- ასე უხეშად რატომ? ( ვაკო ( ღიმილი )
პასუხი არ გავეცი და კლასიდან გავედი ისკი უკან გამომყვა.
- მოიცადე სად მიდიხარ? ( ვაკო )
- უბრალოდ კარგს იზავ თუ თავს დამანებებ თანაც სამუდამოდ.
რატო?
ასეთი უაზრო კითხვები ყოველთვის მაღიზიანებდა.
- რა რატო? შენ სულ გამოდებილდი ხო, რამდენიმე წელია გიხსნი რომ არ მიყვარხარ და საჭიროა გაქრე ჩემი ცხოვრებიდან შენკი რას აკეთებ?
მოულოდნელად ყვირილი დაიწყო.
- შენ გინდა სულ გამაგიჟო? ვერ ხვდები მაგდენს, რომ მიყვხარხარ? ( ვაკო )
- ხმას დაუწიე და ნუ მიყვირი.
- ნუ გიყვირი? შენი სიტყვების შემდეგ მშვიდად როგორ უნდა გელაპარაკო? ( ვაკო )
- ვაკო მისმინე ჩემს ცხოვრებაში უკვე არის ადამიანი რომელიც ყველაზე ძალიან მიყვარს შენკი რათქმაუნდა ჩემთვის 0 ხარ.
ჩემმა სიტყვება საშინლად გააბრაზა, მაგრამ მისმა საქციელმა ძალიან გამაკვირვა პასუხ გაუცემლად უბრალოდ წასვლა არჩია.

როგორია? მოგეწონათ თუ არა ეს თავი? მადლობას ვუხდი იმათ ვინც კომენტარებში წერს საკუთარ აზრს და აქტიურობს.
<3