მეთხუთმეტე თავი
საპატრულო პოლიციის ეკიპაჟი და სასწრაფო მანქანა თითქმის ერთდროულად მოვიდნენ. თუმცა სასწრაფო დახმარება აღარ გვჭირდებოდა. თავდამსხმელი გარდაიცვალა. ამ წუთებში როლები უკვე გაცვლილი გვქონდა, ის დაზარებული გახლდათ, მე კი - მოძალადე, მკვლელი.
- მაპატიე, არ უნდა წამომეყვანე, საფრთხესი ჩაგაგდე! - უკვე მერადმდენედ იმეორებდა სალომე.
- ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება! - მხოლოდ ესღა მოვასწარი მეთქვა. ვიდრე ბორკილებს დამადებდნენ და წამიყვანდნენ.

ალბათ, ძნელი მისახვედრი არაა, რომ ჩემი ისტორია ქართული სცენარით განვითარდა. მიუხედავად იმისა, რომ ინციდენტს ბევრი შეესწრო, რატომღაც მოწმე ვერ ვიპოვეთ, რომელიც ჩემს სასარგებლოდ ჩვენებას მისცემდა. ამის ზირითადი მიზეზი ის იყო, რომ გარდაცვლილი კომპანიის მფლობელის ვაჟი გამოდგა. ალბათ მისი თავხედობა და ავარა მოქმედებებიც აქედან გამომდინარეობდა. მამის ქონებისა და ფულის წყალობით სავარაუდოდ ცა ქუდად არ მიაჩნდა და მიწა - ქალამნად.
ჩემს დახმარებას ძალოვანი სფეროს წარმომადგენელი მეგობრები ცდილობდნენ, თუმცა სამწუხაროდ მათზედ ძლიერნიც არსებობდნენ. მათმა კავშირებმა მეტად გადაწონა. მოწმეები, სამუშაო ადგილების დაკარგავის შიშით, ერთმანეთის მიყოლებით ამტკიცებდნენ, რომ ჩვენი დაპირისპირება ეჭვიანობის ნიადაგზე მოხდა. რატომღაც არავინ ამბობდა, რომ დანა პირველად მან გამოიყენა, რომ მომხდური თვითონვე წამოეგო საკუთარ იარაღს.
დაზარალებულის ოჯახი ჩემს დასჯას მოითხოვდა. მიუხედავად იმისა, რომ შემთხვევის დროს გარდაცვლილის მამაც იქ იმყოფებოდა, სიმართლეს არ ამბობდა. ჯიუტად იმეორებდა, რომ მისი შვილი უმოწყალოდ, ცხოველივით სასიკვდილოდ გავიმეტე. მხოლოდ სალომეს ჩემს სასარგებლოდ მიცემული ჩვენება ვერაფერში დამეხმარა. ის ჩემი მეუღლე იყო.
- თავისთავად ცხადია ჩვენებას ქმრის სასარგებლოდ მისცემს! - თავხედურად იმეორებდა მბრალმდებელი მხარე.

მძიმე დღეები გავიარეთ. თითქოს მთელი სამყარო დაგვიპირისპირდა. სალომე არ ნებდებოდა. ხვდებოდა კომპანიის თანამშრომლებს და სიმართლის თქმას სთხოვდა. თუმცა უშედეგოდ. საბოლოოდ ბრალი დასდეს, კომპანიაში არეულობის შეტანა გსურსო და სამსახურიდან გაშვებით დაემუქრნენ. ალბათ ძნელი წარმოსადგენი არაა, როგორი რეაქცია ექნებოდა. განცხადება დატოვა და სამსახურიდან წამოვიდა.
თითქოს საკუთარი პრობლემები არ გვყოფნიდა, ჩემი ოჯახი ახალ მბრალმდებლად მოგვევლინა, ამჯერად სალომეს ადანაშაულებდნენ ასეთი მდგომარეობის გამო. თითქოს მომხდარის მიზეზი, მისი დაუფიქრებელობა იყო.
- უკვე მეორე ადამიანი შეიწირე! - სასამართლოს დარბაზში ბოლო ხმაზე უკიოდა დედაჩემი. - რას გვერჩოდი? რა გინდოდა?!
სალომე ხმას არ იღებდა. უსიტყვოდ ითმენდა დედაჩემის აგრესიას.
ასე დავრჩით მხოლოდ ორნი ერთმენეთის იმედად, ყველასგან მოძულებული და მიტოვებული.

საკანში დრო ნელა გადიოდა. ეს იყო ადგილი, სადაც შემეძლო ბევრი მეფიქრა, ამეწონ-დამეწონა შექმნილი სიტუაცია. კიდევ ერთხელ გადამევლო თვალი საკუთარი ცხოვრებისთვის. რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი მომხდარზე, უფრო ვაცნობიერებდი, რომ საკუთარ ნამოქმედარს არ ვნანობდი. დროის უკან დაბრუნება, რომ შემძლებოდა ალბათ იმ დღეს კორპორატიულზე არ წავიდოდი. ან იქნებ უკეთესიც იყო იქ რომ აღმოვჩნდი? რას იზავდა სალომე მარტო, ეცეკვებოდა მოძალადეს? თუ მხოლოდ ცეკვით არ დაკმაყოფილდებოდა, მაშინ?... ამიტომაც ვფიქრობდი, რო ჩემი იქ ყოფნა ღმერთის წყალობა იყო. საკუთარი უდანაშაულობის მჯეროდა და ამას ყოველდღე ჯიუტად ვუმეორებდი საკანში მეზობლებს, რომლებიც მოთმინებითა და მრავალ მნიშვნელოვანი ღიმილით მისმენდნენ.
ჩემთან კამერაში ძირითადად ყოფილი პოლიციელები იჯდნენ, მექრთამეობაზე ან სხვა ფინანსური დანაშაულზე ნასამართლევები. ზოგიერთისთვის იქ ყოფნა ხსნაც იყო, რადგან გარეთ ბევრად მეტი მტერი ყავდათ ვიდრე ციხეში.

ჩემი „ჯადოსნური“ ტელეფონის ნომრის გამოყენება არ დამჭირდა. მეთაურმა ციხეში მომინახულა. გაბრაზებული და ნაწილობრივ იმედგაცრუებული მომეჩვება.
- არ მეგონა ასეთ სულელურ მდგომარეობაში თუ გნახავდი. ამისთვის ვიწვალეთ დავიშრომეთ ამდენი? ხომ გთხოვე, საკუთარი ძალის კონტროლი ისწავლე თქო?
- მართლა ასე ფიქრობთ, თუ მე მამოწმებთ?! - გავბრაზდი მისი საყვედურის მოსმენისას - ჩემს ადგილზე რომ ყოფილიყავით საკუთარ ცოლს არ დაიცავდით?
არაფერი მიპასუხა. თვალი თვალში გამიყარა. ჯიუტად ვუმზერდი. მინდოდა მიმხვდარიყო რა მდგომარეობაშიც აღმოვჩნდი.
- მისი სიკვდილი აუცილებელი იყო? გეცემა, რამე მოგეტეხა, რატომ მოკალი? - კბილებში გამოსცრა მან.
- არ მომიკლავს. სხვამ რაც უნდა ის იფიქროს. თქვენ მაინც უნდა დამიჯეროთ. საკუთარ დანას წამოეგო.
- თვითონ მოიკლა თავი? - ირონიულად მეკითხებოდა ის.
- არა! - მწარედ მეღიმება, მეწყინა ჩემს ნათქვამში ეჭვი რომ შეეპარა - ცუდად დავარდა. - ყრუდ ჩავილაპარაკე და ნაწყენი გავჩუმდი. აღარაფერი მითქვამს. მეთაური ჩუმად მიმზერდა და მაკვირდებოდა.
- რაც არის, არის. იმისთვის არ გზრდიდით, რომ ამ ნესტიან საკანში ამოლპე. ძალიან ძვირი დაუჯდა სახელმწიფოს შენი აღზრდა. დასაკარგი კადრები არ გვყავს. აქ დიდხანს ვერ გაჩერდები. რაღაცას მოვიფიქრებ, მაგრამ ცოტა ხნით უნდა იჯდე. საქმეს ასე ჭირდება. დანარჩენს შემდეგ გეტყვი. არაა გამორიცხული საერთო კამერაშიც გადაგიყვანონ.
- საერთოში? მე ხომ თანამშრომელი ვარ? - გამიკვირდა მე.
- არა მგონა თავის გატანა გაგიჭირდეს. - თვალი ჩამიკრა მან.

მეთექვსმეტე თავი
უცნაურია ცხოვრება. რაღაცას გეგმავ, რაღაცა გსურს. ამ დროს კი ერთი შეთხვევა მთელ მოლვალ გეგმებს გირევს. თავდაყირა აყენებს. მინდოდა ჩემი ქვეყნის სამსახურში გმირი თუ არა ერთი პატიოსანი ადამიანი ვყოფილიყავი. და ჩემი უსუსური არსებობით რამე სასარგებლო მომეტანა, შედეგად კი რა მივიღე? ვარ მკვლელი, განზრახ მკვლელობისთვის ნასამართლევი, საერთო კამერაში მჯდომი პატიმარი.
ვუსმენ ვიღაცის ბლატაობა. მათი ნათქვამიდან ნახევარზე მეტი ზღაპარი მგონია. თუმცა არ ვიმჩნევ. ეს მე არ მეხება.
საერთო კამერაში შემოსახლების პირველივე დღეებში თანამოსაკნეებს ჰქონდათ მცდელობა ჩემთვის საკუთარი უპირატესობები ეჩვენებინათ. თუმცა მალევე დარწმუნდნენ, რომ საკმაოდ ცუდი და მცდარი განზრახვა იყო. ამის შეგნებაში სულ „ოდნავ“ მეც „დავეხმარე“. მკურნალობა ხომ ყოველთვის სასიამოვნო არ არის? ჩემი „დახმარების“ შემდეგ ზოგიერთს სამედიცინო ჩარევაც დაჭირდა, ეს იყო და ეს. ამის შემდეგ აღარ გაუჭირდათ გაგება, რომ მათივე უსაფრთხოებისთვის უმჯობესი იქნებოდა, თუ თავს ჩემგან შორს დაიჭერდნენ.
ამ ეტაპზე ვარ ჩემთვის. ზედმეტად არავის ვეკონტაქტები, არც ქურდებს და არც შნირებს. ციხეში ინფორმაცია სწრაფად ვრცელდება და თითქმის ყველა მერიდება. ძირითადად ან ვკითხულობ, ან მივჩერებივარ საკნის აბლაბუდებით სავსე ჭერს და სალომეზე ვფიქრობ, რომელმაც სისხლის სამართლის საქმეებზე ადვოკატად დაიწყო მუშაობა. ეს დიდად არ მხიბლავს. თუმცა ჩუმად ვარ. სხვა რა გზა მაქვს?
ზოგჯერ მესმის როგორ ქილიკობენ პატიმრები ქალებზე, ძირითადად სხვის მანდილოსნებზე, ადვოკატ ქალებზე. ვცდილობ ყურადღება არ მივაქციო. ხომ არ შეიძლება ყველაფერზე და ყველასთან ვიჩხუბო? თუ ქალი მახინჯი არაა, ესეიგი ლამაზია. მახსენდება „თეთრი ბაირაღები“ და ყველასთვის საყვარელი ნუნუ ექიმი. არ მინდა ასეთი ქილიკით სალომეც მოიხსენიონ. ამიტომ ვუკრძალავ ჩემთან პაემნებზე მოსვლას. ალბათ, უსუსურობად გეჩვენებათ ეს გადაწყვეტილება. ის ხომ ადვოკატი იყო. დაკითხვებზე სრულიად უცნობ პატიმრებთან შედიოდა. მაგრამ ვერაფრით მოვითმენდი, ვინმეს იგივე სიტყვებით ჩემი თანდასწრებით რომ მოეხსენიებინა.

ციხე ერთი დიდი სკაა. გარედან თითქოს დახურული, მაგრამ ინფორმაციას ყველაზე კარგად სწორედ აქ იგებ. შეიძლება ითქვას ახალი ამბების ეპიცენტში ხარ.მართალია სალომეს აღარ ვნახულობ, მაგრამ მისი ცხოვრევის შესახებ ყველაფერი ვიცი. უნდა ვაღიარო ხშირად აქებენ და ეს ძალიან მომწონს. პატიმრებში გავრცემდა ხმა, რომ მებრძოლი და სამართლიანი ადამიანი იყო.
- გაჭირვებულს ყოველთვის ეხმარებაო! - ამბობდნენ ისინი.
აფიშირებას, რომ ჩემს მეუღლეზე საუბრობდნენ ვერიდებოდი. თუმცა სულგანაბული ვისმენდი თითოეულ სიტყვას. პატიმრები პატივს სცემდნენ, მას მოწიწებით მოიხსენიებენ. ეგ კი არა, როცა იგენებ რომელიმე მათგანის ადვოკატია, საქმის მოგებას წინასწარ ულოცავენ. გულის სიღრმეში ბედნიერი ვიყავი.

ციხეში ხმა გავრცელდა, რომ მეზობელი ქვეყნიდან გამოქცეული რამდენიმე ტერორისტი საქართველოს, კერძოდ კოდორის ხეობას აგარებდნენ თავს. როგორხ რამდენიმე დღეში დადგინდა, ჯგუფი ასე ათი-თხუთმეტი წევრისგან შედგებოდა, რომელთაგანაც სამი მამაკაცი, სამი ქალი და რამდენიმე არასრულწლოვანი ბავშვი გახლდათ.
მეზობელი ქვეყანა მათ დაკავებასა და გადაცემას მოითხოვდა. თავისთავად ცხადია, რომ მეზობელთან ურთიერთობის გაფუჭება ჩვენი ხელისუფლებისთვის არც თუ სახარბიელო იქნებოდა. შესაბამისად გადაწყდა, ლტოლვილები, რომელთაც საზოგადოება ტერორისტებად მიხსენიებდა, დაეკავებინათ და მათი ექსტრადიცია მოეხდინათ. ბრმა უნდა ყოფილიყავი, რომ ვერ მიმხვდარიყავი, დაკავებულები აშკარად მშვიდობიანი ხალხი იყო და ტერორისტებთან არაფერი აკავშირებდათ.
ეს ამბავი გავიგე თუ არა გულმა რეჩხი მიყო. არც შევცდი, მათი ადვოკატობის ტვირთი სალომემ იკისრა. ამის გაგება არ მესიამოვნა. ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომ პოლიტიკური მოსაზრებებიდან გამომდინარე, ამ უდანაშაულო ხალხს მაინც გაწირავდნენ და მეზობელ ქვეყანას გადასცემდნენ.
სწორედ ამ ვითარებაში მოვიდა მეორედ სტუმრად მეთაური. მისი ვიზიტი ცუდად მენიშნა. რატომღაც დაძაბული მიმზერდა.
- საკმაოდ მძიმე ვითარებაა! - დაარღვია მან დუმილი. ტერორისტების საქმეზე გეცოდინება.
- ტერორისტების თუ ლტოლვილების? - ირონიულად ვეკითხები.
ჩემი ირონია არ შეიმჩნია: - ისიც გეცოდინება მათი ადვოკატი ვინცაა. - მეთაური აშკარად სიტყვებს არცევდა, ცდილობდა თითოელი სიტყვა მოეზომა: - უცნაურია, როგორ ახერხებს ეგ გოგო მუდმივად უსიამოვნებების ეპიცენტრში ყოფნას?
მისმა კითხვამ დამაბნია: - რის თქმას ცდილობთ?
-შენი მეუღლე კლიენტებს კბილებით იცავს, მანსაკუთრებით ქალებსა და ბავშვებს. უკან არაფერზე იხევს. საკმაოდ სახიფათო წესებით იბრძვის. ლამის მთავრობის წარმომადგენლების წინააღმდეგ გამოდის. როგორც გავიგეთ, ევრო სასამართლოს უნდა მიმართოს!
- წარმოდგენა არ მაქვს რაზე მელაპარაკებით, - ცივად ვუჭრი მე- ჩემი მეუღლე წელიწად ნახევარზე მეტია არ მინახავს. არც ის ვიცი რას საქმიანობს.
- ვიცი, რომ აღარ ეკონტაქტები, მაგრამ... - მივხვდი ყოყმანობდა, რაღაცას ბოლომდე არ ამბობდა. ეს ცუდად მენიშნა.
- რამეს მიმალავთ? - შიშისგან ხმა ჩამიწყდა, გულმა რეჩხი მიყო.
- უნდა დაარწმუნო შენი მეუღლე უარი თქვას ამ საქმეზე!
- და, თუ არ დამიჯერებს?
- შენს ადგილზე რომ ვიყო, თუ მისთვის კარგი მენდომებოდა, მისივე უსაფრთხოების მიზნით, ნებისმიერ ფასად დავითანხმებდი!
ტონი ცივი ჰქონდა. მეტის თქმა აღარ იყო საჭირო. დანარჩენს ჩემითაც მივხვდი. თუ სალომე არ შეჩერდებოდა იმ საცოდავ ხალხთან ერთად მასაც გაწირავდნენ. ნერვებისგან ვკანკალებდი. რა უნდა მექნა? როგორ ამეხსნა? მით უმეტეს, როცა ვიცოდი მისი ჯიუტი ხასიათის ამბავი? იმედიც კი არ მქონდა რომ მომისმენდა, დამიჯერებზე ხომ ზედმეტი იყო საუბარი.
მათაურს აღარაფერი უთქვამს. ვიზიტი დასრულდა. საკუთარი უსუსრობის გამო დაჭრილი ნადირივით ვბღაოდი და მუშტებს კედელს ვუბრახუნებდი იქამდე ვიდრე არ ვიგრძენი, რომ ჭრილობებიდან სისხლი წამომივიდა.